Julie Van den Steen (28) is een van de bekende gezichten die in het nieuwe VTM-programma ‘Een Echte Job’ drie weken lang meedraaien als verpleegkundige in het UZ Gent. Als dochter van twee thuisverplegers zou je denken dat ze een streepje voor heeft, maar dat valt nogal tegen. ‘Ik kan écht niet tegen bloed’, klinkt het.
Julie Van den Steen is met haar mediacarrière het buitenbeentje in een familie van verplegers. Haar ouders zijn thuisverplegers, haar zus trad in hun voetsporen. Zij werkt als verpleegkundige in een Gents ziekenhuis. Voor Julie was verpleging echter geen optie. ‘Ik heb er zelfs nooit over nagedacht’, zegt ze. ‘Ik wilde alles behalve dat doen.’ De reden? Haar bloedangst. ‘En ik ben veel te emotioneel’, geeft ze toe.
Wat was de reactie van je ouders en je zus toen je zei dat je even verpleegkundige zou worden?
Julie: ‘In het begin hebben ze me heel hard uitgelachen, omdat ze weten dat ik echt niet tegen bloed kan. Als zij aan tafel praten over bloederige dingen zoals doorligwonden, ben ik altijd degene die aan het kokhalzen is. Toen ik hen er na de eerste dagen stage over vertelde, waren ze wel onder de indruk van wat ik al wist en hoe ik het ervan afbracht. Mijn mama vond zelfs dat ik een studie vroedkunde moest overwegen (lacht).’
Je stond op de dienst materniteit. Ben je een babypersoon?
‘Absoluut niet. Ik vond bevallingen altijd degoutant. De baby komt er paars en verrimpeld uit, er hangt een navelstreng aan te bengelen,… Als ik een bevalling zag op tv, kon ik niet geloven dat het iets moois kon zijn. Tot ik mijn eerste bevalling meemaakte. Het was een tweeling. Op het moment dat de mama haar kindjes voor ’t eerst zag, moest ik huilen. Ik had overal kippenvel. Op zo’n moment vergeet je dat die baby paars en verrimpeld is en vol slijm hangt (lacht).’
Veel meer dan verzorging
De stage moet niet altijd makkelijk geweest zijn. In een voorstukje van het programma horen we je zeggen dat je misschien niet goed hebt nagedacht voor je eraan begon.
‘Ik heb inderdaad direct ja gezegd, omdat ik dacht: dit is een kans die ik nooit meer ga krijgen. Achteraf waren er momenten waarop ik me afvroeg waar ik aan begonnen was. Toen ik hoorde dat ik op de materniteit stond, dacht ik: yes, dat gaat leuk zijn. Maar in het UZ in Gent komen heel veel zware gevallen binnen. Zwangerschappen die niet goed lopen, kindjes die te vroeg geboren worden, baby’s met een hartafwijking,… Elke kamer had een pittig verhaal. Alleen al die verhalen horen, was zwaar. Al heb ik ook heel mooie momenten meegemaakt, zoals mijn eerste bevalling. Het was echt een dubbele ervaring.’
Wat was het moeilijkste moment?
‘Ik had het heel moeilijk toen Nathalie, mijn begeleidster, me vertelde over zwangerschapsonderbrekingen, de zogenaamde vlinderkindjes. Ze legde me de procedure uit: hoe het hartje doorprikt wordt om de baby te laten sterven, waarop de moeder bevalt van een doodgeboren kindje... Ik heb ook zo’n vlinderbaby gezien. Dat beeld vergeet je voor de rest van je leven niet.’
Ik vond bevallingen altijd degoutant, tot ik er een van dichtbij meemaakte.
‘Langs de andere kant vond ik het zo mooi om te zien wat vroedvrouwen allemaal doen voor de ouders. Ze maken voet- en handafdrukjes van de foetusjes, ze maken een kistje, de ouders kunnen getuigenissen van andere koppels lezen die hetzelfde meemaakten, ze hebben de keuze om Boven De Wolken te laten komen voor foto’s, ze worden psychologisch geholpen... De nazorg is gigantisch goed.’
Is je idee van verpleging veranderd?
‘Ik had al een juist beeld, omdat ik veel verhalen hoor van mijn zus en ouders. Vaak krijg ik zelfs ongevraagd een schets van hun dag (lacht). Ik wist dus hoe het eraan toegaat, maar door het te doen, krijgt het toch nog een andere dimensie. Dan voel je dat het veel meer is dan gewoon mensen wassen, verzorgen en hun pilletjes geven. Het is ook babbelen met de mensen. Het psychologische aspect is enorm belangrijk in dit beroep. Verpleegkundigen doen alles. Echt álles.’
Is dat je ding, het psychologische?
‘Ik probeerde patiënten wel te troosten, maar ik kon het niet. Meestal was ik zelf tegen de tranen aan het vechten. Zo was er een heel toffe mama die niet zoveel ouder was dan ik. Haar baby was een prematuurtje en moest geopereerd worden, maar zij moest die dag naar huis. Ze moest haar baby, die ze negen maanden in zich had gedragen, achterlaten in het ziekenhuis in Gent, terwijl ze in Limburg woonde. Ik heb heel hard op mijn tanden moeten bijten om niet met haar mee te huilen. Daar denk ik nog vaak aan.’
Was het moeilijk om alles los te laten na de stage?
‘Ja, ik heb het nog altijd niet losgelaten. Ik denk er nog veel over na en babbel er vaak over.’
De coronascrisis deed velen nadenken over hun carrièrekeuzes. Was dat bij jou ook het geval?
‘Ik heb er alleszins nooit over nagedacht om me om te scholen tot verpleegkundige. Door erin op te groeien, weet ik van mezelf dat ik daar veel te emotioneel voor ben. Ik zou eraan kapotgaan. Maar ik heb tijdens de lockdown vaak gevraagd aan mijn ouders en mijn zus of ik íéts kon doen om te helpen, omdat ik me wat nutteloos voelde. Zij hebben me elke keer opnieuw bevestigd: als je gewoon thuisblijft, ben je ook aan het helpen. En ze konden altijd babbelen met mij over hoe zwaar het was voor hen. Zo hielp ik toch een beetje. ’
Is je bloedangst afgenomen door de ervaring?
‘Het is zowat hetzelfde gebleven, al kan ik het bij een bevalling wel verdragen omdat ik me dan op iets anders kan concentreren. Maar ik heb een keer bloed afgenomen en toen moest ik toch even op m’n knieën gaan zitten...’
Julie is samen met Laura Tesoro, Bart Kaëll, Niels Albert en Sean Dhondt elke woensdag om 20u35 te zien in ‘Een Echte Job’ op VTM. Vanaf 18 september zie je haar ook in ‘The Masked Singer’.
Lees ook:
- 15 nieuwe programma’s en seizoenen die je deze week wil zien
- Tom Waes gaat opnieuw ‘Undercover’: ‘In het eerste seizoen was ik geïntimideerd, nu niet meer’
- Van deze nieuwe Netflixreeks krijgen ordefreaks ongetwijfeld een organiseerorgasme
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
