BABYB(R)ABBELS – Evy (30): ‘Tussen het werken door gaf ik borstvoeding, dus lag Ella achter de bar of in de keuken te slapen’

‘Tijdens mijn eerste zwangerschap, zo’n vier jaar geleden, werkte ik als leerkracht’, vertelt Evy. ‘Ik was uitgerekend voor augustus, dus had ik het voordeel dat ik op voorhand al even rustig thuis kon blijven. Na de bevalling, die spontaan begon en zonder epidurale vlekkeloos verliep, ben ik niet meer terug aan de slag gegaan. Ik ben in totaal negen maanden thuis geweest, waarvan zeven met mijn zoontje Francesco. Ik heb enorm van die tijd samen genoten, ook al was het niet altijd even gemakkelijk. Vincenzo combineerde toen twee jobs in de horeca als chef-kok, dus ik stond er vaak alleen voor. Maar moeilijk gaat natuurlijk ook.’

Eigen restaurant

‘Tijdens die maanden thuis kwam er plots een heel andere wending in ons leven. We besloten om een eigen restaurant te beginnen. Vincenzo zou in de keuken staan, ik zou de bediening doen. Alles liep in een stroomversnelling. We moesten een zaak opstarten, verhuizen naar de woning boven de zaak, ons eigen huis verhuren… Gelukkig was Francesco een droombaby en konden we dat allemaal gemakkelijk combineren.‘

We besloten een eigen restaurant te openen. Gelukkig was Francesco een droombaby. Tot we up and running waren...

‘Tot we eenmaal verhuisd waren en de zaak up and running was. Francesco begon steeds slechter te slapen en door ons drukke leven gingen we er niet echt op de juiste manier mee aan de slag. Het gevolg: hij is nu nog steeds een heel moeilijke slaper. Maar de zaak draaide goed en ook al moesten we hard werken, kregen we alles best goed geregeld. Toen Francesco twee jaar was, mocht er een broertje of zusje komen. Al snel was ik opnieuw zwanger.’

Opluchting

‘Hoewel ik een fijne zwangerschap had, was het natuurlijk wel wat zwaarder met een peuter van twee die thuis rondliep en het werk in ons restaurant. Ik was uitgeteld voor 31 december, één van de drukste dagen in de horeca. Gelukkig zat ze nog goed en heb ik op oudejaarsavond nog kunnen werken. De volgende dag begon onze vakantie en twee dagen later, op 3 januari, werd ze na een heel pittige, ingeleide bevalling geboren. Dit keer wel met een epidurale verdoving. De stress van het werken terwijl ik hoogzwanger was en alle drukte kwam er samen met ons meisje (en de nodige tranen) uit. Wat een opluchting! Toch kon ik moeilijk genieten. Ik zou onze pasgeboren baby opnieuw snel moeten achterlaten om weer te gaan werken, en dat zag ik nog niet echt zitten.’

Een dikke week na de bevalling ging het restaurant weer open en moest ik opnieuw aan het werk.

‘Op 6 januari mochten we naar huis, maar 11 januari ging onze zaak terug open en moest ik er opnieuw staan. Tussen het werken door gaf ik borstvoeding, dus Ella lag achter de bar of in de keuken te slapen alsof ze niet beter wist. Alles leek zo vanzelfsprekend en verliep gelukkig van een leien dakje, maar het was een enorm pittige periode. Er is een groot verschil in de karakters van onze kinderen. Francesco is veel zachter en banger, terwijl Ella zich niet laat doen en nergens bang voor is. Is het door de situatie waarin ze geboren zijn en de eerste maanden hebben meegemaakt, of gewoon puur toeval?’

Kleine gelukjes

‘Ik ben heel graag mama en ik zou onze kindjes echt niet meer kunnen missen, maar soms voel ik me wel een beetje schuldig en betrap ik me erop dat ik tijdens onze vrije dagen steevast leuke dingen wil gaan doen om te compenseren wat ze missen tijdens het weekend wanneer wij werken. Terwijl dat helemaal niet nodig is. Ze zijn zo blij met die kleine dingen. Francesco vindt het bijvoorbeeld super leuk als ik hem met de fiets naar school breng of als we samen iets met Lego bouwen. We proberen de kinderen ook echt te betrekken in de zaak. Ella is nog wat te klein om al te helpen, maar Francesco komt weleens de tafels dekken, mee brood maken in de keuken of afwassen.’

Soms voel ik me schuldig en probeer ik te compenseren wat ze missen als wij werken.

‘Door corona werden we, zoals vele anderen, verplicht om onze zaak te sluiten. Een ramp, maar ergens ook wel een groot geschenk voor ons. We kunnen echt genieten van die extra tijd met onze kindjes! Tijdens deze hele periode heb ik ook echt beseft dat het niet nodig is om altijd speciale dingen te doen. Ze zijn gewoon blij met wat tijd samen. Ook toen we terug aan het werk mochten, probeerden we toch nog oog te hebben voor de kleine dingen. En als wij aan het werk waren, konden we rekenen op een super goede nanny, babysits en oma en opa. Moeilijk gaat ook – en zo moeilijk is alles dan ook weer niet -, zolang onze kindjes gezond en gelukkig zijn, zijn wij dat ook.’

Foto’s: Kelly Donne, eigen foto’s

Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.

Lees ook:

• Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn zoontje leefde niet meer.’
• Jolien (26): ‘Mijn toenmalige partner stond niet achter een kind en wou dat ik voor abortus koos’
• Julie (30): ‘Ik ging naar spoed om mijn ongerustheid te sussen. Twee uur later beviel ik met een spoedkeizersnede’