En plots sta je daar, met een kind in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Julie (30) voelde plots minder beweging in haar buik en beviel op 28 weken zwangerschap compleet onverwacht van dochtertje Céleste.
Totaal onverwacht werden Julie (30) en Dieter (30) in november vorig jaar voor het eerst mama en papa. Hoewel ze oorspronkelijk uitgerekend was voor 3 februari van dit jaar, kwam Céleste al na een zwangerschap van 28 weken en 5 dagen ter wereld. ‘Mijn zwangerschap verliep eigenlijk heel goed. De eerste twaalf weken had ik wel last van ochtendmisselijkheid, maar daarna had ik vrijwel geen klachten meer. Alle check-ups bij de gynaecoloog waren in orde. Tot ik op 28 weken zwangerschap plots minder beweging voelde in mijn buik.’
‘Overbezorgde zwangere vrouw’
‘Op aanraden van de gynaecoloog ging ik naar spoed en dacht zo mijn ongerustheid te sussen. Ik weet nog dat ik me schaamde dat ik als overbezorgde zwangere vrouw de tijd van de vroedvrouw in beslag nam, maar al snel bleek er meer aan de hand te zijn. De gynaecoloog kwam erbij en vertelde ons dat het er niet goed uitzag. Er was een grote kans dat ik te vroeg ging bevallen, zelfs die avond nog. Die boodschap sloeg bij ons in als een bom. En ja, twee uur later beviel ik met een spoedkeizersnede in een ander ziekenhuis. Zowel mentaal als fysiek waren we absoluut niet voorbereid. We hadden zelfs de meter en peter nog niet gevraagd.’
Er was een grote kans dat ik te vroeg ging bevallen, zelfs die avond nog.
Wel had Julie op voorhand uitgedokterd hoe ze zou willen bevallen. Maar dat liep dus helemaal anders. ‘Ik wilde bijvoorbeeld proberen om zonder epidurale verdoving te bevallen. Helaas. Alles gebeurde zo snel en omdat het hoogdringend was, werd er maar weinig informatie met ons gedeeld. Toen ik rechtzat voor mijn epidurale keken we elkaar angstig in de ogen. Mijn lief en ik hadden amper de tijd om te bevatten wat er ons overkwam.’
Welkom, Céleste
Zowel voor Dieter als Julie werd de bevalling al snel een traumatische ervaring. ‘De gynaecologe begon al te snijden nog voor de verdoving helemaal ingewerkt was en mijn vriend moest gaan liggen omdat ik heel veel bloed verloor. Ik draaide weg van de pijn en werd achteraf wakker. Onze dochter was al weggebracht naar de kinderarts en ik had haar nog niet gehoord, gezien of gevoeld. We wisten niet hoe ze het stelde. In de verte hoorde ik iemand vragen aan mijn vriend hoe de baby zou heten, waarop ik hem ‘Céleste’ hoorde antwoorden. We zaten die dag nog met twee namen in ons hoofd, maar toen hij de knoop voor ons beiden doorhakte, voelde het juist aan.’
Onze dochter was al weggebracht naar de kinderarts en ik had haar nog niet gehoord, gezien of gevoeld.
Céleste was amper 38 centimeter groot en woog maar 750 gram. Na haar geboorte verbleef ze 67 dagen op intensieve neonatale zorgen. ‘Gedurende die periode ging ik elke dag naar het ziekenhuis om haar te verzorgen en met haar te buidelen – dan draag je je baby onder je kleren zoals een kangoeroe met haar jong – terwijl ze moedermelk kreeg via de sonde. Hoewel ik steeds werd geprezen voor het volgen van mijn ‘moedergevoel’ toen ik minder beweging voelde in mijn buik, heeft het een hele tijd geduurd voor ik mij écht mama voelde. Elke dag kwamen wij als bezoekers naast haar couveuse zitten en ’s nachts zat ik melk af te kolven zonder baby in de buurt. We leefden weken aan een stuk op automatische piloot.’
Dieter ging al snel opnieuw aan het werk zodat hij zijn vaderschapsverlof kon opsparen voor wanneer Céleste mee naar huis mocht. ‘De dagen waarop hij me ‘s ochtends vergezelde naar het ziekenhuis maakten voor mij het onderscheid tussen weekdagen en het weekend. Maar op dagen dat Céleste het bijvoorbeeld minder goed deed, reed hij alsnog halsoverkop naar het ziekenhuis om bij ons te zijn.’
Mee naar huis
Dolgelukkig, maar met een klein hartje namen Julie en Dieter na 67 dagen in het ziekenhuis hun dochter dan eindelijk mee naar huis. ‘We kregen een monitor mee naar huis die haar ademhaling en hartslag controleerde. Dat zorgde ervoor dat ik niet elke minuut boven haar bedje zou hangen om te checken of alles oké is.’ Ondertussen woog Céleste 2,6 kg. ‘Met haar beperkt gewicht en weerstand moesten we nog steeds opletten wie bij haar in de buurt kwam. Vastnemen en doorgeven was volgens de dokter geen optie. We lieten alleen de oma’s en opa’s en meter en peter toe om haar te knuffelen en vertroetelen. Ondertussen is Céleste 7,5 maanden oud en is ze een vrolijke, gezonde baby. We zien haar elke dag groeien en veranderen. Het cliché dat ze groot zijn voor je het weet, klopt volledig.’
