Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
‘Wat? Maar... Hoezo? Jij en papa gaan scheiden?! Méén je dat?’ ‘Ja, en ik ben ontslagen.’ ‘Oké, ja, maar dat is misschien iets makkelijker op te lossen dan de scheiding.’ ‘Denk je nu echt dat je op mijn leeftijd nog een nieuwe job vindt?’ ‘Nee, misschien niet’, zeg ik peinzend. Mama gaat stilaan richting de zestig. Dat lijkt me inderdaad niet de beste leeftijd om te solliciteren. Maar toch ben ik veel meer in shock door het feit dat ze zegt dat ze gaat scheiden van papa. Toen ik in het middelbaar zat, had zowat de helft van mijn klasgenootjes gescheiden ouders. Om de een of andere reden dacht ik dat ik eraan ontsnapt was. Ik had er eerlijk gezegd oprecht niet bij stilgestaan dat dat ook op hun leeftijd nog kon gebeuren.
‘Maar waaróm willen jullie scheiden?’ ‘Ach, ik weet het niet. We werken elkaar allang op de zenuwen.’ ‘Maar dat is toch normaal in een lange relatie, niet?’ ‘Misschien, maar moet dat normaal zijn? Bovendien wilde ik mijn programma’s op tv zien, en hij de zijne. Ik wilde niet meer naar zijn gesnurk luisteren, en hij niet meer naar mijn – ik citeer – “niet-aflatende gezeur”. Ik wilde niet naar huis gaan om voor hem te koken als ik gezellig met collega’s op een terrasje zat, maar hij weigerde te leren koken en vond dat ik maar op tijd thuis moest zijn om dat te doen voor hem. Dus ja... Op een bepaald moment houdt het dan op.’ ‘Echt? Daarom scheiden jullie? Het klinkt zo… futiel allemaal.’
‘Schat, je zou het zelf eens moeten proberen om meer dan dertig jaar met een man samen te wonen en altijd het gevoel te hebben dat je je moet aanpassen aan iemand anders en niet gewoon jezelf kan zijn. Maar ja, om dat te proberen, moet je eerst een partner vinden, natuurlijk.’ Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan en zwijg. ‘Sorry’, zegt ze. ‘Het was niet gemeen bedoeld.’ ‘Nee, maar het wás wel gemeen. En je weet het ook niet echt te verkopen, een relatie hebben. Als je zo lang samen kan zijn met iemand die je zo vreselijk vindt, waarom wil je dan absoluut dat ik dat ook doe?’
Als je zo lang samen kan zijn met iemand die je zo vreselijk vindt, waarom wil je dan absoluut dat ik dat ook doe?
‘Misschien heb je wel gelijk. Ik wilde gewoon graag kleinkinderen.’ ‘Wilde? Nu niet meer?’ ‘Vroeger zag ik me altijd samen met je vader voor jouw kinderen zorgen. Het was een romantisch ideaalbeeld dat ik had. Tot hij met pensioen ging, zeeën van tijd had terwijl ik nog steeds werkte, en hij nog altijd niet hielp in het huishouden. Toen besefte ik dat ik in m’n eentje achter die kinderen aan zou moeten hollen én het huishouden doen terwijl hij in z’n luie zetel zou blijven zitten. Dus ja, natuurlijk zal ik van je kleinkinderen houden en voor hen zorgen, maar het is niet meer de grote droom die het ooit was.’ ‘Dus ik mag single en kinderloos blijven?’ ‘Je moet gewoon doen wat je gelukkig maakt.’ ‘En dat is dus deze bar runnen.’ Mama zucht. ‘Ik weet het. Ik denk dat ik gewoon jaloers was op je leven en je gevoel van vrijheid. Ik voelde me zo gevangen in mijn huwelijk en mijn baan.
Flirten met jonge, knappe mannen
‘Maar je zei dat je ontslagen bent. Was het dan toch je eigen beslissing om daar weg te gaan?’ ‘Nee, ik deed m’n werk gewoon niet goed genoeg meer. Dat besef ik maar al te goed. Het interesseerde me gewoon niet meer. Toen er bespaard moest worden, kozen ze er daarom voor om mij te ontslaan. En aangezien ik op mijn leeftijd erg duur was om te ontslaan, weet je wel hoe graag ze van me af wilden.’ ‘Mama toch...’ ‘Ach, het is mijn eigen schuld. Ik heb me als een vervelende puber gedragen. Niet alleen op het werk, trouwens, maar ook thuis. Ik weigerde eten te maken, ik flirtte met knappe, jonge mannen…’ ‘Wat?!’ ‘Alleen flírten, hoor. Alsof ze ooit interesse zouden hebben in een oude vrouw als ik.’
