De Australische Leah Williams is mama van twee en deelt haar (niet altijd even rooskleurige) leven met die kleine koters maar al te graag op Instagram. In haar meest recente post heeft ze het over misschien wel een van de moeilijkste struggles van het moederschap, en slaat daarmee – zoals ze wel vaker doet – de nagel op de kop.
‘Loslaten’, begint ze de post. ‘Niks in het moederschap kan je voorbereiden op het proces van leren loslaten. Negen maanden lang groeit er een klein mensje in je, en op de dag dat je ze ter wereld brengt, kijk je naar dat schattige gezichtje en beloof je dat je hen voor eeuwig en altijd zal beschermen’. Hoewel de meeste posts van de Australische Leah Williams over borstvoeding of het leven met twee kinderen in huis gaan, spitst ze zich in haar meest recente post op Instagram toe op iets waarin ongetwijfeld élke moeder zich zal herkennen: de struggle van het proces dat loslaten heet.
‘Het komt in fases’, gaat ze verder. ‘Zoals brekende golven, en elke nieuwe slaat je op een andere manier in het gezicht dan de volgende’. Moeders herinneren zich allemaal de eerste keer dat hun baby niet langer in dezelfde slaapkamer ligt, maar in een kamertje amper enkele meters verderop. En toch heb jij als kersverse mama het gevoel dat er een stukje van je mist. Of de laatste keer dat we onze baby borstvoeding gaven, de laatste keer in de draagdoek of de laatste keer dat je baby nog op je in slaap viel.
Loslaten
Om over die eerste keer naar de crèche of onthaalmoeder nog maar te zwijgen. ‘Je verlangt zo naar onafhankelijkheid, tijd om gewoon jezelf te zijn, een pauze van het moederschap‘, schrijft ze. ‘Maar het idee dat iemand anders je baby oppakt wanneer ie valt of je baby laat lachen, bezorgt je toch een beetje hartzeer. Je wil niets liever dan hen aanmoedigen om te zijn wie ze zijn, om een onafhankelijk persoon te zijn met hun eigen grappige eigenaardigheden en mening. Maar tegelijkertijd hoop je dat jij het bent naar wie ze altijd terugkeren met hun kleine vuile handjes en een glimlach op hun gezicht.’
En zo komt het dat je elke nieuwe mijlpaal niet alleen wild toejuicht, maar toch ook met een beetje weemoed bereikt. ‘Dit proces van loslaten is iets wat nooit helemaal juist aanvoelt, het maakt je hart steeds een beetje zwaarder en het is gewoon het moeilijkste deel van moederschap’, sluit ze af. En daarmee slaat ze de nagel op de kop.
Meer lezen over het moederschap? Columniste Nele deelt elke week haar avonturen:
