Uiteindelijk bereiken we een compromis en kiezen we voor een boom van eigen bodem. Het allerbeste kerstcadeau voor ons geweten.
COLUMN: ‘2019 was niet perfect, dus mijn kerstboom moet dat wel zijn’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Fa la la la la
‘Oh my god, is die écht?’ Als ik die uitspraak hoor, bevind ik me in een van volgende situaties: 1. Ik wandel de redactie binnen met mijn Chanel 2.55 en iemand trekt het vakmanschap ervan in twijfel. Alsof ik ooit voor namaak zou vallen! De tas was een cadeautje aan mezelf voor mijn 29ste verjaardag – een zwaar ondergewaardeerde leeftijd – en was bovendien een slimme investering. Klassiekers uit de hoed van Coco stijgen nog elk jaar in waarde, dus een beter rendement vind je nergens.
2. Ik wandel de redactie buiten met een bontje om de schouders. Een nepbontje, weliswaar. Hoewel ik de textuur en duurzaamheid van echte pels apprecieer, kan ik mijn vegetarisme niet met dierenleed verzoenen. Daarom zweer ik bij faux fur in alle kleuren van de regenboog. Oké, en één kraagje uit konijnenbont waarover ik me tijdens de koudste maanden van het jaar steevast schuldig voel.
3. Ik post een foto van de kerstboom. Ons exemplaar ziet er namelijk zo perfect uit dat hij haast nep lijkt. Ik ben erg kritisch als het om sparren gaat. Mijn lief helaas ook, dus eindigt onze zoektocht meestal in ruzie op de parking van het tuincentrum. We kibbelen over de kwaliteiten die de volmaakte boom moet bezitten. ‘Niet te groot’, vindt mijn lief, die de boom straks naar boven mag sleuren. ‘Maar ook niet te klein!’ roep ik, bang dat ik takken tekortkom voor mijn arsenaal aan kitscherige kerstversiering.
‘Hij moet vaste naalden hebben’, voeg ik eraan toe, wetende dat ik in december dagelijks zal stofzuigen. ‘Zonder kluit!’ wil hij het laatste woord. ‘Waarom hebben we anders die dure voet gekocht?’ Uiteindelijk bereiken we een compromis en kiezen we voor een boom van eigen bodem. Lokaal gekweekt in Luxemburgse grond – de provincie, niet het groothertogdom – en daarmee het allerbeste kerstcadeau voor ons geweten. Ik ben dit jaar mijn totebag en Dopper immers meermaals thuis vergeten, waardoor ik single-use plastic moest kopen. Ik heb te weinig gedoneerd aan goede doelen en heb zo goed als geen vrijwilligerswerk gedaan, behalve mijn moeder helpen bij het configureren van haar nieuwe iPhone.
Ik at wellicht nog sojabonen waarvoor het Amazonewoud afbrandt en palmolie waaraan het bloed van een orang-oetan kleeft. Ik ben in de auto gestapt wanneer ik de bus had kunnen nemen en heb dan over files geklaagd. Ik shopte online en liet mijn bestellingen ook nog eens aan huis leveren. Ik zwoer fast fashion af, maar zwichtte toch voor een schattig jurkje van die ene Zweedse keten, dat ik wellicht nooit meer zal dragen. Ik at aardbeien buiten het seizoen en at het hele jaar door avocado’s, vast uit Californië. Ik vloog de wereld rond en kocht mijn schuldgevoel af met carbon offsetting en de vage belofte dat er ergens een bos zou worden aangeplant. Nee, 2019 was niet perfect, maar de kerstboom, díé is tenminste Belgisch!
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
