‘De volle pampers, zijn humeur als hij grote honger heeft of de vreselijke krampjes, ik neem het er allemaal met plezier bij.’
Anke (27): ‘Ik voelde me vanaf het eerste moment echt al mama’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Anke (27) vindt mama zijn echt een geschenk. Jonas (30) en zij zijn de trotse ouders van Berre.
‘Jonas en ik raakten heel vlot zwanger’, vertelt Anke. ‘Voor ons leek het een eeuwigheid te duren omdat we er zo naar uit kijken, maar in werkelijkheid was het na vier maanden al prijs (lacht). We waren enthousiast, maar ook een beetje afwachtend, want we verloren eerder al een vruchtje en we wilden natuurlijk niet hetzelfde meemaken. Het was pas toen we onze eerste echo in het ziekenhuis zagen dat we gerust konden ademhalen. Het was geweldig om te zien dat alles goed ging met onze kleine spruit!’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Huilen van geluk
‘Ik vond het ontzettend moeilijk om te verzwijgen dat ik zwanger was’, gaat Anke verder. ‘Ik wilde het van de daken schreeuwen! Onze dichte familie vertelden we het al toen ik acht weken ver was en de rest van de wereld lichtten we in met een toffe foto van onze genderreveal. Dat was een heerlijke dag! Jonas en ik wisten het geslacht van onze baby ook niet, al hadden we wel een voorgevoel dat het een jongetje was. Toen we de ballon doorprikten vlogen de blauwe snippers in het rond en begon ik te huilen van geluk.’
Ik vond die bolle babybuik ook geweldig. Ik ben van nature niet de magerste en nu kon ik eindelijk gewoon stoefen met die dikke buik (lacht).
‘Zwanger zijn is wonderbaarlijk’, aldus Anke. ‘Pas als je de eerste schopjes voelt, besef je écht dat er een klein mensje in je groeit en dat is fantastisch! Ik vond die bolle babybuik ook geweldig. Ik ben van nature niet de magerste en nu kon ik eindelijk gewoon stoefen met die dikke buik (lacht). Het hielp natuurlijk ook dat ik geen zwangerschapskwaaltjes had, waardoor ik negen maanden volop kon genieten. Ik mis het eigenlijk zelfs een beetje. Enkel de twee laatste weken waren pittig omdat ik een verhoogde kans had op een zwangerschapsvergiftiging waardoor ik heel vaak op controle moest naar het ziekenhuis. Op dat moment liep ik zelf ook ongerust rond en wilde ik gewoon dat ik ons zoontje kon vastnemen.’
Trekken en sleuren
‘Daardoor werd ik ook ingeleid’, zegt Anke. ‘Ik wilde heel graag op natuurlijke wijze bevallen, zonder epidurale, maar na een tijdje werd duidelijk dat ik daar toch moest van afstappen. De weeën waren echt heftig en het voelde alsof mijn lichaam voortdurend aan het werken was. Ik had soms maar enkele tellen de tijd om te bekomen. Daarom besloot ik toch een epidurale te kiezen en dat was een grote opluchting! Ook voor mijn man Jonas die alleen maar kon toekijken hoeveel pijn ik had.’
‘Toen ik eindelijk tien centimeter ontsluiting had, bleek dat ons zoontje niet voldoende was ingedaald, dus het werd een keizersnede’, vertelt Anke. ‘Dat nieuws kwam hard aan, want ik had echt gehoopt op natuurlijke wijze ons kindje ter wereld te brengen. Het was heel overweldigend en alles gebeurde zodanig snel dat ik amper tijd had om te verwerken dat ze me gingen opensnijden. Ik had natuurlijk geen pijn, maar een prettige belevenis was het niet. Ik voelde ze trekken en sleuren aan mij! Later bleek dat dit kwam omdat de baby vastzat in het geboortekanaal.’
Kraamtranen
‘Het eerste moment dat ze ons kindje op mij legden, besefte ik niet goed wat er gebeurde omdat ik doodop was’, aldus Anke. ‘Ik kon mijn ogen zelfs niet openhouden. Eenmaal terug op de kamer kon ik alles wat net gebeurde rustig verwerken terwijl ons wondertje naast me lag. De eerste dagen in het ziekenhuis kon ik amper bewegen na de zware keizersnede. Gelukkig zorgde Jonas goed voor onze kleine spruit en kregen we veel hulp van de verpleegsters. We kozen trouwens de naam Berre, dat lag al vast toen Jonas en ik nog geen jaar samen waren (lacht).’
Ik had natuurlijk geen pijn, maar een prettige belevenis was die keizersnede niet. Ik voelde ze trekken en sleuren aan mij! Later bleek dat dit kwam omdat de baby vastzat in het geboortekanaal.
‘Ik zat echt op die befaamde roze wolk’, vertelt Anke. ‘Ik was verliefd op ons zoontje. De volle pampertjes, zijn humeurtje als hij grote honger heeft of de vreselijke krampjes, ik nam het er allemaal met plezier bij. Berre is ook een heel vrolijke baby. Ik voelde me vanaf het eerste moment al een echte mama. Ik werd ook een pak emotioneler. Om de stomste reden begon ik gewoon te wenen. Die kraamtranen zijn écht een feit!’
Traumatische bevalling
‘Ons leven is veranderd nu we mama en papa zijn’, besluit Anke. ‘We beseffen dat ons leventje van daarvoor nooit meer zal terugkeren, want we hebben nu een grote verantwoordelijkheid. Zowel Jonas als ik vinden dat helemaal niet erg, want we zien Berre zielsgraag! Ik vind mama zijn echt een geschenk. Je merkt wel dat het voor hem een traumatische bevalling was, want hij was die eerste maanden helemaal verkrampt. We gaan met hem naar een osteopaat en dat helpt wel om hem te doen ontspannen. We sluiten zeker niet uit dat er nog een zusje of broertje komt voor Berre, maar eerst even genieten met ons drietjes.’
‘Mijn vermoeden werd bevestigd: we krijgen een zoontje!’
Ik was fier op mijn bolle babybuik! Ik vond het helemaal niet erg, want er groeide een klein mensje in mij.
Bij de geboorte gaven we de meter en peter een herinneringbox. Daarin kunnen ze alle tekeningen, nieuwjaarsbrieven en cadeautjes insteken die ze van Berre krijgen!
Onze Berre was een stevig ventje van 4.3kg. We waren beiden heel emotioneel op dat moment en dat maakt het nu net een mooie foto.
Mijn man Jonas was op slag verliefd en doet niets liever dan ons zoontje vasthouden!
Ik knutselde het doopsuiker in elkaar samen met mijn mama. Zowel zijn kamer, het geboortekaartje en de suikerbonen zijn in het thema jungle.
Dit is de dag na de bevalling. Ik voelde me al een pak beter. Berre keek me met grote ogen aan en ik smolt!
Berres eerste lachje moesten we natuurlijk direct vastleggen! Het is echt een vrolijke baby.
Omdat Berre een beetje geel werd, moesten we hem elke dag in voldoende licht leggen. Hij genoot volop van het zonnetje.
Onze Berre is nu al een levensgenieter! We zijn dolverliefd op ons engeltje.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
