Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Tim De Backer voor Flair

'Toen ik zwanger bleek van mijn pleegvader, werd ik verplicht tot een abortus. Hij keek toe terwijl zijn vrouw mijn hand vasthield en fluisterde dat dit mijn verdiende loon was.'

Dominique (32) raakte op haar 14de verslaafd aan drugs na jarenlang seksueel misbruik door haar pleegvader en -broer

Niet elke adoptie of verblijf in een pleeggezin is een succesverhaal... Door omstandigheden kwam Dominique (32) in een verschrikkelijk pleeggezin terecht, waar ze de hel meemaakte.


‘Ik was maar net geboren toen mijn mama werd gezocht door de politie. Voor ze zich meldde op het politiebureau gaf ze mij aan haar moeder. Omdat ze niet meteen zou vrijkomen, werden de Nederlandse Raad voor de Kinderbescherming en verschillende jeugdinstanties erbij gehaald. In eerste instantie was het de bedoeling dat ik bij mijn oma zou blijven, alleen gaf ze aan dat ze er niet op zat te wachten om haar kleindochter groot te brengen. Ze kon dat zogezegd niet combineren met haar parttime job, waardoor ik naar een kindertehuis moest. Daar werd vastgesteld dat ik slecht reageerde op drukte. Individuele zorg werd aangeraden, en dus werd ik na een verblijf van negen maanden in het kindertehuis geplaatst in een pleeggezin.’

Bij pleegpapa op schoot


‘Mijn pleegouders hadden drie biologische kinderen: twee dochters en een zoon. Ze hadden ook een pleegdochter, die een beetje ouder was dan ik, en jaren later haalden ze nog twee pleegzonen in huis. Ik was nog geen twee toen ik werd geplaatst. Omdat ik zo jong was, kon mijn pleegvader me vormen tot een product om seksueel te misbruiken. Ik zat in de tweede kleuterklas toen ik stilaan begon te beseffen dat bepaalde dingen thuis niet klopten.

De biologische zoon van mijn pleegvader trad vanaf zijn twaalfde in de voetsporen van zijn vader.


‘Andere meisjes werden niet gedwongen op bij hun vader op de schoot te zitten terwijl dat bij mij verplichte kost was, anders zwaaide er wat. Hun vaders kropen niet bij hen in bed, terwijl mijn pleegvader bijna elke nacht mijn kamer binnensloop en allerlei nare dingen deed die een kind niet hoort mee te maken. Het was zelfs zo dat ik bepaalde slaapposities aannam, hopend dat hij me zou sparen. Ook mijn pleegzus onderging regelmatig dezelfde horror. We werden soms ook verplicht om bij elkaar toe te kijken hoe we werden misbruikt. Bovendien hadden we niet één dader, maar twee, want zijn biologische zoon – die zes jaar ouder was dan ik – stapte vanaf zijn 12de in de voetsporen van zijn vader.’

Geïnstrueerd om te zwijgen


‘Als kind had ik al haar op mijn tanden. Toen ik zes was, vertelde ik mijn oma en op school wat ik meemaakte in het pleeggezin. Mijn pleegzus vond dat ik mijn mond moest houden over wat er thuis gebeurde. Ze had schrik dat we op straat zouden belanden. Na die eerste melding werd er een onderzoek verricht door de Nederlandse jeugdzorg. Een van hun medewerkers kwam langs en vroeg wat er gebeurd was, maar we waren al lang geïnstrueerd om te zwijgen.’

Ik werd jarenlang niet geloofd, hoeveel hints ik ook gaf.


‘Mijn pleegvader nam ons soms mee naar een groot treinstation om naar de zwervers te kijken. “Als je wat zegt, word je net zoals zij”, zei hij dan. Als kind laat dat zo’n grote indruk achter dat je effectief vaak zwijgt. Bovendien had mijn pleegvader een goede job. Hij kon goed praten en wist precies wat hij moest zeggen. Als er na zo’n melding iemand van pleegzorg of jeugdzorg over de vloer kwam, kwam hij met allerlei smoesjes op de proppen. “Ze werd vanaf haar geboorte verwaarloosd”, “Het zit in de genen” en “Haar biologische moeder is een heroïnehoer”. Ik werd jarenlang niet geloofd, hoeveel hints ik ook gaf.’

