Jarenlang waren ze twee handen op één buik. Tot die handen wat lager zakten. Jasmine verloor haar beste vriend na een onbezonnen moment.
‘Bijna tien jaar lang worstelde ik met mijn zelfbeeld. Ik voelde me niet per se lelijk, dom of oninteressant, maar had wel het gevoel dat ik niet veel waard was. Dat uitte zich op allerlei manieren. Ik ging te vaak uit, dronk te veel en werd daardoor vaak holderdebolder verliefd. De mannen die ik uitpikte, bleken helaas zelden boyfriend material. Ze wilden maar één ding: seks. Gelukkig was er één zekerheid in die woelige periode: mijn beste vriend.’
Destructief duo
‘Mijn beste vriend was zeven jaar ouder dan ik. Toen we elkaar op kot leerden kennen, was ik dus het jonge veulen van achttien en hij die oldie van 25. Toch klikte het meteen. We hadden allebei een grote mond, waren geïnteresseerd in de menselijke geest en konden samen uren op café zitten terwijl we de andere kroeggasten observeerden. Net als ik worstelde hij met zijn identiteit. Ook hij versleet het ene lief na het andere. Telkens konden we bij elkaar terecht. We begrepen elkaar, durfden alles aan elkaar te vertellen en veroordeelden elkaar nooit. Achteraf bekeken weet ik niet of dat zo’n gezonde vriendschap was. Eigenlijk sleurden we elkaar gewoon de dieperik in, de ene mafketel nog wat destructiever dan de andere. Dat het tussen ons ooit mis moest lopen, stond in de sterren geschreven.’
Nood aan bevestiging
‘Toen we zo’n zes jaar vrienden waren, sloeg mijn bestie een serieus lief aan de haak. Hij bleef rommelen met andere vrouwen, maar vroeg zijn vriendin na een jaar toch ten huwelijk. Ze stapten in het huwelijksbootje. Ik was dolgelukkig voor hem. En ook ik kwam eindelijk een jongen tegen met wie alles veel serieuzer en stabieler leek te zijn. We gingen zelfs samenwonen.’
‘Na een half jaar samenhokken ontdekte ik helaas dat hij net zo ontrouw was als mijn vorige vriendjes. Ik bleef alleen en gebroken achter. Nu ja, met de steun van mijn beste vriend. “Kom gewoon een tijdje bij ons logeren. Mona (zijn vrouw) moet een week naar het buitenland. Perfecte timing voor wat qualitytime onder besties, nietwaar?” Waarom ook niet? Ik bleef vroeger wel vaker bij hem logeren en dan hadden we altijd dolle pret.
‘Alleen ging het deze keer helemaal mis. Na een dag wijntjes drinken in zijn tuin, wilde ik een verfrissende douche nemen. Plots stond hij in de badkamer. Of hij niet snel mee onder de douche mocht. Hoewel elke vezel in mijn lijf wist dat het fout was, zwaaide ik de deur van de douche open en deed ik teken dat hij erbij mocht komen.’
‘We hadden elkaar al wel in ondergoed gezien, maar dit was de eerste keer dat we poedelnaakt voor elkaar stonden. Uit pure bevestigingsdrang, dronkenschap en liefdesverdriet wierp ik hem een uit dagende blik toe. Toen hij me daardoor probeerde te kussen, heb ik hem ook niet tegengehouden. Mijn hand raakte zijn penis, die ondertussen stijf was geworden. Ik heb me toen tot op mijn knieën laten zakken en heb hem, daar onder het stromende water van de douche, een pijpbeurt gegeven.’
Walging en schaamte
‘Zodra hij klaarkwam, stapte hij uit de douche. Ik bleef nog even staan. Hoe meer water er over me heen stroomde, hoe groter het besef werd van wat ik net had gedaan. De roes van de drank was uit gewerkt en in de plaats werd ik overweldigd door een gevoel van walging en schaamte. Walging voor hem, maar ook afkeer voor mezelf. Ik was niet in het minst tot hem aangetrokken. Kwam er nog bij dat ik in de douche van zijn vrouw stond, terwijl die zo lief was geweest om haar huis voor mij open te stellen terwijl zij in het buitenland zat.’
‘Na walging volgde woede. Ik vervloekte mezelf, maar was ook razend op hem. Hoe had hij dit kunnen doen? Hij wist dat ik een dronken hoopje ellende was. Ik voelde me zo gebruikt. Gebruikt door de enige persoon van wie ik dacht dat ik hem echt kon vertrouwen. Dat hij een echte vriend was, die niets anders van me wilde dan mijn vriendschap. Ik ben uit de douche gestapt, heb al mijn spullen bijeen geraapt terwijl hij lag te dutten in de zetel en ben in shock naar huis gegaan.’
‘Het heeft een week geduurd voor ik weer op zijn sms’jes kon antwoorden. “Sorry, maar ik kan dit niet vergeten. Het lijkt me beter dat ik je een tijdje niet meer zie.” Dat is ondertussen ruim negen maanden geleden. En er gaat nog steeds geen dag voorbij zonder dat ik even huiverend terugdenk aan dat ene moment waarop alles in mijn gezicht is ontploft. Een moment dat me enerzijds kapot heeft gemaakt, maar me anderzijds ook heeft gered. Nu ga ik naar een psycholoog. Dankzij haar leer ik op een constructieve manier om te gaan met tegen slagen, relaties en vriendschappen. Ik werk aan mijn zelfbeeld en aan mijn trauma’s. Wat er is gebeurd, zal mij voor altijd tekenen en onze vriendschap zal altijd een vieze nasmaak hebben. Maar ik probeer te leren uit de fouten die ik heb gemaakt en daarom kan ik mezelf die misstap nu vergeven.’
Meer straffe verhalen:
