'De dokter heeft mij aangeraden om professionele hulp te zoeken, maar zelfs daar heb ik geen tijd voor.'
8 lezers over hoe het écht met hen gaat: ‘Soms word ik bang van mijn eigen gedachten. Want waarom voel ik me zo?’
Naar aanleiding van World Mental Health Day vroegen we jullie hoe het écht gaat. Silke, Natsja, Loes, Marie, Caitlyn, Cas, Bert en Sara waren zo moedig om daar eerlijk op te antwoorden. Met hun getuigenis hopen ze het taboe rond mentale gezondheid te doorbreken.
Silke (21) vocht jarenlang tegen zelfmoordgedachten, maar voelt zich nu beter dan ooit.
‘Ik heb jaren gevochten tegen een depressie en perioden van angst. Op een bepaald moment dacht ik zelfs: beeld ik het mij niet gewoon in? Mijn omgeving heeft mij altijd enorm gesteund, maar op de meeste momenten wilde ik eigenlijk gewoon alleen zijn en slapen.’
‘Na veel discussies met mijn mama besloot ik een aantal jaar geleden om een psycholoog onder de arm te nemen. Zij raadde me aan om antidepressiva te nemen. Dat wilde ik in eerste instantie absoluut niet, maar ik had volgens haar geen andere opties meer. Die medicatie had een enorme invloed op mijn emoties: ik kon niet meer huilen, ook al voelde ik mij niet goed. Na een drietal jaar antidepressiva nemen belandde ik vorig jaar in december op mijn dieptepunt. Er was geen licht meer aan het einde van de tunnel, ik was het beu om elke dag moe op te staan en om mezelf elke dag zo ellendig te voelen. Ik was klaar om te vertrekken, tot ik plots een bericht kreeg van mijn zus. “Jij bent mijn wereld”, schreef ze. Zij deed me met dat berichtje beseffen dat ik wél iets waard ben.’
Ik was het beu om elke dag moe op te staan en om mezelf elke dag zo ellendig te voelen.
‘Na een doktersbezoek kreeg ik nieuwe medicatie voorgeschreven en kon ik mijn leven stilaan hernemen. Ik moest mezelf opnieuw graag leren zien en accepteren. Ik ontdekte dat het oké is om een slechte dag te hebben en dat de zon niet altijd van de partij is. Vandaag kan ik met trots én oprecht zeggen dat het goed met me gaat. Er zijn natuurlijk nog altijd dagen waarop het moeilijk gaat, maar het is op die momenten dat ik extra dankbaar probeer te zijn voor de kleine dingen in het leven.’
Natasja (27) heeft het gevoel dat haar leven nergens heen gaat.
‘Mijn leven is momenteel een groot vraagteken. Mijn vriend heeft kanker gehad, waardoor we als koppel al heel wat watertjes moesten doorzwemmen. Plots stond mijn leven enkel nog in teken van zijn ziekte en het huishouden. En hoewel hij vandaag zo goed als genezen is, maak ik mij zorgen over de toekomst. Zal hij gezond blijven? Kan ik het wel aan als hij opnieuw ziek zou worden? En wat met mijn kinderwens? Ik ga momenteel naar een psycholoog die zeker en vast luistert, maar helaas geen antwoorden biedt op mijn vragen. Ik zit in een eindeloze tweestrijd die alleen ik kan strijden...’
Ik ga naar een psycholoog die zeker en vast luistert, maar helaas geen antwoorden biedt op mijn vragen.
Loes (35) voelt zich na de coronacrisis nóg eenzamer dan voordien.
‘Ik heb bijna geen vriendinnen en was altijd jaloers wanneer collega’s vertelden over uitstapjes of leuke momenten met hun vriendinnen. Tijdens de coronacrisis moesten ze noodgedwongen meer tijd thuis doorbrengen. Ze konden dan wel eens zeuren over het feit dat ze zo vaak alleen zaten. Ik vond dat op dat moment stiekem fijn, omdat ik niet meer de enige was die zich vaak eenzaam voelde. Ondertussen is het sociale leven terug op gang gekomen. Collega’s vertellen nu over hoe ze het voorbije anderhalf jaar aan het inhalen zijn. Voor hen is de pauze voorbij, maar voor mij gaat die gewoon door. In dat opzicht had corona wat mij betreft nog iets langer mogen duren.’
