Annelies heeft een haat-liefdeverhouding met alleen zijn, maar ziek alleen zijn is een heel nieuw level.
‘Ik zou alleen uitzieken en bewijzen dat ik geen hulp nodig had’
Redactrice Annelies (24) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde kwam aan haar relatie. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Ik heb een haat-liefdeverhouding met alleen zijn. De ene keer is het helemaal fantastisch; denk aan kaarsjes, een goed boek, rode wijn en een fluffy dekentje. De andere keer is het om 21u in bed kruipen en opgelucht zijn dat ik de dag door ben gekomen. Tot vorige week dacht ik dat ik de twee kanten van alleen zijn dus goed onder de knie had. Trotse single vrouw, hierzo. Maar plots werd ik met de neus op de feiten gedrukt, want alleen zijn is allemaal goed en wel, maar alleen en ziek zijn, is gewoon kl*te. (Pardon my French)
Het begon allemaal onschuldig als een klein griepje (dacht ik) dat mijn favoriete driejarige me twee weekends geleden gegeven had. Hij was er binnen de vier dagen van af, dus zo petekind zo meter zeker? Niet dus. Tegen dat jij mijn vorige column aan het lezen was op vrijdag, lag ik weg te kwijnen in de zetel en was ik al vijf dagen mijn appartement niet uit geweest. Plots bevond ik mij in een heel nieuw level van ‘alleen zijn’.
Het steekt dik tegen
Iedereen vertelt je altijd maar dat je ‘moet kunnen alleen zijn om echt gelukkig te zijn of jezelf echt te leren kennen’. Ik zou kunnen verklaren dat ik me niets aantrek van wat mensen zeggen, maar jammer genoeg is dat een leugen. Sinds mijn ‘herwonnen’ vrijgezellenbestaan voel ik dus de druk om alleen zijn altijd fantastisch te vinden en worstel ik met het feit dat het soms nu eenmaal dik tegensteekt. Ken ik mezelf, na al die jaren therapie, dan toch nog steeds niet?
Sinds mijn ‘herwonnen’ vrijgezellenbestaan voel ik dus de druk om alleen zijn altijd fantastisch te vinden en worstel ik met het feit dat het soms nu eenmaal dik tegensteekt.
Mijn plan was dus het volgende: ik zou dit ziek zijn uitzitten en mezelf bewijzen dat ik geen hulp nodig had om er bovenop te komen. Maar eigenlijk hunkerde ik naar iemand die voor me zorgde. Want hoewel ik op dit moment niet veel positieve woorden te zeggen heb over mijn ex, moet ik wel toegeven dat hij er voor me was als ik me zo belabberd voelde als nu. Hij had pijnstillers klaar, zette zonder morren emmers naast het bed, liep ongeacht het uur nog naar de apotheek van wacht en knuffelde me als ik zielig deed (want zo is zieke Annelies wel).
Koppig hoofd en ziek lijf
Het was dus niet erg genoeg dat ik slingerziek was, ineens stond de wonde die de breuk had nagelaten en waarvan ik dacht dat ze eindelijk aan het sluiten was, precies weer wagenwijd open. Want ‘hoe haalde ik het in mijn hoofd hem te missen?’ Mijn koppige hoofd zag dit alleen maar als een extra bevestiging van het plan: ik moest en zou dit alleen doorkomen. Wat me vast ook gelukt was, als het monstertje in mijn lijf (zoals mijn petekindje het zo goed verwoordde) er niet anders over had beslist.
Toen ik zaterdagnacht enkel nog op handen en knieën van mijn slaapkamer naar de badkamer kon kruipen – thank god dat ik geen trap heb – deed ik uiteindelijk toch wat elke zichzelf respecterende bijna 25-jarige op zo’n moment doet: mama bellen. Op het moment dat ik dit schrijf, lig ik dus in mijn oude kinderkamer. High van de pijnstillers en antibiotica en een tikkeltje teleurgesteld in mezelf als single vrouw, maar wel met knuffels van de mama. En dat is zowel voor een ziek lijf als een gebroken hart ideaal.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
