Ook al is het een veelvoorkomende medische operatie, sommige vrouwen houden hun borstverkleining liever voor zich. Hoe komt het dat die ingreep voor hen nog steeds een taboe is? ‘Er is een gebrek aan begrip.’
‘Ik ga mijn verhaal niet superspecifiek vertellen, want dan ben ik bang dat het misschien gaat uitkomen.’ Al bij de start van ons gesprek maakt Eveline* (25) duidelijk dat het voor haar geen evidentie is om openlijk over haar borstverkleining te praten. Ze had altijd al een grote boezem, iets waar ze zich door allerhande opmerkingen zelf zeer bewust van was. En ook al bezorgde haar dubbele D-cup haar enorm veel rugpijn, ze houdt de noodzakelijke operatie liever stil.
‘Waarom? Borsten zijn zo vrouwelijk en daar wordt zo’n ding van gemaakt. Ook al zijn er al heel wat Free The Nipple-bewegingen geweest, er hangt nog steeds een stigma rond.’ Eveline koos er heel bewust voor om niet te veel mensen over haar borstverkleining te vertellen: haar ouders, zussen en enkele goede vrienden. ‘En soms heb ik zelfs spijt van de hoeveelheid mensen tegen wie ik het gezegd heb. Je merkt meteen dat mensen naar je borsten kijken en dat voelt als een inbreuk op je lichaam.’
Het aantal mensen dat hun borstverkleining liever geheim houdt, vindt plastisch chirurg Steven Colpaert moeilijk in te schatten. ‘Borsten zijn nog steeds een gevoelig onderwerp’, bevestigt de arts. ‘Er bestaat weer een zekere preutsheid over. Ik denk dat we tegenover de jaren zestig op dat vlak zeker achteruit zijn gegaan.’ In het algemeen lijkt de oudere garde er makkelijker over te praten, vertelt Colpaert. ‘Hoe jonger ze zijn, hoe moeilijker. Sommigen zijn zelfs beschaamd om hun borsten te tonen aan de dokter.’
Een vriendin reageerde: ‘Wat? Een borstverkléíning? Geef maar een deel aan mij dan!’
Weinig begrip voor borstverkleining
Een taboe wil de chirurg het liever niet noemen, eerder een gebrek aan begrip. ‘Ik heb al wel wat mensen ontmoet die bang waren voor de reactie van hun vriend of man. Zo ken ik zelfs schrijnende verhalen van vrouwen die al meer dan dertig jaar last hadden, maar pas de stap durfden zetten wanneer hun echtgenoot overleden was.’
Dat gebrek aan begrip mocht ook Sara* aan den lijve ondervinden. ‘Wat? Een borstverkléíning? Geef maar een deel aan mij dan!” De 24-jarige imiteert een van de vriendinnen tegen wie ze haar operatieplannen vertelde. ‘Dat is allesbehalve leuk om te horen. Mijn grote borsten blokkeerden mij soms echt om dingen te doen’, zucht Sara. ‘Terwijl veel van mijn vriendinnen net fier zijn op hun grote boezem.’
‘Niet alleen had ik rug- en nekpijn, ook tijdens het sporten waren mijn borsten altijd een grote last. Dat is bijna zes kilo dat je extra meesleurt, hé. Bovendien vond ik ze totaal niet mooi of in verhouding met mijn lichaam. Tot aan mijn operatie heb ik bijna tien jaar met een complex rondgelopen. Ik was op een bepaald moment zelf echt gestopt met sporten omdat het gewoon niet meer leuk was. Zo zwem ik heel graag, maar een D-cup in een badpak wurmen is al een sport op zich.’
Tot aan mijn operatie heb ik bijna tien jaar met een complex rondgelopen.
Reden voor afwezigheid verzinnen
Beide vrouwen kozen ervoor om op hun werk te zwijgen over hun borstverkleining, ook al zouden ze twee weken niet kunnen werken na de operatie. ‘Ik vertelde op voorhand dat ik een nodige medische ingreep moest laten doen’, biecht Eveline op. ‘Mijn collega’s hebben me nooit vragen gesteld, tot de dag voor mijn operatie. Ik had me gelukkig voorbereid en verdraaide het verhaal over de ingreep. Ik wist dat er vragen konden komen van mensen waarmee ik het niet wou delen.’
Sara: ’Ik was erg gestresseerd voor het werk, want ik wilde het sowieso niet zeggen. Ik was bang dat het ook door hen niet begrepen zou worden. Ik wilde gewoon die twee weken op mezelf focussen en had geen zin in commentaar. Daarom was ik ook van plan om iets te verzinnen, maar mijn baas vroeg gelukkig niet door over operatie.’
Als zijn patiënten hem er raad over zouden vragen, zou plastisch chirurg Colpaert hen aanraden om open te communiceren. ‘Als de patiënte dat toch niet wil, kan ze altijd zeggen dat ze een ingreep in de gynaecologische sfeer heeft. Dan moet ze niet liegen, maar blijft ze wel op de oppervlakte.’
Ik had me me gelukkig voorbereid en verdraaide het verhaal over de ingreep. Ik wist dat er vragen konden komen.
Sommige patiënten zijn bang dat hun baas geen begrip voor de situatie zal kunnen opbrengen, omdat ze dan op zijn kosten ziekteverlof krijgen, vertelt de arts. ‘Terwijl we het eigenlijk zo zouden moeten zien: aan het einde van de rit krijg je een betere werkneemster terug. Eentje die geen pijn meer heeft en zich beter in haar vel voelt dankzij een borstverkleining.’
Vermagerd?
‘Het is niet omdat ik geopereerd ben, dat mijn complex nu helemaal weg is’, benadrukt Sara.’ Ik weet nog dat ik vroeger nooit wilde lopen voor de bus omdat anders iedereen mijn borsten heen en weer zou zien zwieren. Onlangs was ik ook te laat voor mijn bus en wilde ik nog steeds niet lopen, hoewel dat met mijn huidige B-cup op zich geen probleem zou geven. Het is gewoon nog steeds iets dat zo in mijn hoofd zit.’
‘Grote borsten lijken nog steeds bij het ideaalbeeld van de vrouw te horen,’ gaat Sara verder, ‘terwijl we een klik zouden moeten maken dat dat niet zo hoeft te zijn. Er zijn veel vrouwen die er last van hebben.’ Of dat snel gaat veranderen, durft ook Eveline niet te zeggen. ‘Aan de ene kant is die perceptie al aan het wijzigen, maar er is nog wel een weg te gaan. Aan de andere kant zal het ook altijd afhangen van hoe je zelf tegenover je lichaam staat.’
We zouden een klik moeten maken dat grote borsten niet het ideaalbeeld zijn. Er zijn veel vrouwen die er last van hebben.
Voor vrouwen die hun borstverkleining door alle voorgaande redenen dus toch liever stilhouden, heeft dokter Colpaert geruststellend nieuws. ‘Als je het niet vertelt, zullen er bijzonder weinig mensen zijn die de verandering opmerken, tenzij je natuurlijk altijd een diepe decolleté droeg. Wel gaan ze de indruk hebben dat je erg vermagerd bent. Ook al wordt een maar een kilo weggesneden, lijk je plots tien kilogram vermagerd.’
‘Mensen hebben immers geen voor- en nabeeld dat ze naast elkaar kunnen leggen en waarbij ze naar de zeven verschillen kunnen zoeken’, lacht de chirurg. ‘Zelfs bij neuscorrecties is het wonderbaarlijk hoe weinig mensen dat opmerken.’
*Beide vrouwen wilden anoniem hun verhaal vertellen en kregen schuilnamen.
Lees ook:
