BRRR: dit zijn de 8 meest random fobieën van de redactie

Haaien

Natte etensresten

Webredactrice Ysaline (26): ‘Naast de standaardfobie voor insecten – uiteraard – heb ik ook een fobie voor brokken en andere viezigheid. Ik krijg al de kriebels als ik er nog maar aan denk, maar etensresten uit de pompbak halen of mijn handen in vuil afwas- of kuiswater steken, vind ik echt de hel. Mijn maag keert altijd om en de rillingen lopen door mijn hele lijf. Ik moet dan al mijn moed bijeenrapen om het toch te doen, want ja, op je 26ste kan je niet meer om mama roepen elke keer dat je iets moet schoonmaken. En laten voor wat het is, is zeker ook geen optie. Keukenpapier en rubberen handschoenen to the rescue.’

Kannibalisme

Webredactrice Annelies (25): ‘Ik vrees dat de prijs voor meest random fobie naar mij gaat, ik heb namelijk een intense angst voor kannibalisme. Als kind hoorde ik namelijk een nieuwsbericht op de radio waarin verteld werd hoe een babysitter een kind was beginnen opeten. En raad eens? De dag erna ging er voor het eerst een babysitter bij ons thuis komen: de HORROR. Dat arme meisje weet waarschijnlijk nog steeds niet waarom ik me heel de tijd voor haar verstopte (lacht). Bijna twintig jaar later kan ik niet over het onderwerp lezen of horen, en films laat ik al zeker aan mij passeren. Sorry Sebastian Stan, maar ‘Fresh’ komt NIET op mijn kijklijst.’

Vlinders

Grafisch vormgever Ellen (39): ‘Iedereen verklaart me voor gek, want ‘oh zo mooi’. En dat zijn ze ook… van VER! Vlinders moeten vooral niet te dichtbij komen want dan loop ik weg. Motten zijn natuurlijk nog een graad erger want dezelfde categorie, maar dan zonder de mooie kleurtjes. Nu we sinds kort van de stad naar de natuur verhuisd zijn, zitten onze ramen ’s nachts vol motten en daar krijg ik de kriebels van. Regelmatig vindt er ook eentje zijn weg naar binnen. Dan trommel ik zo snel mogelijk mijn vriend op om hem te vangen en terug buiten te zetten.’

Teken

Webredactrice Jolien (24): ‘Ik ben als de dood voor teken. Ik moet de vacht van mijn twee lieve viervoeters nochtans regelmatig controleren op de kleine mormels, maar als ik er eentje spot, roep ik toch maar liever de hulp in van mijn vriend. Ze zien er akelig uit en ik vind het een vreselijk enge gedachte dat je door een tekenbeet de ziekte van lyme kan oplopen. Wanneer ik in het bos ben gaan wandelen, check ik dan ook altijd mijzelf van kop tot teen. Better safe than sorry!’

Verklede mensen

Eindredacteur Kaat (47): ‘Eigenlijk ben ik bang van iedereen van wie ik het gezicht niet kan zien: clowns, mimespelers, mensen met een masker... Mijn collega’s lachen nog steeds met die dag dat ik me in de toiletten opsloot omdat er iemand verkleed als heks op de redactie was. Die heks deelde nochtans gratis eten uit. Als ik wegloop van gratis eten, dan wéét je dat ik bang ben. Maar het ergste van al, vind ik levende standbeelden. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het prachtig, wat ze kunnen. Maar telkens als ik erlangs moet, ben ik bang dat ze plots tóch gaan bewegen, en dan nog in mijn richting. De angst om plots een gouden arm op mijn schouder te voelen, zeg maar. Dat heeft als gevolg dat ik de straat oversteek, mijn dochter al van toen ze een kleuter was als levend schild gebruik om me achter te verstoppen, of zelfs een blokje om loop.’

Openbare zwembaden

Webredactrice Naomi (24): ‘Als ik nog maar denk aan die natte vloertegels bij openbare douches en zwembaden, beginnen mijn tenen al spontaan te krullen. Terwijl anderen het misschien zien als een leuk uitje, vind ik een tripje naar het zwembad een ware nachtmerrie. Naar mijn mening is het één grote broeihaard aan bacteriën waarbij je tussen het zwemmen door andermans haren tussen je vingers krijgt en op weg naar het pashokje het een ander begint te plakken onder je natte voeten. Bah! Mij zul je als mama niet snel tegenkomen aan de zijlijn van het gemeentelijke zwembad noch bij zwemfeestjes. Sorry, toekomstige spruitjes!’

Lieveheersbeestjes

Chef online Robine (28): ‘Ik ben als de dood voor lieveheersbeestjes. Mijn zus heeft zich ooit beziggehouden met een Polly Pocket-kasteel te vullen met de plaag lieveheersbeestjes die rond ons huis zwierf… om het vervolgens in mijn kamer te zetten. Uiteraard verspreidden ze zich in een recordtempo in mijn kamer… met een vreselijk irrationele fobie tot gevolg. Als ik nog maar denk aan dat extra paar vleugels dat tevoorschijn komt wanneer ze gaan vliegen… Vreselijk! Verder ben ik wel het levende bewijs dat een extreme fobie (gedeeltelijk) te overwinnen valt. Van mijn 2 jaar tot enkele jaren geleden had ik een hekel aan water, maar die aquafobie is voor een deel gaan liggen. Gewoon, door niet aan de kant te blijven zitten maar wél in zwembaden en de zee te gaan. In een binnenzwembad krijg je me allicht nooit meer, maar ik ben wel blij dat ik in de zomer ook kan afkoelen in het water buiten.’