‘We zijn naar elkaar toe gegroeid en het heeft ons alleen maar bewuster doen nadenken over kinderen en het leven.’
Victor (38) over abortus: ‘Al kon ik niet fysiek beleven wat ze meemaakte, ik luisterde’
Wat als je zwanger raakt, maar geen kinderwens hebt? Of je ontdekt halverwege de zwangerschap dat je kindje niet levensvatbaar is. In België heeft 1 op de 5 vrouwen in de loop van haar leven een abortus, maar erover praten blijft taboe. Victor had een feestelijk leven en een jonge relatie, toen zijn vriendin plotseling zwanger werd. Samen kozen ze voor abortus, wat hen dichter bij elkaar heeft gebracht.
‘Voor de zesentwintigste verjaardag van mijn vriendin hadden we een romantisch tripje naar Barcelona gepland. Maar net voor ons vertrek voelde mijn vriendin zich steeds vaker onwel. Terug in België hebben we meteen een zwangerschapstest gekocht. En die bevestigde onze vermoedens.’
Het juiste moment
‘Ik was niet blij met het nieuws, omdat ik allesbehalve klaar was om vader te worden. Ik voelde me veel te jong om voor een kind te zorgen, ook al was ik al vierendertig. Het was ook een groot financieel obstakel. Ik had op dat moment niet de middelen en geen vaste baan om het kind een bepaalde structuur en stabiliteit te geven. Wij woonden ook niet samen onder één dak. Al die dingen speelden mee in mijn beslissing.’
Opeens had ze het gevoel dat ze het bestaansrecht van haar kind zou afnemen en dat ze haar kind zou doden.
‘Na veel gesprekken met respect voor elkaar drong het tot ons door dat we beiden liever wachtten tot het juiste moment. We beseften dat een kind ter wereld brengen een gigantische stap is, die we zo goed mogelijk willen voorbereiden. Daardoor was ik meteen overtuigd dat abortus de beste beslissing was. Bij mijn vriendin lag dat iets gevoeliger. Geleidelijk aan kreeg haar moederinstinct de overhand. Ze plaatste vraagtekens bij een abortus en begon te twijfelen aan haar keuze. Opeens had ze het gevoel dat ze het bestaansrecht van haar kind zou afnemen en dat ze haar kind zou doden. Ik begreep dat deze ervaring veel moeilijker voor haar was en probeerde haar zo veel mogelijk te steunen.’
Steun en toeverlaat
‘Ik kon misschien niet fysiek beleven wat ze meemaakte, ik luisterde. Ik was haar toeverlaat. Haar geruststellen was mijn prioriteit. Als koppel ben je tenslotte onlosmakelijk met elkaar verbonden. Stap voor stap hebben de medewerkers van het abortuscentrum in Gent ons door het proces geleid. Er waren geen ongepaste reacties en niemand veroordeelde ons. Door de vele ondersteunende reacties van familie en vrienden hadden we daarna geen verdere psychologische verwijzingen nodig. We vonden steun bij elkaar en gaven het ongeboren kind de rouwtijd die het verdiende.’
We zijn naar elkaar toe gegroeid en het heeft ons alleen maar bewuster doen nadenken over kinderen en het leven.
Dichter bij de droom
‘Vier jaar later ligt dat helemaal anders. Een poos geleden hebben we samen een huis gekocht en nu zijn we klaar voor de volgende stap. Mijn vriendin is nu dertig en ik ben achtendertig. De droom om een gezin te starten komt dichterbij. Er is zelfs een extra kinderkamer, maar we nemen geen overhaaste beslissingen. De abortus heeft dus geen invloed gehad op onze kinderwens. Integendeel. We zijn naar elkaar toe gegroeid en het heeft ons alleen maar bewuster doen nadenken over kinderen en het leven. Erover praten met anderen is wat ik iedereen in zo’n situatie zou aanraden. Op die manier haal je abortus uit de taboesfeer en maak je het de norm. Omdat het uiteindelijk iedereen kan overkomen.’
Tekst: Eugenie D’Hooghe
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
