'Waarom kon ik geen foto’s posten met "#qualitytime" erbij?'
‘Mijn eigen leeg huis werd die dag gevuld met zacht gesnik. Mijn gesnik.’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Ik herinner me hoe ik vorig jaar na de paasvakantie op maandag met een vermoeide blik aan de schoolpoort stond. Die twee weken vakantie met de kleuter in huis waren voor iedereen in dat huis een uitputtingsslag geweest. Een dubbele en onderbetaalde fulltimebaan. Vrijwilligerswerk eigenlijk, van het soort waar je niet meer onderuit kan, want je hebt je er ooit zelf voor opgegeven. Elke dag was een strijd geweest tijdens die vakantie, met afwisselend driftbuien, onderbroken nachten en stukjes Lego waar ik met blote voeten op trapte.’
‘Met pijn aan mijn voet en die vermoeide blik zocht ik naar gelijkgestemden aan die schoolpoort: iemand die naar me knikte en daarmee aangaf dat de vakantie bij hen ook zo intens was geweest. Maar niemand knikte, toch niet met een blik waarin ik herkenning kon vinden. Toen iemand me aansprak en vroeg hoe de vakantie was geweest, kon ik niet anders dan met een aarzelende glimlach antwoorden dat ik blij was dat die vakantie voorbij was. ‘Ach, wat jammer’, klonk het. ‘Ik vind het spijtig dat het huis weer leeg is overdag.’ Mijn eigen leeg huis werd die dag gevuld met zacht gesnik. Mijn gesnik.’
Ik heb heel lang getwijfeld aan mezelf en aan mijn capaciteiten en kwaliteiten als moeder. Het leek vaak alsof ik niks juist kon doen.
‘Ik vond mezelf een vreselijke moeder en vond dat ik eindelijk maar eens moest leren om niet zo eerlijk te zijn tegen anderen. Ik moest me maar eens herpakken. Maar wanneer ik na school terug aan die schoolpoort stond en de kleuter me verwenste omdat ik de verkeerde koek bij me had, zakte de moed me weer in de schoenen terwijl ik anderen vrolijk fluitend naar huis zag gaan: hand in hand en vrolijk kwetterend. Ik heb heel lang getwijfeld aan mezelf en aan mijn capaciteiten en kwaliteiten als moeder, want het leek zo vaak alsof ik niets juist kon doen.’
‘Ik was moe en ik vond het moeilijk. Maar ik kon niet begrijpen waarom ik het allemaal zo moeilijk vond. Moeilijker dan anderen, alleszins. Waarom kon ik geen foto’s posten met “#qualitytime” erbij? Waarom kon ik niet genieten van twee weken ononderbroken samen zijn met mijn kindje dat ik even daarvoor had moeten afgeven aan het schoolsysteem? Ik kon maar één reden bedenken: het lag aan mij. Ik was te zwak. Ik kon het niet aan. Misschien was ik zelfs niet geschikt voor het moederschap aangezien ik het allemaal zo lastig vond. Ik wilde nochtans heel graag moeder zijn en ben het ook graag. Maar ik ben niet de moeder die ik wilde zijn. Daarvoor heb ik te veel zorgen over en moet ik te veel zorgen voor.’
‘Voor de kleuter de diagnose autisme kreeg, ging ik ervan uit dat ik meeliep met de rest, de “neurotypicals’. Maar terwijl iedereen in een rustig drafje vooruitging, leek ik ter plaatse te blijven trappelen. Ik struikelde en viel, bleef liggen en raakte soms niet meer recht. Ik werd vertrappeld. Ik bleef achter. Ik was alleen. Pas na die diagnose werd het duidelijk en besefte ik dat het niet aan mij lag. Zij en ik lopen onze eigen race. We bewandelen ons eigen pad. Mijn kind is niet zoals andere kinderen, waardoor ik ook geen moeder ben zoals andere moeders. Ik ben de moeder die zij nodig heeft. Dat wil ik alleszins zijn.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
