Annelies ervaart voor de eerste keer weer pijn in haar hart, maar niet voor de ex.
‘Hoe duik je als twee gebroken harten in iets nieuw? Niet.’
Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Mijn inleiding begint een beetje te wringen, laat dat de inleiding zijn van dit stuk. Nu ik de ex na 6 maanden nog eens heb teruggezien en daar bitter weinig bij voelde, weet ik niet of het nog wel zo belangrijk is dat ik en die man die ik nog amper terugken, ooit op trouwen stonden. Maar eigenlijk: who am I kidding? Het zal altijd belangrijk blijven. Ik kan niet ontkennen dat die relatie(breuk) iets in me stuk heeft gemaakt waarvan ik niet weet of ik het ooit gerepareerd krijg. Het hindert me dan misschien niet meer in de manier waarop ik naar hem kijk, maar wel in de manier waarop ik naar mijn liefdesleven kijk.
De voorbije week ben ik namelijk heel erg angstig. Mijn noodmedicatie komt iets vaker uit de kast, bepaalde vrienden zien me dagelijks wenen, en anderen horen helemaal niets. Nu vraag je je waarschijnlijk af welke vreselijke gebeurtenis daarvoor gezorgd heeft. Ik zal het je vertellen: ik ben een man tegengekomen die ik leuk vind. En het is niet omdat hij weet waar de clitoris zit en af en toe een casual nachtje in mijn bed spendeert. Waarmee ik ook weer niet wil zeggen dat alle mannen die een nachtje in hotel Annelies vertoefden (dit klonk viezer dan bedoeld, maar oké) wisten waar die magische knop zat. Maar goed, we wijken af.
Hoe doe je iets rustig aan als je hem geen seconde uit je hoofd krijgt en vermoedt dat dit nu prille verliefdheid is, maar door een resem slechte relaties eigenlijk absoluut niet vertrouwt op je gevoel?
Prachtig? Niet dus
Ik vind hem leuk omdat ik me kalm voel als hij me in zijn armen neemt. Omdat hij serieuze gesprekken met me aanknoopt zonder dat het zwaar aanvoelt. Omdat hij zegt dat dingen simpel mogen zijn en ik gewoon mag vragen naar wat ik nodig heb. Omdat hij soms diep mijn ogen kijkt en niets zegt, in plaats van woorden vuil te maken aan het moment. Omdat hij geen seks met me heeft, maar met me vrijt. En omdat hij me het gevoel geeft dat ik er wél mag zijn.
Prachtig toch? Niet dus. Dat zou het kunnen zijn, als ik niet elke keer dat ik zijn deur uitstap in blinde paniek schiet. Vindt hij me echt wel leuk? Gaat hij me zomaar dumpen? Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Gaat dit alles stukmaken? Er staat veel meer op het spel dan enkel mijn hart. Als je twee weken geleden goed hebt opgelet, heb je namelijk gelezen dat hij een vriend is. En hij had deze hele situatie niet zien aankomen, net zo min als ieder ander en ikzelf.
We zouden het dus rustig aan doen. Maar hoe doe je dat in godsnaam als je het niet kan laten om elkaar om de andere dag te zien? Als je hem geen seconde uit je hoofd krijgt en vermoedt dat dat nu prille verliefdheid is, maar door een resem slechte relaties eigenlijk absoluut niet vertrouwt op je gevoel? Hoe doe je dat als je bang bent dat je te veel bent, of juist niet genoeg, omdat je ex vond dat er ‘altijd wel iets mis’ met je was? En vooral: als je niet klaar bent voor een relatie?
Ik heb dus weer een beetje pijn, voor een ander dan de ex. En ergens is dat mooi, want waar ik enkele weken geleden niet wist of ik wel iemand zou kunnen toelaten, bewijst de druk op mijn borstkas nu dat mijn hart zich niets aantrekt van die piekergedachten.
Catch 22
Ik durf dus niet te springen en hij ook niet. Hoe duik je als twee gebroken harten in iets nieuws? Niet. Al voelt afscheid nemen en alles nu stoppen tegenstrijdig. Catch-22. Pijn gaat het hoe dan ook doen. Maar wat weegt harder door: tergende onzekerheid en angst om gekwetst te worden, of misschien blijven zitten met de vraag: wat als?
Na lang open en eerlijk praten, klopten we samen af op optie twee. Soms zijn (prille) gevoelens gewoon niet genoeg, en sputteren situatie en timing duchtig tegen. Right person, wrong time is echt een dingetje en hoewel wij allebei weten dat het de beste beslissing is, blijft het jammer. Ik heb dus weer een beetje pijn, voor een ander dan de ex. En ergens is dat mooi, want waar ik enkele weken geleden niet wist of ik wel iemand zou kunnen toelaten, bewijst de druk op mijn borstkas nu dat mijn hart zich niets aantrekt van die piekergedachten. Zoals mijn vriend A net nog zei: ‘Je bent ondertussen ervaren, Ties. Jij hebt geen pijn meer, pijn heeft jou.’
Het is dus een heel ander gevoel, zonder woede en verraad. Het is het gemis van iemand waarmee het misschien had kunnen werken, als we er allebei klaar voor waren geweest. En dat zijn we niet. Dus jij, wanneer je dit leest: ik ben dankbaar dat je m’n vriend bent.
Meer ‘How to be single’:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
