Na zelf meermaals geen antwoord te krijgen op een berichtje de 'morning after', besluit Annelies actief niet te ghosten.
‘Iemand afwijzen kan een van de meest volwassen dingen zijn om te doen, als je het goed doet’
Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Een van de redenen dat ik ‘How to be single’ gestart ben, is om al die eerste keren te bespreken die elke single na een lange relatie doormaakt. Elke week denk ik dan ook dat het einde van de column aangebroken is, tot het leven me weer verrast. Maar in deze aflevering van mijn leven doe ik iets veel delicater dan op allereerste date gaan of mijn gras maaien. Ik heb namelijk voor de eerste keer sinds de break-up iemand afgewezen.
Nu ik het zo neerschrijf, moet ik toegeven dat het zowel zielig als grof klinkt. Zielig omdat het aangeeft dat ik eigenlijk altijd diegene ben die afgewezen wordt, wat niet helemaal onwaar is. Grof omdat ‘iemand afwijzen’ zo’n negatieve connotatie heeft gekregen. Terwijl het eigenlijk een van de meest volwassen dingen is om te doen, als je het goed doet. Dat is natuurlijk buiten het fenomeen gerekend dat menig dater de stuipen op het lijf jaagt: ghosten. Je weet wel, wanneer iemand plots van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Vreselijk, toch? Zeker! Heb ik me er ook al schuldig aan gemaakt? Ja. En jij waarschijnlijk ook.
De date ging zo vlot dat ik hem pas om 7u de volgende ochtend uit mijn voordeur zag stappen. Nu hoor ik je denken: waarom zou je die man dan precies afwijzen? Wel, net als met die eerste keren, weet het leven me ook in het algemeen te verrassen.
‘Ik ben veilig thuis’-berichtje
Ghosten is een spectrum. Aan het ene uiterste heb je de lichte ghost, wanneer je al na een paar berichtjes op de datingapp voelt dat dit het niet is en dan maar snel de match opheft. Aan het andere uiterste is er een meer onvergeeflijke soort, wanneer je als sneeuw voor de zon verdwijnt eens je al op date bent gegaan en misschien zelfs intiem bent geweest met die persoon.
Aangezien je mij de voorbije maanden een beetje hebt leren kennen, weet je wel dat ik niet meer ben dan een softe ghoster. Ik durf weleens te ontmatchen wanneer iemand echt niet kan schrijven, het gesprek niet interessant is of hij langer dan 24u niet antwoordt. Maar ik heb me ook al aan de tegenovergestelde kant van het spectrum bevonden, weliswaar als ghostee. Wanneer ik de morning after iemands bed verliet, om daarna nooit meer antwoord te krijgen op mijn ‘ik ben veilig thuis’-berichtje. Iets met afgewezen worden, weet je nog? Door die ervaringen begrijp ik het dus nog minder wanneer iemand er wel voor kiest om onzichtbaar de benen te nemen, en heb ik er voor mezelf een punt van gemaakt dat nooit (hard) te doen.
Dat brengt ons bij een tijdje terug toen ik op date was met de Advocaat, een knappe en interessante man. Het gesprek liep vlot en de date ook. Zo vlot dat ik hem pas om 7u de volgende ochtend uit mijn voordeur zag stappen. Nu hoor ik je denken: waarom zou je die man dan precies afwijzen? Wel, net als met die eerste keren, weet het leven me ook in het algemeen te verrassen. Met een onverwachte vonk die enkele dagen later oversprong bij een oude bekende, bijvoorbeeld. En toen ik besloot uit te zoeken hoe de vork in de steel zat in die situatie, moest ik ook beslissen wat ik met de Advocaat zou aanvangen.
Ik had twee opties: bruut maar stilletjes uit het leven verdwijnen van iemand die duidelijk liet blijken dat hij me nog eens wilde zien, of open en eerlijk vertellen dat er iemand anders mijn pad gekruist had en onze wegen daarom beter scheidden.
Nieuw level: unlocked
Op dat moment had ik twee opties: bruut maar stilletjes uit het leven verdwijnen van iemand die duidelijk liet blijken dat hij me nog eens wilde zien, of open en eerlijk vertellen dat er iemand anders mijn pad gekruist had en onze wegen daarom beter scheidden. Uiteindelijk ontving de man in kwestie van mij een eerlijk bericht, weliswaar verstuurd met zweethanden en knikkende knieën. Bijna snapte ik dus waarom ghosters zich aangetrokken voelen tot optie één, maar niet heus. Want door zelf te anti-ghosten, leerde ik het hele fenomeen voor mezelf een beetje te relativeren.
Ghosters vermijden naast jouw gevoelens namelijk vooral die van zichzelf. Het vergt moed, zelfreflectie en maturiteit om op een eerlijke en vriendelijke manier aan een datingpartner te laten weten dat je liever niet verder gaat. Vraag het maar aan mijn knikkende knieën. Ik heb dus een nieuw level unlocked: verantwoordelijk en open daten. Is dit nu volwassen zijn?
Meer ‘How to be single’:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
