Annelies moet onverwacht opnieuw leren hoe het is om single te zijn, met alle ups en downs dabei.
‘Hoe moet ik vrijgezel zijn, als ik het niet eens durf uit te spreken?’
Redactrice Annelies (24) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Beeld je in dat je alles hebt. Een gezellig huis, een stabiele job, een liefdevolle relatie en concrete plannen voor de toekomst. Niets zou je nog moeten doen twijfelen wanneer die ring rond je vinger prijkt, een prachtige trouwlocatie geboekt is en jullie volledig geïntegreerd zijn in elkaars familie. Althans, dat zou je denken.
Tussen al dat scrollen door bruidskledij, dates plannen en blind verliefd zijn, had ik niet gezien dat er al een tijdje barsten zaten in hetgeen wat ik aanzag als ‘perfect’. Toen alles enkele dagen voor kerst dus van het ene op het andere moment tot een einde kwam, viel ik van mijn roze wolk en in een zwart gat.
Dik applaus en feestelijke refill
Op het moment dat ik hierover schrijf, is het twee maanden na de breuk. Die tijd heb ik nodig gehad om veel te janken, kwaad te zijn, te verhuizen en een klein beetje op mijn positieven te komen. Needless to say: tot voor kort leefde ik in een waas en stond ik absoluut niet stil bij het feit dat ik nu plots als single vrouw door het leven ging.
De eerste keer dat ik hem ‘mijn ex’ noemde bijvoorbeeld, was zelfs pas twee weken na de feiten. Het had een mooi en bevrijdend moment kunnen zijn, maar eerlijk gezegd stond ik gewoon om 2u ‘s nachts dronken op het verjaardagsfeestje van een vriendin toen het er plots uit kwam. Ik schrok mij te pletter door wat ik net had gezegd, maar kreeg prompt een applaus, een dikke high five en een feestelijke refill. Nieuwe party trick?
Je snapt dus wel dat ik op dat moment absoluut niet bezig was met hoe ik single moest zijn. Want hoe moest ik uitvogelen hoe dat moest, als ik het woord niet eens durf uit te spreken?
De kriebels
Maar ondertussen is het eind februari en zijn we er. Ik voel me thuis in mijn nieuw appartement, krijg ontzettend veel steun van vrienden en familie, ween nog hoogstens twee keer per week (normaal gezien), pik mijn sociaal leven weer op en start zelfs een column om stilletjes aan alles te verwerken. Ondertussen hoop ik misschien ook andere mensen met mijn ervaringen te helpen. Van de zoveelste huilbui, tot de eerste date en mijn zelfvertrouwen terugwinnen: ik neem je mee.
En dat doe ik allemaal als SINGLE, want ja: dat durf ik nu te zeggen! Al krijg ik er toch nog een beetje de kriebels van, eerlijk is eerlijk.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