Het geboortekaartje en de doopsuiker waren pas enkele dagen voor Célestes thuiskomst afgewerkt. ‘We namen er onze tijd voor en zijn heel tevreden met het resultaat. Op de achterzijde van het kaartje schreven we een persoonlijke boodschap om haar bijzondere start te vereeuwigen: ‘veel te vroeg / totaal onverwacht / emotionele rollercoaster / kleine muis / dapper en sterk / vol liefde voor jou’. Of Julie aan een tweede kindje denkt? ‘Het verlangen naar een langdurige zwangerschap en ‘normale’ bevalling, is groot. Maar de kans op een tweede vroeggeboorte is reëel. We wilden graag twee kindjes, maar nu we weten waar we mogelijk aan beginnen en wat de impact voor de baby, onszelf en de omgeving is, is de keuze niet zo eenvoudig gemaakt. We willen nog afwachten hoe Céleste het doet en blijven babbelen over onze ervaring. Hopelijk brengt dat op termijn duidelijkheid voor onze beslissing.’
Zwangere buik
Dit is de laatste foto met mijn zwangere buik. Ik was toen ongeveer 28 weken zwanger. Ik moest mijn hand op mijn buik leggen om hem te accentueren. Ik wilde nog wel wat meer foto’s nemen als ik wat verder in de zwangerschap was, maar het is er dus niet meer van gekomen.
Lichaamscontact
Op deze foto mocht ik Céleste voor het eerst vasthouden. Ik moest haar onder mijn ziekenhuiskleedje houden zodat ze niet afkoelde, want zij kon haar lichaamstemperatuur nog niet controleren. Ik voelde mij ongelofelijk onwennig, want met haar 38 cm en 750 gr was ze enorm fragiel. Bovendien hingen er allemaal draadjes aan haar en had ik schrik om haar pijn te doen.
Twee weken oud
Deze foto is getrokken door een fotografe van vzw Kleine Ella. Deze organisatie biedt gratis fotoreportages voor ouders van prematuur geboren baby’s. Céleste was hier twee weken oud. De verpleging had op voorhand beloofd om haar voor de shoot vrij te maken van een aantal draadjes, maar op het moment zelf was het heel druk met dokterscontroles en overdracht, waardoor ze er nu toch met neusbril en maagsonde opstaat. Niet het mooiste zicht… maar wel zoals het was.
Startpakketje
Vzw Kleine Held is een fantastische vrijwilligersorganisatie die voor ouders van prematuur geboren baby’s initiatieven opzet. Zo kregen wij van hen een startpakketje voor Céleste. In dit pakketje zaten onder andere een rompertje en mutsje in haar maat, dekentjes en een vlaggenlint om de couveuse op te leuken. Dankzij hen konden we kleur brengen in de grauwe ziekenhuisomgeving.
Van mijlpaal naar mijlpaal
Het leven als het is op neonatologie… van mijlpaal naar mijlpaal. Tijdens Céleste haar verblijf in het ziekenhuis werden al haar parameters nauwgezet opgevolgd. Elke dag werd ze gewogen en één maal per week gemeten. Wanneer ze de kaap van de 1 kg en later 2 kg bereikte, werd dit uitgebreid gevierd door het ziekenhuispersoneel. Wanneer ze 33 weken was (er werd verder geteld volgens de zwangerschapsweken), mocht ze starten met borstgewenning en op 34 weken gingen we van start met borstvoeding. Ze ging ook van een gesloten couveuse naar een verwarmd bedje tot uiteindelijk een gewoon bedje. Elke kleine stap in de goede richting gaf ons hoop en moed om vol te houden.
Welkom thuis
Na 67 dagen in het ziekenhuis was het ein-de-lijk zover! Céleste mocht mee naar huis. Na een tweetal nachten met haar bij ons op de kamer in het ziekenhuis, namen we haar – mét thuismonitor – mee naar huis. Plots viel alle begeleiding en steun van het ziekenhuispersoneel weg. Met veel goesting, maar met een bang hartje ging het grote avontuur nu écht van start.
Geboortekaartje en doopsuiker
Omwille van Céleste’s vroeggeboorte waren we nog niet volledig voorbereid op haar komst. Het geboortekaartje en de doopsuiker waren pas tegen haar thuiskomst afgewerkt. We namen er onze tijd voor en zijn heel tevreden met het resultaat. Op de achterzijde van het kaartje schreven we een persoonlijke boodschap om haar bijzondere start te vereeuwigen: ‘veel te vroeg / totaal onverwacht / emotionele rollercoaster / kleine muis / dapper en sterk / vol liefde voor jou’.
Nieuw ritme
De eerste weken thuis met Céleste waren best heftig. Omwille van infectiegevaar mochten we niet veel bezoek ontvangen. Ze was met haar 2,6 kg nog steeds een kwetsbaar meisje en dronk niet heel vlot. De borstvoeding raakte ook maar moeizaam op gang, terwijl het zo belangrijk was dat ze voldoende bijkwam. Inbakeren bleek voor Céleste een goede manier om haar rust te vinden. Gelukkig had mijn lief zijn verlof opgespaard en konden we drie weken lang samen wennen aan elkaar en een nieuw ritme vinden.
Hoera, 7 maanden
Op deze foto is Céleste zeven maanden oud. Zeven maanden na haar geboorte verachtvoudigde ze haar geboortegewicht en is ze bijna dubbel zo groot als bij haar geboorte. Ze is een energiek en goedgezind meisje. Onlangs kreeg ze bij het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen (prematuur geboren baby’s hebben een grotere kans op ontwikkelingsachterstand en worden daardoor nauw opgevolgd) een prima rapport en wij kunnen niet trotser zijn op ons kleine vechtertje.
Foto’s: eigen foto’s, Katia De Wasch van CamerAmuze
Volg je graag verder het verhaal van Julie, Dieter en Céleste? Check dan zeker hun blog Babysteps by Céleste. Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Lees ook:
