Een borstverkleining kan voor vrouwen met een te grote boezem een einde maken aan tal van lichamelijke klachten. Maar wat houdt zo’n operatie juist in? Deze zes stappen moet je zetten om je te grote cupmaat te laten verkleinen.
Infecties onder de borsten, pijn in schouders en nek of rugklachten: een borstverkleining doe je in de eerste plaats om gezondheidsredenen, benadrukt dokter Steven Colpaert, plastisch chirurg bij AZ Monica in Antwerpen. ‘Zo goed als alle patiënten die ik zie ervaren op een of andere manier pijn door hun te grote borsten. Een verkleining zorgt ervoor dat ze terug zonder hinder kunnen bewegen.’
Maar waar moet je als vrouw op letten en welke stappen moet je zetten voor je je borsten kan verkleinen? Dokter Colpaert legt het uit in zes stappen.
1. Ga op zoek naar een plastisch chirurg.
‘Naar welke dokter ga je voor je borstverkleining? Het is gemakkelijk als je vriendinnen of familieleden hebt die open over hun operatie zijn en je willen vertellen bij wie zij geweest zijn. Heb je niemand in je omgeving die meteen kan helpen, vraag dan raad aan je gynaecoloog of huisarts. Zij weten zeker waar er gespecialiseerde artsen in jouw buurt zitten. Het internet vertrouwen is daarentegen gevaarlijk: er wordt heel wat promotie gevoerd online. De mooiste site met de meest blinkende reviews is niet noodzakelijk de beste.’
‘Een lijst van erkende plastisch chirurgen in jouw buurt vind je op de website van de Koninklijke Belgische Vereniging voor Plastische chirurgie.’
2. Leg een consultatie vast.
‘Als chirurg zal ik altijd eerst luisteren naar de klachten van mijn patiënten. We vormen een totaalbeeld van de algemene gezondheid, het is namelijk belangrijk voor de operatie dat we weten of de patiënte geen gezondheidsproblemen heeft.
Vervolgens zal je dokter je borsten bekijken en uitmeten. Zijn ze effectief te groot? Zal de ziekenkas tussenkomen? Je krijgt uitleg over wat de operatie zal inhouden. Zelf maak ik schematische tekeningen van waar de littekens zullen komen. Daarnaast toon ik foto’s van mensen met een gelijkaardige lichaamsbouw die eerder al een operatie hadden. Zo is het gemakkelijker om te bespreken en adviseren welke cupmaat het best is voor de vrouw in kwestie.’
3. Dien een aanvraag in bij de ziekenkas.
‘Een borstverkleining moet eerst worden goedgekeurd door de mutualiteit. Die aanvraag moet de patiënt zelf doen met een formulier dat de arts meegeeft. Wanneer je het document hebt binnengebracht vraag je best een ontvangstbewijs. Nadien heeft de ziekenkas zes weken de tijd om antwoord te geven.
Nu moet je weten dat ik jaarlijks hooguit één aanvraag heb die niet wordt goedgekeurd. Als arts weet je heel goed wie in aanmerking komt en wie niet. Uit mijn ervaring weet ik dat vrouwen met lichamelijke klachten vanaf een D-cup zeker terugbetaald worden. Het is geen natte vingerwerk. Aanvragen die niet worden goedgekeurd, betekenen dat het eerder een esthetische kwestie is.’
Als arts weet je heel goed wie in aanmerking komt en wie niet. Heb je last en een D-cup? Dan zal je operatie zeker terugbetaald worden.
4. Laat je opereren.
‘Na een goedkeuring moeten mijn patiënten meestal nog vier maanden wachten voor de operatie kan plaatsvinden, maar dat hangt af van arts tot arts. Als de chirurg voldoende weefsel wegneemt, heb je eigenlijk de dag na je operatie al geen last meer van je rug- of nekpijn. Wettelijk zijn we verplicht om minstens 400 gram per borst weg te halen. Dat staat gelijk aan twee cupmaten.’
5. Rust voldoende uit.
‘Mensen moeten ervan uitgaan dat ze zes weken geen sport of zware inspanningen mogen doen. Dat betekent dat er iemand anders de vuilbakken zal moeten buitenzetten, de boodschappen moet doen, … Je mag niet strijken, noch poetsen, anders zou de wonde opengetrokken kunnen worden. Afhankelijk van je job, kan je na twee (bureaujob) of pas na zes weken (lichamelijke arbeid) terug gaan werken. Daarin heb je helaas geen keuze. Je lichaam houdt geen rekening met je privé- en werkleven.’
6. Laat je arts je operatie opvolgen.
‘Na die zes weken mag je alles doen, maar tijdens het eerste jaar kunnen bepaalde zaken nog pijnlijk zijn, zoals slapen op je buik, of sporten. Ik volg mijn patiënten een jaar op. Dat is de tijd dat littekens nodig hebben om te vervagen. In die periode kunnen er littekens minder goed evolueren en dan moeten we op tijd kunnen ingrijpen. Voor 95 procent van de mensen zal dat niet nodig zijn. Maar voor de resterende vijf is het goed om tijdig in te kunnen grijpen.’
Lees ook:
