‘Ik leerde echt dat ik hulp moet aanvaarden en dat ik mezelf niet mag voorbijlopen.’
Jana (33): ‘Het is totaal niet egoïstisch om als mama even tijd voor jezelf te nemen’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Jana (33) kon moeilijk de controle loslaten als mama. Nicolas (35) en zij zijn de trotse ouders van Eli, het jonge halfbroertje van Flynn (8).
‘Het traject om zwanger te raken, was héél zwaar’, vertelt Jana. ‘Verschillende fertiliteitstrajecten, gevolgd door enkele miskramen en dus heel wat teleurstellingen. Toen ik eindelijk in verwachting was, was ik in de zevende hemel, maar dat duurde niet lang, want ik had ook een heel lastige zwangerschap met bekkeninstabiliteit, hyperemisis of zwangerschapsbraken en gekneusde ribben.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Spoedkeizersnede
‘Gelukkig kon ik me optrekken aan mijn familie en vrienden die net als ik dolgelukkig waren dat we eindelijk zwanger waren’, aldus Jana. ‘Velen maakten ons hobbelige traject om een kindje te proberen krijgen vanop de eerste rij mee, dus de reacties op dat er een kleine spruit op komst was, maakten heel wat emoties los. Nog voor ons kindje er was, was hij zo ontzettend geliefd!’
Ik kon heel moeilijk de controle loslaten. Eigenlijk moet je het ritme van je baby volgen, maar ik probeerde alles in een bepaalde structuur te gieten. Het was alsof ik een rond dekseltje op een vierkant potje probeerde te wringen: dat werkt niet!
‘De bevalling was ook geen eitje’, gaat Jana verder. ‘Ik had drie uur lang stormweeën, en ik riep echt op de anesthesist. Ik snap echt niet hoe mensen dit doen zonder epidurale. Daarna bleef ik acht uur lang op acht centimeter ontsluiting steken en bleek onze baby een sterrenkijker te zijn. Ze probeerden hem nog te doen doen draaien, maar mijn hartslag ging de hoogte in en die van de baby daalde enorm dus werd het een spoedkeizersnede.’
Controle lossen
‘Ik was nog vrij kalm omdat ik gewoon wilde dat de baby er eindelijk was, maar mijn man was volledig in paniek’, vertelt Jana. ‘Hij wist zelf plots mijn verjaardag niet meer toen hij enkele formulieren moest invullen (lacht). Toen ze Eli op mij legden, herkende ik hem meteen, want hij heeft echt mijn ogen. De kraamperiode was een beetje een waas. Ik moest vooral revalideren, er kwam veel volk op bezoek in het ziekenhuis en ik staarde elke vrije minuut naar onze kleine vriend!’
‘Eenmaal thuis stonden we er plots helemaal alleen voor en ik kan je verzekeren dat die eerste maanden een ramp waren’, zucht Jana. ‘Eli kreeg rijstmelk nadat we vaststelden dat hij een koemelkallergie had, maar nadien bleek hij daar ook niet tegen te kunnen. Ik kon verder heel moeilijk de controle loslaten. Eigenlijk moet je het ritme van je baby volgen, maar ik probeerde alles in een bepaalde structuur te gieten. Het was alsof ik een rond dekseltje op een vierkant potje probeerde te wringen: dat werkt niet!’
Batterijen opladen
‘Daardoor kleurde mijn roze wolk soms heel donker’, aldus Jana. ‘Tegelijkertijd kreeg ik op mijn sociale media alleen maar gelukkige gezinskiekjes te zien en mensen zeiden me voortdurend dat het normaal is dat baby’s veel huilen. Daardoor begon ik echt te denken dat ík overdreef of dat er een probleem was met mij. Ik raakte mezelf helemaal kwijt! Ik voelde me alleen, onbegrepen en zelfs ondankbaar omdat ik zo hard een kindje wilde en nu Eli er was ik toch niet helemaal gelukkig was.’
Ik voelde me alleen, onbegrepen en zelfs ondankbaar omdat ik zo hard een kindje wilde en nu Eli er was ik toch niet helemaal gelukkig was.
‘Na twee maanden overleven, besloot ik dat het zo niet verder kon’, zegt Jana. ‘Ik schakelde de hulp in van mijn mama, zij was echt mijn reddingsboei. Zij nam Eli soms enkele uurtjes, een dagje of zelfs een weekend van me over waardoor ik rustig de tijd had om terug op mijn positieven te komen. Ik leerde echt dat ik hulp moet aanvaarden en dat ik mezelf niet mag voorbijlopen. Het is totaal niet egoïstisch om als mama even tijd voor jezelf te nemen als dat betekent dat je daardoor je batterijen kan opladen.’
Pittig karakter
‘Eli is een vrolijk mannetje met een pittig karaktertje’, besluit Jana. ‘Ik vind het jammer dat ik die beginperiode wat “miste” omdat ik zo worstelde, maar ik geniet nu van elk moment. Ik voel me nu fantastisch in mijn rol als mama! Momenteel zal het wel bij een kindje blijven, want we hebben onze handen vol met Eli. Maar je weet natuurlijk nooit wat de toekomst nog brengt.’
Een gelukzalig moment met ons gezinnetje, dat toen nog bestond uit drie.
Tijdens de arbeid. Hier kon ik nog lachen, want er was nog geen sprake van een spoedkeizersnede.
De allereerste foto met Eli. Nicolas wreef de hele tijd in mijn haar ter geruststelling.
Na urenlange harde arbeid was ons zoontje er eindelijk!
Zijn voetjes waren mijn favoriet en zijn dat nog steeds.
Zalig hoe klein Eli hier nog is.
Dit moment veranderde er iets, voor het eerst keek hij héél intens in mijn ogen en voelde ik dat alles wel goed ging komen.
Eli doet niets liever dan naar buiten gaan en alles ontdekken.
Je beseft nog maar eens hoe graag je je partner ziet wanneer je hem bezig ziet met je kinderen, een van de vele foto’s die mijn hart verwarmt.
Onze kerstshoot met ons mooie gezin. Eli was rustig en Flynn was echt zo trots op zijn kleine broertje.
Fotograaf: Bo Fotografie
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
