Annelies' eerste date is er een met pieken en dalen, veel wijn en vooral: veel regels.
‘Heb ik ongegeneerd zitten flirten eens ik wist dat hij niet op zoek was naar de vrouw van zijn leven? Ja.’
Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Ik heb je vorige week achtergelaten met een gigantische cliffhanger, waarvoor mijn oprechte excuses. Een soapserie is er niets tegen. Laten we dus beginnen bij het begin: ik ben niet gaan lopen. Wat ook niet wil zeggen dat ik op mijn gemak was. Niet omdat mijn date een catfish was of vreselijk saai bleek te zijn, al had dat misschien wel wat extra lezers naar mijn column getrokken, maar omdat ik zo krampachtig vasthield aan de regels van mijn vriendinnen dat het angstzweet me uitbrak.
Hij was dus aantrekkelijk, vlot, sociaal en heeft koffie voor me besteld (way to my heart), en toch was het enige wat ik kon denken: ‘Hoe kan ik over mijn leven vertellen zonder te verklappen dat ik verloofd was?’
Goede wijn en goede moed
Ken je het gezelschapsspel Taboe waarin je het woord op je kaartje moet laten raden, maar vijf andere woorden absoluut niet mag gebruiken? Dat was het dus. Ik moet zeggen dat ik aan het winnen was, tot we ons van de koffiebar naar een café verplaatsten en een glas rode wijn me de ‘moed’ gaf om toch maar eens te polsen naar zijn intenties en verwachtingen. Of het heel subtiel was, weet ik niet goed meer. Daar hebben de drie glazen wijn die daarop volgden vast iets mee te maken. Maar het antwoord herinner ik me nog al te goed: ‘Ik ben niet aan het daten om de vrouw van mijn leven te vinden. Meer nog, op dit moment van mijn leven ben ik niet op zoek naar een monogame relatie.’
Gek hé? Hoe ik vroeger op date ging in de hoop halsoverkop verliefd te worden en nu tegenover een knappe man zat in een tof café, vurig wensend dat hij niet stiekem al droomde van me aan zijn ouders voor te stellen.
Annelies van jaren geleden, die ook weleens op een date ging, had dat moment gekozen om te vluchten. Deze Annelies sprong daarentegen een gat in de lucht. HALLELUJAH. Gek hé? Hoe ik vroeger op date ging in de hoop halsoverkop verliefd te worden en nu tegenover een knappe man zat in een tof café, vurig wensend dat hij niet stiekem al droomde van me aan zijn ouders voor te stellen.
Innerlijke Carrie Bradshaw
Gek of niet, die revelatie was reden genoeg om de regels overboord te gooien (sorry vriendinnen). De date ging plots opmerkelijk vlotter, ik zou zelfs durven zeggen dat het er ook alsmaar gezelliger aan toe ging. Plots had ik geen moeite meer met in zijn ogen kijken, honderduit te vertellen en een complimentje te gooien of incasseren. Nog een uur en wat wijntjes later wist Mister First Date (onder de vriendinnen noemen we hem ‘De Brusselaar’) zelfs dat er over hem geschreven zou worden. Ik weet niet of ik al in het stadium zit waarin ik tips mag geven, maar deze is alvast geen slechte. Vertel dat je je innerlijke Carrie Bradshaw op hem gaat loslaten, dan moet hij wel zijn beste beentje voorzetten. Want ‘wie weet wat ga ik anders over je schrijven?’.
Heb ik dus ongegeneerd zitten flirten eens ik wist dat hij niet op zoek was naar de vrouw van zijn leven? Ja. Werd er even hard teruggeflirt? Voor zover ik kon zien wel. Heb ik achteraf als een puber staan kussen op straat met iemand die ik nog maar een paar uur daarvoor ontmoet had? Misschien... Tussen al het gekus heen meen ik zelfs een ‘get a room’ gehoord te hebben. Kijk, dat hebben we dan ook weer meegemaakt. Misschien weet ik dus wel nog hoe je single moet zijn! Al kan het ook aan de wijn gelegen hebben...
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
