Gustafson en matadorpop Don Juan vormen samen een gevaarlijk duo in de film.
Ricky Martin & Keegan-Michael Key als schurken in ‘Jingle Jangle’: ‘Het is leuk om een losgeslagen personage te spelen’
De gloednieuwe magische kerstfilm ‘Jingle Jangle: A Christmas Journey’ staat sinds vrijdag op Netflix. Daarin spelen heel wat prijswinnende acteurs, zoals Forest Whitaker en Anika Noni Rose, een prominente rol. Maar ook Keegan-Michael Key en Ricky Martin – jep, de zanger – spelen twee belangrijke personages. Ze kruipen in de huid van de schurken (al is dat niet hoe Keegan zijn personage zou omschrijven) Gustafson en Don Juan Diego, een matadorpop.
Om het simpel te zeggen: jullie spelen allebei een schurk. Maar hoe zouden jullie je personage zelf omschrijven?
Keegan-Michael Key: ‘Ik zou mijn personage niet zo omschrijven, nee. Voor Gustafson draait het verhaal rond hem. Hij heeft het gevoel dat hem onrecht is aangedaan. Ironisch genoeg, als hij vijf minuten langer geduld had gehad, dan was dit een volledig andere film geweest. Hij kon een andere keuze gemaakt hebben, maar een duivel op zijn schouder spoorde hem aan. Ik probeer de slechte karakters te zien als karakters die net als de ‘goeie’ doen wat zíj denken dat goed is. Dus waarom zou ik mijn personage als een slechterik bekijken? Ik ben niet de slechte, in mijn ogen zijn de anderen net de slechten. Dat is althans hoe ik Gustafson heb proberen te benaderen.’
Ricky Martin: ‘Don Juan is sluw, kwaadaardig, een hypocriet en een leugenaar met een plan. Ik verklap niks (lacht), maar ik blijf onze regisseur David Talbert smeken: “Komaan, laten we hem een kans geven, laten we nog een film maken. Je weet dat hij een goeie gast kan zijn”.’
Dit bericht bekijken op Instagram
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Is het leuk om zo’n personage te spelen?
Keegan: ‘Absoluut! Soms is de schurk de leukste rol om te spelen, want je weet dat je je mag gedragen hoe je je anders nooit zou gedragen. Of dat hoop ik toch, ik kan niet voor iedereen spreken (lacht). De vrijheid om een losgeslagen personage te spelen is best leuk. Als je de schurk speelt, mag je elke egoïstische impuls die je voelt uitdrukken wanneer je voor de camera staat.’
Ricky: ‘Het is zeker leuk. Je kan dingen doen die je anders misschien nooit zou doen, of toch niet in het openbaar. De regisseur speelt hierin een belangrijke rol. David (E. Talbert, red.) heeft me constant gepusht om een betere acteur te zijn zodat de kijker Don Diego zoveel beter begrijpt. Ik ben hem daarvoor enorm dankbaar.’
Een schurk spelen in een familiefilm is natuurlijk helemaal anders dan in een film voor volwassenen. Ben je klaar voor de achterdochtige blikken van kinderen die je herkennen op straat?
Keegan: ‘Zeker, want hun spot en haat beschouw ik als een compliment (lacht). Dat wil zeggen dat ik mijn job goed heb gedaan. De antagonist is een essentieel onderdeel van het verhaal, want de hoofdrolspeler heeft een obstakel nodig om te overwinnen. Voor een kind kan dat ook helpen om in zijn/haar eigen leven iets de baas te kunnen. Daar hoop ik op. Dus je wil je echt volledig smijten.’
In welk personage herkennen jullie jezelf het meeste?
Keegan: ‘Waarschijnlijk in Jeronicus. Er zijn momenten in je leven waarop je je misschien een beetje overweldigd of slecht voelt. En net dan komen er mensen op je pad die je eraan helpen te herinneren dat je dankbaar moet zijn om wat je hebt. Dat is in mijn leven ook al vaak gebeurd.’
Ricky: ‘Don Juan, omdat ik mensen – altijd met de goede bedoelingen – zeg wat er moet gebeuren. Nooit om iets te stelen of te vernietigen zoals Don Juan zelf, uiteraard. Hij is koppig en blijft maar pushen. Zo ben ik dan weer niet met de mensen waarmee ik werk. Maar Don Juans bedoelingen zijn wel goed.’
Deze film is heel belangrijk op vlak van representatie. Er staan zoveel mensen van kleur centraal. Is dit iets wat jullie in het achterhoofd hielden tijdens het maken ervan?
Keegan: ‘Dankzij het fantastische productieteam moest ik mij daar niet op focussen. De representatie komt ook naar voren dankzij bijvoorbeeld haarspelden met de Afrikaanse gekleurde vlaggen of de Kente-stof (Ghanees textiel, red.) die in de Victoriaanse kledij van de meisjes was genaaid. Ik concentreerde mij op het verhaal, de bedoelingen van Gustafson en de obstakels die op zijn pad komen. Als je als persoon van kleur het verhaal op de meest opwindende, dramatische en waarheidsgetrouwe manier kan vertellen, voeg je een extra laag toe aan het verhaal zodat je het soms zelfs niet moet adresseren. Soms is het nodig, soms ook niet.’
Ricky: ‘Ik hou ervan om hier deel van uit te maken en omringd te zijn door deze ongelooflijke groep acteurs. Ik stond erop dat David me hierin opnam. Dit is iets dat eerder moest gebeuren, maar het is eindelijk zover en het is zeker niet de laatste keer.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