14 en zwaar verslaafd


‘Het had geen nut om te vertellen wat er thuis gebeurde. Als ik wat zei, nam niemand me serieus en werd ik zwaar gestraft door mijn pleegouders. Mijn pleegmoeder was op de hoogte van het misbruik. We kregen van haar dan extra straf. De hele dag door zei ze dat ik een hoer was en niets voorstelde. Dat ik de kant van mijn ouders zou opgaan. Ze greep elke kans om me te kleineren, maar tegenover jeugdzorg ontkende ze alles. In het middelbaar vertelde ik het aan de schoolpsycholoog, maar er veranderde weer niets. Ik voelde me alleen. Ik had niemand bij wie ik terechtkon, niemand die me geloofde. Ik begon pijnstillers en drugs te gebruiken. Op mijn 14de was ik zwaar drugsverslaafd. Weed, hasj, speed, cocaïne, noem maar op. Ik gebruikte alles wat ik in handen kon krijgen om mezelf te verdoven.’

‘Verdomme, die hoer is zwanger!’


‘Als tiener heb ik nooit seksuele voorlichting gekregen. Thuis werd het onderwerp doodgezwegen. Ik had geen idee hoe een baby werd gemaakt. Als er op school over werd gesproken, werd dat op voorhand via een brief aan de ouders meegedeeld. Op die dagen hielden mijn pleegouders me bewust thuis. Ik was net vijftien toen ik elke ochtend begon over te geven. Volgens mij voelde mijn pleegmoeder de bui toen al hangen, want niet veel later stond ze in mijn kamer en verplichtte ze me om in een glas te plassen. Ik zei dat ik niet begreep waarom ik dat moest doen, maar er viel niet aan te ontsnappen. Ik zie haar nog een witte staaf uit een doosje halen, die ze vervolgens in het glas stopte.’

Na de abortus mocht ik twee weken lang geen seks hebben, maar thuis begon het misbruik opnieuw.


‘En toen begon ze te vloeken en schreeuwen. “Verdomme, die hoer is zwanger!” Ik wist niet eens hoe je kinderen kreeg. Ik had wel een vriendje, maar dat was alleen handjes vasthouden en een kusje op de wang. Een week later zat ik met mijn pleegouders bij de dokter. Mijn pleegmoeder vertelde dat ik was ontspoord en zwanger was van mijn vriendje, waarop de dokter zei dat ze met mij moesten bespreken wat ik met het ongeboren kind wilde doen. Ik kon het allemaal niet goed vatten. Dat gesprek is er ook nooit van gekomen. Een week later reden ze met mij naar een abortuskliniek en werd de zwangerschap afgebroken. Mijn pleegvader keek toe terwijl zijn vrouw mijn hand vasthield en fluisterde dat dit mijn verdiende loon was. Na de abortus werd gezegd dat ik twee weken lang geen seks mocht hebben, maar thuis begon het misbruik opnieuw.’

Excuses en een bos bloemen


‘Daarna begon ik de boel te terroriseren. Ik moest en zou daar zo snel mogelijk wegkomen. Op mijn 16de ging ik samenwonen met een man die negen jaar ouder was dan ik. Ik dacht dat ik mijn pleegouders nooit meer hoefde te zien, maar ik miste mijn pleegbroers en -zus. We hebben dan wel geen bloedband, maar we hebben samen zoveel meegemaakt. Ik had geen behoefte om mijn pleegouders terug te zien, maar mijn oma vond dat ik hen dankbaar moest zijn. Op mijn 17de verplichtte ze me om met een bos bloemen en excuses terug te gaan naar het gezin, en ik ben zo dom geweest om het te doen.’

Mijn oma verplichtte me om met een bos bloemen en excuses terug te gaan naar het gezin.


‘Mijn pleegouders verweten me allerlei zaken en zeiden dat ik hen ten schande had gebracht. Ik heb meermaals geprobeerd om het contact te herstellen, maar telkens als ik over de vloer kwam, streelde mijn pleegvader mijn billen of rug en probeerde hij mijn beha los te maken, waardoor ik weer wegbleef. Dat ging zo door tot mijn 21ste, toen mijn pleegmoeder overleed. Ik was in zekere zin opgelucht toen ik het vernam, want ze heeft me veel leed aangedaan. Na haar dood hoopte ik dan ook dat ze in de hel zou terechtkomen. Ik vond dat haar straf na alles wat er was gebeurd. Een aantal dagen later werd ze begraven, en dat was ook een van de laatste keren dat ik het pleeggezin zag.’

Extreme flashbacks en nachtmerries


‘Vanaf mijn 18de zocht ik geregeld hulp bij een psychiater en psycholoog. Ik was nog steeds verslaafd aan pijnstillers en drugs. Ik deed alles om mijn verleden te vergeten, maar toen ik afkickte, ging de beerput open. Ik kreeg last van flashbacks en nachtmerries, en die kwamen heel extreem binnen. Ik was zo overspannen dat ik een burn-out kreeg. Ik was niets meer waard, maar dankzij groepstherapie hield ik het hoofd boven water. Daar kwam ik met anderen in contact die een gelijkaardige situatie hadden meegemaakt. Je vindt begrip en ondersteuning bij elkaar, en daar putte ik veel kracht uit.’

15.000 euro schadevergoeding


‘In 2009 werd Commissie-Samson samengesteld, die seksueel misbruik bij kinderen – die door de Nederlandse overheid werden geplaatst – in kaart moest brengen. Daaruit bleek dat er erg veel slachtoffers zijn en werd er beslist dat er meer nazorg moest komen, zoals een financiële tegemoetkoming. Daaruit vloeiden twee regelingen voort: de financiële regeling en een tweede die “het statuut” werd genoemd, waarbij de bewijslast hoger ligt dan bij de financiële regeling. Ik koos voor de eerste optie. Ik heb schriftelijk melding gedaan en werd ingeschaald in categorie 6, waardoor ik een schadevergoeding van 15.000 euro kreeg.

Hoewel de commissie me geloofde, werd beslist dat ik geen recht had op een nieuwe schadevergoeding wegens te weinig bewijslast.


‘In diezelfde periode was ik ook bezig met een rechtszaak tegen de daders, maar die werd geseponeerd. Omdat ik het niet eens was met de seponering van de rechtszaak ging ik in hoger beroep en vroeg ik alsnog de tweede regeling – het statuut – aan, waarbij de maximale schadevergoeding 100.000 euro bedroeg. Ik moest naar een hoorzitting komen, waar ik gedetailleerd mijn verhaal vertelde. Na vier uur zeiden de commissieleden dat ik hen niet moest overtuigen, dat ze wisten dat ik de waarheid sprak. Maar toch werd beslist dat ik geen recht had op een nieuwe schadevergoeding wegens te weinig bewijslast. Later zou blijken dat de rechter, die me in het pleeggezin plaatste en besliste dat ik daar moest blijven, ook in de commissie zat, en dat had nooit mogen gebeuren. Want die gaat niet in hun nadeel pleiten.’

Blijven strijden


‘Van mijn 12de tot mijn 23ste ben ik ontzettend kwaad geweest. Maar ik heb geleerd dat je er met boosheid niet komt. Want dat zet je om in haat en wraak, en dat is puur vergif voor jezelf. Ik zet me in voor andere slachtoffers van seksueel misbruik en organiseer lotgenotenbijeenkomsten. Ik blijf ook doorgaan met de rechtszaak. De daders zijn nog niet gestraft en daar kan ik me niet bij neerleggen. Ik moet blijven strijden, want als ik dat niet doe, ben ik net zo verantwoordelijk als al die volwassenen in mijn jeugd die helemaal niets deden.’

Nog meer straffe verhalen: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '