11 lezeressen beleefden een nachtmerrie bij de geboorte van hun kind

‘Toen de arts me na de bevalling aan het hechten was, voelde ik me plots onwel worden. Ik hoorde de verpleegster nog net roepen: Papa, neem je dochter!, voor het licht uitging. Blijkbaar was ik hevig aan het bloeden. Tijdens de spoedoperatie die volgde, merkte de dokter dat er een scheurtje in mijn baarmoederhals zat. Helaas bleek dat niet de oorzaak van de hevige bloeding te zijn. Nog geen vier uur later werd ik afgevoerd voor een nieuwe operatie. Blijkbaar was mijn baarmoeder zo vermoeid, dat ze niet vanzelf samentrok en de bloeding niet stopte. Uiteindelijk moest ik worden overgebracht naar het UZ. Pas vijf maanden later kon ik weer werken, al was ik ook toen nog heel snel vermoeid.’

‘De epidurale verdoving werkte maar voor de helft, waardoor ik één gevoelloos been had en één been dat ik vlot en makkelijk omhoog kon tillen. Extra verdoven kon niet meer, want ik moest naar de verloskamer. Maar na een uur persen was ik nog steeds niet bevallen. Dus ging de vroedvrouw op mijn buik liggen. Die werd helemaal blauw, en zelfs zwart, maar nog wilde mijn baby er niet uit. Dan maar een spoedkeizersnede, besliste de gynaecoloog, maar dat wilde ik niet. Nog één keer gaf ik álles wat ik in me had en eindelijk: het hoofdje was er! Maar nog verliep het niet vlot. De dokter deed er alles aan om mijn dochter ter wereld te brengen, en zat aan haar – en mij – te wringen, trekken en sleuren. Maar mijn baby zat vast. Dus knipte hij mij, van mijn vagina tot aan mijn aars. Na lang zwoegen kwam mijn dochter ter wereld, mét een gebroken schouder…’

‘Hoewel alles eerst héél erg snel leek te gaan, was ik na een uur persen nog steeds niet bevallen. Pas toen de hartslag van mijn dochter wegviel, belde de vroedvrouw de gynaecoloog op. Die kwam binnen, zette zich neer en ging – zonder waarschuwing – met haar twee handen in mij om mijn dochter te draaien. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Mevrouw, niet overdrijven, u heeft een epidurale verdoving, zei de gynaecoloog. Pas toen ze mijn blik zag, besefte ze dat ik níét verdoofd was en excuseerde ze zich.’

‘Ik wist dat mijn tweede bevalling geen gemakkelijke zou worden en dat het allemaal wat ingewikkelder zou zijn dan bij andere vrouwen. De moederkoek zat niet alleen vast aan het litteken van mijn eerste keizersnede, hij zat ook voor het geboortekanaal. Later bleek dat de moederkoek ook vergroeid was met mijn blaas. Maar ondanks alles wat de dokters vooraf wisten, overtrof de hel van mijn bevalling élke verwachting. Een heel team stond voor me klaar, dus ik hoefde me geen zorgen te maken, drukten de dokters me op het hart. Drie kwartier nadat ze me waren beginnen opereren werd Marielou geboren: een kerngezonde baby. Maar nieuws over mij volgde pas meer dan vijf uur na de geboorte. Mijn blaas bleek niet een beetje vergroeid met de moederkoek, maar zat voor maar liefst twee derde vast. Mijn buik bleek een complete ravage te zijn. Ik verloor bloed aan een razendsnel tempo, het bloed dat men opzoog uit mijn buik, werd meteen weer in mijn aderen toegediend. Meermaals hing mijn leven aan een zijden draadje... Mijn baarmoeder en eileiders hadden de dokters verwijderd en mijn blaas was verkleind tot amper zeventig milliliter – dat is zo groot als twee jeneverglaasjes. En dat bleek nog maar het begin. Door de operatie waren fistels ontstaan en was er van mijn blaas naar mijn vagina een soort kanaal gevormd. Daardoor liep de urine letterlijk uit mijn lijf. In mei vorig jaar slaagde een arts erin me succesvol te opereren. Sindsdien hoef ik niet langer elk halfuur naar het toilet te gaan, maar kan ik het rekken tot om de twee uur. Dat ik lange tijd fysiek heb moeten herstellen, staat buiten kijf. Maar ook het mentale leed is niet te onderschatten. Want de wetenschap dat ik er niet meer had kunnen zijn, weegt nog altijd op mij.’

‘De natuurlijke bevalling waar ik altijd van had gedroomd, draaide dertig uur nadat mijn water was gebroken uit op een spoedkeizersnede. Bij zo’n operatie moeten altijd twee gynaecologen aanwezig zijn, maar die waren het duidelijk niet met elkaar eens over de manier van werken. Onderwerp van discussie: hygiëne en steriliteit. Toeval of niet: de dag nadat ik naar huis mocht, belandde ik opnieuw in het ziekenhuis. Het litteken van mijn keizersnede was helemaal ontstoken en ik had maar liefst 41 graden koorts. Maar na twee weken in het ziekenhuis bleek dat het niet aan de wonde lag dat ik zo ziek was. Ik had de ziekenhuisbacterie opgelopen. In totaal lag ik een maand in het ziekenhuis. Mijn zoontje was al die tijd thuis bij zijn papa, terwijl ik alleen in de kliniek lag. Pas toen ik naar huis mocht, kwam het besef wat ik allemaal had gemist, en werd ik ongelooflijk emotioneel. Gelukkig heb ik de maanden daarna alle verloren tijd met mijn zoontje ingehaald.’

‘Om middernacht brak mijn water. In het ziekenhuis kreeg ik geen epidurale verdoving, want ik zou onder water bevallen. Ik ving de weeën eerst op op zo’n zitbal, en toen ik genoeg ontsluiting had, mocht ik eindelijk het bad in. Dat bleek niet zo comfortabel als verwacht. Ik had namelijk alleen rugweeën en kon dus niet op mijn rug liggen. Ik hing op mijn buik in het water en vond er niets aan. Om negen uur ’s ochtends bleek dat er geen schot in de zaak kwam. Lees: ik bleef steken op zes centimeter ontsluiting. Ik zou extra hormonen krijgen en omdat het dan pijnlijker wordt, raadde mijn gynaecoloog toch een epidurale aan. Oké, geen onderwaterbevalling dus. Na een uur wachten op de anesthesist was ik eindelijk van die pijn af en viel ik zelfs af en toe in slaap. Na nóg eens acht uur bleek onze baby omhoog te kruipen – ik wist niet eens dat dat kon! Na zeventien uur afzien werd het alsnog een keizersnede... Ik was stikkapot en de pijn van de keizersnede was niet te onderschatten. Ik heb zo’n maand hersteltijd nodig gehad om daarna echt van mijn baby te kunnen genieten. Maar nu heb ik een zoon die heel lief is voor zijn mama. Zou hij iets willen goedmaken?’

‘Pas toen mijn weeën waren begonnen, ontdekte de dokter dat mijn zoontje een sterrenkijkertje was geworden. Omdat hij nog niet meteen wilde overgaan tot een keizersnede, raadde hij me aan veel op mijn zij te gaan liggen. Ik draaide me geregeld om in de hoop alsnog normaal te kunnen bevallen. Maar ik kreeg hoe langer hoe meer de indruk dat de verdoving niet meer zo goed werkte. Dat is normaal, zeiden de verpleegsters. Uiteindelijk besliste de gynaecoloog over te gaan tot een keizersnede. Net voor ze me zouden opereren, kneep de dokter in mijn buik en weer zei ik dat ik dat voelde, maar opnieuw werd ik gesust dat het wel goed zou komen. Tot de dokter begon te snijden en ik keihard begon te krijsen. De epidurale verdoving werkte dus écht niet meer. Omdat ik na de operatie meteen met mijn zoontje naar de kamer wilde in plaats van naar de recovery, beet ik op mijn tanden. Maar toen de dokter me na de geboorte wilde dichtnaaien, werd ik alsnog extra verdoofd en moest ik daarna tóch naar de recoveryroom. Al dat tanden bijten was dus voor niks geweest. Of de gynaecoloog zich achteraf heeft verontschuldigd? Ja, absoluut!’

‘Net toen alle telefoontjes naar familie, peter en meter achter de rug waren, zei mijn man: Er ligt een plas bloed onder je bed. Ach, die is nog van de bevalling, dacht ik eerst. Maar nog geen vijf minuten later stond het verloskwartier vol vroedvrouwen, artsen en verplegers. In eerste instantie brachten een baxter en wat geduw op mijn buik soelaas. Maar even later begon ik me heel erg slecht te voelen en moest ik braken. Meteen erna viel ik flauw. De uren die volgden, zweefde ik tussen bewustzijn en bewusteloosheid, en dokters kregen mijn bloeding niet onder controle. In mijn lijf hingen maar liefst vier baxters op vier verschillende plaatsen. Niemand wist wat er aan de hand was. Tot een arts me inwendig – met zijn handen! – controleerde. Als ik er nu aan terugdenk, word ik er nog misselijk van, maar op dat moment liet ik alles toe. Bleek dat er nog restanten in mijn baarmoeder zaten. Zelfs zes weken later ontdekte de gynaecoloog nóg overblijfsels in mijn lijf. Met een curettage hebben ze alsnog mijn baarmoeder schoongemaakt.’

‘Mijn bevalling kan je eigenlijk het best omschrijven als een droombevalling. Alles verliep zoals ik had gehoopt. Tot de nageboorte. Toen de verpleegster mijn dochter meenam om haar te meten en wegen, voelde ik dat ik bloed verloor. Heel veel bloed. Het gulpte er als het ware uit, zoals wanneer je moet overgeven. Geen wonder dat ik flauwviel. Uren later werd ik wakker op intensieve zorgen, maar ik had geen flauw benul van wat er was gebeurd. Bleek dat mijn baarmoeder binnenstebuiten was getrokken bij de nageboorte – zoals een sok, zeg maar. Gelukkig heeft de gynaecoloog alles weer netjes op zijn plaats gezet en mocht ik na vier dagen – net zoals alle andere mama’s – naar huis met onze dochter. Intussen ben ik zes maanden zwanger van ons tweede kindje, en hoef ik me volgens de gynaecoloog nergens zorgen over te maken. De kans is klein dat dit nog eens gebeurt.’

‘Mijn water brak en ik wist meteen dat er iets niet pluis was. Het was bruinig van kleur, wat erop duidde dat mijn vruchtwater vervuild was. Ik vertrok meteen richting ziekenhuis, waar de stagiair van de gynaecoloog regelmatig kwam meten hoeveel opening ik al had. ‘Dit voelt raar’, zei ze, waarna de vroedvrouw dit bevestigde en even later de gynaecoloog langskwam. Er bleek een ader voor de opening te zitten, wat heel gevaarlijk is. Gelukkig zorgde mijn baby door het duwen ervoor dat die ader alsnog van plaats verschoof, waardoor ik tóch op een natuurlijke manier kon bevallen. Maar ook daarna verliep het niet van een leien dakje. Niet alleen voelde ik me ongelooflijk suf en gelaten, ik leek er écht niet bij te zijn. De gynaecoloog knipte herhaaldelijk met haar vingers, probeerde me wakker te houden en werd op een gegeven moment zelfs kwaad op mij. Misschien wel terecht, want toen het hoofdje er was, deed ik bijna letterlijk niets meer. Uiteindelijk begonnen de gynaecoloog en de vroedvrouw op mijn buik te duwen en is het me gelukt Jean op de wereld te zetten, maar ik voelde me helemaal niet goed. Ik werd volledig verdoofd en ontwaakte in de recovery. Ik lag te rillen, ijlde en had hallucinaties. Ik riep om mijn kind, maar niemand hoorde me en ik voelde me vastgebonden. Eenmaal terug op mijn kamer was ik ongelooflijk suf, moe en draaierig. Bleek dat het hb-gehalte in mijn bloed veel te laag was omdat ik zoveel bloed was verloren. Drie bloedzakjes later voelde ik me een heel ander mens. Toch heeft het nog lange tijd geduurd voor ik me een echte mama voelde en denk ik achteraf dat ik een lichte postnatale depressie heb gehad. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en ben ik nu een gelukkige mama.’