‘Ik hoorde de meest vreselijke dingen over bevallen, terwijl ik net heel positief terugkijk op mijn bevalling.’
Saar (32): ‘We hadden nooit gedacht dat het na één keer ““proberen”” prijs zou zijn’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Saar (32) kijkt positief terug op haar bevalling, ondanks de vele horrorverhalen. Johann (34) en zij zijn nu de trotse ouders van Aster.
‘Onze zwangerschap was gepland, want Johann en ik wilden een kindje, maar we hadden nooit gedacht dat het al prijs zou zijn na één keer “proberen”’, lacht Saar. ‘Ik was dan ook lichtjes in shock toen ik die positieve zwangerschapstest vasthad. Mijn man was dolgelukkig en enthousiast, en na de eerst shock was dat natuurlijk ook mijn reactie. We kregen samen een kindje!’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Sporten
‘Johann en ik leerden elkaar kennen in Sint Maarten, een Caraïbisch eiland en woonden daar vier jaar samen’, vertelt Saar. ‘Ik kom uit België en hij uit Trinidad en Tobago. Door de grote afstand moesten we het geweldige nieuws via Zoom vertellen aan onze ouders. Zij waren in de wolken! De eerste maanden van mijn zwangerschap had ik geen last van de typische kwaaltjes, maar was ik gewoon ontzettend moe. Ik moest zelfs even stoppen met werken omdat ik letterlijk in slaap viel op mijn bureau. Toch probeerde ik nog te blijven sporten en ik geloof oprecht dat dit me zowel mentaal als fysiek heeft geholpen tijdens de bevalling.’
Ik vroeg een spiegeltje tijdens het persen zodat ik kon meevolgen. Dat werkte voor mij heel motiverend, want ik zag waar ik naartoe werkte.
‘Vlak voor we wisten dat ik zwanger was, had Johann een nieuwe job aanvaard in Berlijn’, zegt Saar. ‘We gingen dus sowieso naar daar verhuizen. Omdat we allebei geen Duits spreken, besloten we voor de bevalling even terug te keren naar België om daar ons kindje ter wereld te laten brengen. Daar voelden we ons allebei veel comfortabeler bij.’
Spiegeltje
‘Ik hoorde en las de meest vreselijke dingen over bevallen, dus ik was op het ergste voorbereid’, aldus Saar. ‘Terwijl ik net heel positief terugkijk op mijn bevalling. Ondanks dat onze zoon pas op zondagochtend werd geboren terwijl ik al vanaf zaterdagochtend opgenomen was met gebroken vliezen en poep in het vruchtwater, ging het bevallen zelf heel vlotjes en vond ik de pijn goed meevallen. Ik vroeg een spiegeltje tijdens het persen zodat ik kon meevolgen. Dat werkte voor mij heel motiverend, want ik zag waar ik naartoe werkte. Aster kwam na vier persweeën ter wereld en ik mocht na twee nachten het ziekenhuis verlaten.’
We verhuisden naar Duitsland toen Aster acht weekjes oud was. Je komt als kersverse ouders terecht in een onbekend land zonder familie of vrienden. Dat was even wennen.
‘We doopten ons zoontje Aster omdat we het geslacht niet op voorhand wilden weten en daarom een genderneutrale naam kozen’, aldus Saar. ‘De naam moest ook zowel in mijn moedertaal als in die van mijn man mooi klinken. Aster heeft zowel de achternaam van mijn man als van mij. Dat is een bewuste keuze, want onze zoon is het resultaat van een combinatie van ons allebei. We verhuisden terug naar Duitsland toen Aster acht weekjes oud was. Dat was een hele onderneming! Je komt als kersverse ouders terecht in een onbekend land zonder familie of vrienden. Dat was even wennen.’
Bang
‘Ik had niet zo’n grote kinderwens en ik had ook rust gevonden als ik geen kind zou hebben’, besluit Saar. ‘Ik was ook wat bang om mama te worden, maar ik moet toegeven dat die rol me enorm ligt. Ik heb natuurlijk ook soms onzekerheden, maar ik probeer mijn gevoel te volgen en me te focussen op de positieve dingen. Mama zijn is proberen je bestaande identiteit te beschermen en tegelijk een nieuwe versie van jezelf accepteren. Zo stampte ik mijn eigen online taalschool uit de grond en wil ik die ondanks ik nu mama ben nog altijd met heel veel passie leiden. Gelukkig heb ik flexibele uren én kan ik rekenen op m’n man.’
Voor we verhuisden, namen we nog wat foto’s in Sint Maarten wat voor ons een bijzondere plek is. Ik leerde er mijn man kennen, we stapten in het huwelijksbootje en we werden er zwanger. Ik was hier ongeveer zes maanden zwanger.
Mijn man en ik ontworpen het geboortekaartje zelf.
Deze foto stuurden we de wereld in om bekend te maken dat Aster geboren was. Hij was hier drie dagen oud.
Wat hou ik ervan als Aster op mij in slaap valt. Zo’n heerlijk gevoel van verbinding. Aster is hier twee weken oud.
Aster samen met mijn ouders. We kozen voor de aanspreeknamen Nana en Opi.
Onze eerste familiefoto in Duitsland. Aster is hier negen weken oud.
Onze verhuis naar Berlijn, spannend!
Asters eerste vlucht ging heel vlot. Hij staarde de hele tijd geïnteresseerd rond en voelde zich veilig lekker dicht bij mij.
Ik kan heel lang staren en vol ongeloof kijken naar ons kindje.
Aster en Johann zijn nu al twee handen op een buik.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