‘Mama, luister. Je ziet er supergoed uit voor je leeftijd en bent een mooie vrouw. Maar ik wil helemaal niet dat je flirt met mannen, of die nu jong of oud zijn. Ik wil dat je met papa flirt. Of dat jullie in elk geval proberen om er nog iets van te maken.’ ‘Ik snap dat je het zo bekijkt, maar ik bekijk het anders. Mag ik wijn?’ ‘Huh?’ ‘Of ik een glas wijn mag. We zijn klaar met werken, toch?’ ‘Ja, natuurlijk.’ Ik ga naar de koelkast en neem een fles rosé en een blikje tonic. Ik geef een glas rosé aan mama, en voor mezelf schenk ik een flinke scheut gin uit mijn geheime voorraad bij de tonic. Ze neemt een slok, trekt een bedenkelijk gezicht en wil iets zeggen, maar sluit haar mond weer als ze m’n dreigende blik ziet. Ze kan maar beter wennen aan goedkopere wijn als ze werk- en dakloos is. ‘Wat was ik ook alweer aan het zeggen?’ ‘Waarom je het zodanig anders bekijkt dat je het niet meer wil proberen met papa.’ Nooit gedacht dat ik die zin ooit zou uitspreken.
Die verwijtende kop
‘Oh ja, jij ziet het als onze laatste kans om het samen te redden als koppel. En die is er natuurlijk ook, maar ik zie het als mijn laatste kans om mijn leven te leiden zoals ik het wil. Om in het laatste deel van mijn leven nog te doen wat ik wil, zonder rekening te hoeven houden met iemand anders. Ik wil niet meer elke avond koken tegen zes uur stipt en elke vrijdag het huis poetsen, zodat het proper is als we al dan niet onverwachte gasten op bezoek krijgen in het weekend.’ ‘Maar mama, ik dacht dat jij degene was die al die dingen wilde.’ ‘Nee, dat was je vader. Maar ik geef eerlijk toe: er was een tijd dat ik het ook wilde omdat ik me had laten aanpraten dat een goede echtgenote al die dingen deed. Mijn moeder deed het, mijn schoonmoeder deed het, mijn collega’s deden het.
Papa en ik zullen er altijd voor je zijn. Maar nu….. Nu heb ik jou nodig. Maya, mag ik bij jou komen wonen?
Maar nu zie ik jouw generatie en besef ik hoe anders het kan en hoe leuk het is. Ik zie jongere mensen overdag koffiedrinken, shoppen met vriendinnen, op citytrip gaan of een dagje naar Parijs trekken… en ik wil al die dingen ook doen.’ ‘Maar dat kan je toch ook doen als je getrouwd bent?’ ‘Nee, want dan kijk ik heel de dag op die verwijtende kop van hem. Schat, het spijt me. Ik besef heel goed dat dit ook een impact heeft op jou. Maar als ik heel eerlijk en brutaal mag zijn...’ Wanneer ben je dat niet? denk ik bij mezelf. ‘... mag jij niet meebeslissen over mijn leven. Net zoals jij het niet leuk vindt als ik me bemoei met het jouwe.’ Oké, daar heeft ze natuurlijk een punt.
Het is veel makkelijker om ouders te zien als mythische wezens die alleen bestaan voor jou en verdwijnen als jij niet bij hen bent, in plaats van als volwaardige mensen met een eigen leven. ‘Maar moet ik dan kerst vieren met jullie allebei apart?’ ‘Ach, kom. Ik weet dat je gek bent op Kerstmis. Je vindt twee feesten vast niet erg. En je vond het toch altijd te druk met heel de familie samen. Nu is het mooi verdeeld. En je hebt nog bijna een jaar om aan het idee te wennen.’ ‘Jij hebt hier wel goed over nagedacht.’ ‘Natúúrlijk heb ik er goed over nagedacht. Dacht je nou echt dat ik zo’n beslissing lichtzinning zou nemen? Schat, ik heb echt wel aan jou gedacht, maar je leven is goed nu. Je hebt ons niet meer nodig.’ ‘Ik zal jullie altijd nodig hebben.’ ‘Ja, maar niet meer op dezelfde manier. We zullen er altijd voor je zijn. Maar nu… Nu heb ik jou nodig. Maya, mag ik bij jou komen wonen?’
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
