‘Ben ik te goed geworden in deze casual avonturen?’

Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?

Sommige pijntjes zijn nu eenmaal hardnekkiger dan andere. Dus de voorbije week was er nog een met angstdromen, hier en daar een traan en veel opgekropte woede. Maar tussen dat alles door heb ik ook een mijlpaal bereikt, en dan heb ik het niet over die drie (I know, sorry mama) nieuwe tattoos. Ik ben officieel zes maanden single!

Hoe ik dat gevierd heb? Al mimosa’s sippend met twee topvrienden en datend met de huidige tinderman. Ik kan je nu natuurlijk in geuren en kleuren vertellen over die zes-maanden-single-brunch, maar zowel jij als ik weten dat er een beter verhaal schuilt achter de date, die we voor het gemak X gaan noemen.

Het schoentje wringt

Ik ontmoette X toen ik net uit een gekke en intensieve love bombing-week kwam met de mansplainer. Eerlijk gezegd had ik het even gehad met mannen. Maar als ik dan telkens mijn datingapps op non-actief moet zetten, wordt het onbegonnen werk. Dus vond ik mezelf op een random woensdag, op een al even random tinderdate met iemand waarmee ik nog maar een paar uur aan het chatten was. De sfeer zat goed, de wijn ging vlotjes binnen en hij heeft me achteraf galant naar huis gewandeld. Twee uur later vertrok hij weer. Een tekeningetje hoef ik er niet bij te maken.

Drie weken lang hadden X en ik grote, niet-exclusieve, casual lol. Maar op onze laatste date vertelde hij me aarzelend dat hij gevoelens kreeg voor iemand anders en zich dus niet comfortabel voelde om dit nog verder te zetten. Je denkt nu misschien dat deze column gaat over hoe boos ik zou zijn, maar we zagen allebei nog andere mensen, communiceerden daar openlijk over en wisten dat dit niet serieus was, dus op dat vlak is alles dik in orde. Zijn bekentenis is maar een haakje, want mijn reactie is waar het schoentje wringt.  

Annelies van vroeger moest namelijk maar op één leuke date met iemand gaan, om zich al een relatie in te beelden die zo uit een Nicholas Sparks-film zou kunnen komen. Ze huilde dan ook tranen met tuiten als die droom in duigen viel. Maar Annelies van nu kan herhaaldelijk het bed met iemand delen, samen koken, babbelen en lachen… en dan op zo’n verklaring als deze week reageren met niet meer dan een oprecht geïnteresseerde: ‘en is het wederzijds?’

Vakkundig ommuurd

Ik zal niet onder stoelen of banken steken dat ik het jammer vind om onze avondjes te laten varen. Maar niet omdat ik heimelijk verliefde gevoelens koester voor X, of jaloers ben op de vrouw op wie hij zijn oog wél heeft laten vallen. Des te beter natuurlijk, alleen begon ik dan te piekeren over de echte reden achter mijn schijnbaar romantische onverschilligheid. Ben ik iets te goed geworden in al deze casual avonturen? Kan ik die gevoelensknop té gemakkelijk uitzetten? En vooral: zal ik dan ooit wél nog verliefd worden?

Eerlijk gezegd ben ik bang dat ik mijn hart aan het ommuren ben en er met elk casual avontuur een steentje bijmetsel. Enerzijds is dat prima: ik wil op dit moment geen relatie én de kans dat ik nog eens zo diep gekwetst wordt dus automatisch geminimaliseerd. Anderzijds beginnen de muren boven me uit te torenen.

Moest iemand mijn toekomst kunnen voorspellen, zou het fijn zijn om te horen dat er op een dag een man zal zijn waar ik wel vol overgave voor zal durven vallen. Al zal ik het toch pas geloven als ik het zie. Dus nu leef ik in een tweestrijd tussen wat ik niet wil en de onzekerheid dat het er daarom niet meer van zal komen. ‘Paddington’ draait weer overuren vanavond.

Meer ‘How to be single’:

• ‘Diep in mijn hart zit dat kleine meisje met die lange vlecht, en ze is collateral damage’
• ‘Het lijkt alsof ik niet eens een man nodig heb, maar stiekem is mijn tuin een jungle’
• ‘Daten lijkt op een spelletje Russian roulette en de man van mijn level is de kogel’