Marie (29) liet zich opnemen. Ze durft nu eindelijk zeggen dat het goed gaat.
‘Vorig jaar liet ik bij mijn huisarts vallen dat ik het leven niet meer zag zitten. Hij belde meteen een mobiel crisisteam, een groepje mensen dat vier weken lang gratis bij je langskomt om naar je te luisteren. Zij merkten vrij snel dat het helemaal niet zo goed ging met mijn geestelijke gezondheid en uiteindelijk werd ik opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Klinkt heel eng, en dat was het in het begin ook, maar ik ben er echt geholpen. Door actief aan de slag te gaan met mijn demonen en stap voor stap aan mijn herstel te werken, gaat het nu veel beter met mij. Meer zelfs: volgende week mag ik naar huis. Daarna krijg ik dagtherapie om mijn goede nieuwe gewoontes te behouden. Ik durf dus te zeggen dat het momenteel redelijk goed met me gaat.’
Door actief aan de slag te gaan met mijn demonen en stap voor stap aan mijn herstel te werken, gaat het nu veel beter met mij.
Caitlyn (24) heeft zich nog nooit zo alleen gevoeld.
‘Ik ben net afgestudeerd en zou eigenlijk in de fleur van mijn leven moeten zitten, maar voel die niet. Ik verhuis binnenkort met mijn vriend naar Nederland, maar voel mij ondanks dat goede vooruitzicht niet optimaal. Voorlopig woon ik nog in België en ben ik ontzettend eenzaam. Ik kan met niemand over mijn gevoelens praten. En áls ik het dan toch doe, dan wuiven ze mijn problemen weg. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld.’
Cas (26) weet niet waarom hij zich momenteel zo slecht voelt.
‘Ik ben 26 en ik heb echt alles wat ik wil. Een stabiele en liefdevolle relatie, een toffe job met veel verantwoordelijkheden, een huis en financiële zekerheid. Toch voel ik me niet goed. Maar als mensen vragen hoe het met me gaat, zeg ik ronduit “prima”. Niet dat ik ‘s nachts wakker word, wenend en misselijk van mijn eigen slecht gevoel. Dat ik er niet meer wil zijn. Soms word ik bang van mijn eigen gedachten. Want waarom voel ik me zo? Is het de familieruzie, het maandenlange thuiswerken, de sociale isolatie, mijn goedaardige hypofysetumor, of was corona krijgen en de lange revalidatie de doodsteek. Ik ben toch sterker dan dat. Of niet?’
Bert (23) vindt maar geen rust.
‘Ik had gehoopt dat ik mijn leven na de coronacrisis weer op de rails zou krijgen, maar integendeel. Ik werk in de eventsector en het is drukker dan ooit. Ik kom volledig kapot thuis en de overuren blijven zich maar opstapelen. Ik heb geen tijd meer voor andere zaken, geen energie meer om eens een avondje naar buiten te gaan en te ontspannen. De dokter heeft mij aangeraden om professionele hulp te zoeken, maar zelfs daar heb ik geen tijd voor. Ik stel mijn werk teleur, ik stel mijn vrienden teleur en heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta.’
De dokter heeft mij aangeraden om professionele hulp te zoeken, maar zelfs daar heb ik geen tijd voor.
Sara (24) werkt al meer dan vier jaar aan haar mental health.
‘Met mijn mentale gezondheid gaat het nu veel beter. Ik heb het gevoel dat alles op zijn plek gevallen is. Dat ik eindelijk rust heb gevonden. Ik ga al ruim vier jaar naar een psycholoog voor de nodige hulp, feedback en interactie. Zo leer ik bezorgdheden een plek te geven en er ook mee om te gaan. Het is een leerproces geweest met vallen en opstaan. Maar ik kan vandaag zeggen dat ik mij oké voel.’
Heb je vragen over zelfdoding of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.zelfmoord1813.be of www.tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op de nummers 1813 (Zelfmoordlijn) of 106 (Tele-Onthaal).
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
