Annelies heeft wat op te biechten en daar durft al eens een traan bij vloeien.
‘Ik kan hier wel schrijven over mijn dates, maar ik verstop me achter dat Carrie Bradshaw-masker’
Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Sinds de start van mijn column regent het reacties. Enerzijds van vrienden en familie (zoals vrienden van mijn ouders die dachten dat dit fictie was, I wish) en anderzijds van compleet onbekenden. Daar heb je dan weer twee kampen in: mannen die hun kans wagen en vrouwen die hun hart luchten. Elke week hoor ik wel een paar verhalen van dames die hetzelfde hebben meegemaakt, of zelfs nu gelijktijdig meemaken.
Ieder van hen vertelt me hoeveel kracht ze put uit mijn schrijfsels. Mijn journalisten- en feministenhartje wordt er warm van, maar tegelijkertijd roept het vragen bij me op. Ben ik het haar dan niet verschuldigd om volledig eerlijk te zijn? Meer nog: ben ik het mezelf niet verschuldigd om volledig eerlijk te zijn?
‘Verborgen’ foto’s en Taylor Swift
Ik kan hier wel leuk schrijven over mijn dates, maar soms betrap ik me op het feit dat ik me verstop achter dat Carrie Bradshaw-masker. De reden dat ik gestart ben met deze column is niet om te ontdekken hoe ik mannen moet ontmoeten, maar om te ontdekken wie ik ben als single vrouw. En soms komen daar nu eenmaal geen mannen aan te pas.
Je bent even sterk als je een kast alleen in elkaar steekt, als wanneer je op een moeilijke dag je gevoelens durft toe te laten. Misschien zelfs nog sterker, want voor emoties bestaat geen gedetailleerde handleiding.
Het ligt namelijk een pak ingewikkelder dan: ‘ik ben nu drie maanden single, ik date weer af en toe en maak dus grappige dingen mee’. De waarheid is dat ik dat inderdaad doe, maar ook nog vaak door de map ga met foto’s die ik ‘verborgen’ heb op mijn telefoon, al dan niet met Taylor Swifts meest hartverscheurende nummers op de achtergrond en uitgelopen mascara. De waarheid is dat ik sinds de breuk keihard hervallen ben in mijn eetstoornis, die ik na tien jaar vechten onder controle dacht te hebben. De waarheid is dat ik niet de nood voel om aan de vrouwen in mijn dm’s te zeggen dat ze sterk moeten zijn, omdat ik vind dat dat niet moet.
Het is namelijk altijd de eerste raad die je krijgt: ‘hou je sterk’. Ik ben sinds 19 december niets anders dan sterk geweest, in de ogen van de maatschappij waarin wij leven dan toch. Ik heb fulltime doorgewerkt, heb trouwleveranciers persoonlijk afgezegd, ben verhuisd, heb een heel appartement ingericht met mijn eigen geld en heb ondertussen een sociaal leven onderhouden om niet eenzaam te zijn. Het toonbeeld van een sterke vrouw, toch? Nee. Want ik vergeet soms dat janken, rouwen en zeuren ook mag. Je bent namelijk even sterk als je een kast alleen in elkaar steekt, als wanneer je op een moeilijke dag je gevoelens durft toe te laten. Misschien zelfs nog sterker, want voor emoties bestaat geen gedetailleerde handleiding.
‘Ik gun hem mijn pijn niet’
‘Waarom lijkt het in de column dan alsof je al dat janken al gepasseerd bent?’, hoor ik je denken. Omwille van hem. Dit is het internet. Er bestaat een grote kans dat mijn column hem al onder ogen is gekomen en ik gun hem mijn pijn niet. Het liefst van al zou ik willen doen alsof zijn acties mij volledig koud laten en ik elke dag dankbaar ben dat ik van hem af ben. Dat zou sterk, maar ook een leugen zijn.
Op dit moment rouw en bouw ik, zachtjes om en aan een nieuw leven waar hij geen deel van uitmaakt.
Ik ga namelijk verder met mijn leven, maar er gaat geen dag voorbij waarop ik me niet afvraag: wat als? Wat als dit niet gebeurd was, wat als hij dat niet gedaan had, wat als die ene persoon niet bestond, wat als hij anders was en vooral... wat als ik anders was? Die vrouwen in mijn dm’s en ik: we zitten met dezelfde vragen. We krijgen dezelfde goedbedoelde opmerkingen: ‘wees blij dat het nu is en niet nadat je getrouwd bent’. Ik besef het, en jij vast ook, maar dat neemt het verdriet niet weg.
Op dit moment rouw en bouw ik, zachtjes om en aan een nieuw leven waar hij geen deel van uitmaakt. Dus lieve vrouwen in mijn dm’s (mannen in dezelfde situatie: jullie zijn ook welkom): wees eens ‘niet sterk’. Huil, rouw, schreeuw, zeur, luister naar de tien minuten durende versie van ‘All Too Well’ van Taylor Swift en bekijk die foto’s. Je mag door je pijn heen gaan, zelfs wanneer je opnieuw aan het daten bent. Het is oké. Als ik het kan toegeven op het wereldwijde web, kan jij het zeker in je veilige omgeving.
Meer ‘How to be single’:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
