Geen grappige datingverhalen of inspirerende inzichten deze week, maar een compromis met jou, de lezer.
‘Het enige waar ik je nu mee van dienst kan zijn, is kwetsbaarheid tonen. Toegeven dat ik het even niet kan.’
Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Vandaag vier ik een jubileum. Niet die van de zoveelste single maand, dat was anderhalve week geleden, maar wel die van de tiende ‘How to be single’. De tijd vliegt. Al tien weken lang deel ik hier mijn diepste gevoelens met jou. Soms huilend, soms lachend en soms mezelf afvragend hoeveel details ik kan meegeven voor ik gecanceld word of rare blikken krijg bij het volgende familiefeest.
En toch was mijn gereserveerde plekje in de Flair-agenda om 14u vandaag bijna leeg. Een week lang brak ik namelijk mijn hoofd over wat ik je deze keer kan vertellen, maar er kwam niets. Hoe luid het ook is in mijn hoofd, op mijn scherm bleef het leeg. Ben ik dan uitgeschreven? Zeker niet. Datingverhalen zijn er genoeg, maar zoals ik enkele weken geleden al zei: ik kan me niet verstoppen achter dat Carrie Bradshaw-masker.
Hoe luid het ook is in mijn hoofd, op mijn scherm bleef het leeg.
Geen centrale rol/man
Ik zou je enerzijds perfect kunnen meenemen in het verhaal van de man waarover ik twee weken geleden heb verteld. Je weet wel, die van ‘The Notebook’. Hoe ik hem nog steeds zie en dringend moet beslissen wat we dit weekend gaan doen. En hoe ik ondanks die situationship ook nog steeds single ben en daten dus absoluut niet zwart-wit is. Die ene onenightstand van een tijdje geleden zou anderzijds ook een straf verhaal zijn. Een nacht die nog steeds door mijn hoofd spookt en waarvan ik maar niet kan uitmaken of het wel een goede beslissing was.
Maar de waarheid is dat al die mannengerelateerde zaken op dit moment geen centrale rol spelen in mijn leven. De voorbije weken heb ik te hard geworsteld met mijn mentale en fysieke gezondheid, om dan hier te gaan doen alsof mijn leven alleen maar rond de breuk en nieuwe datingervaringen gaat.
Gewicht in de schaal
Terwijl je dit leest zit ik dus bij de dokter, de zoveelste deze maand, om op een weegschaal te gaan staan. Dat gevreesde ding dat ik al jaren krampachtig probeer te vermijden. Want hoewel ik ondertussen besef dat mijn relatiestatus niets over mijn waarde als mens zegt, legt mijn BMI toch nog behoorlijk wat gewicht in de schaal.
‘Je kan niet eens een man houden, laat staan je eetstoornis de baas blijven en nu ga je ook nog de lezers van je column in de steek laten?’ Het is geen toffe, mijn innerlijke criticus.
Tot gisterenavond heb ik dus nog getwijfeld om de column niet te laten doorgaan. De grote reden dat jij nu wél iets te lezen hebt, is omdat ik het gevoel heb dat ik faal als ik een vrijdagje oversla. Mijn gedachten kunnen dan met me aan de haal gaan: je kan niet eens een man houden, laat staan je eetstoornis de baas blijven en nu ga je ook nog de lezers van je column in de steek laten? Het is geen toffe, mijn innerlijke criticus.
Dus kom ik met een compromis. Ik sus die beklemmende stem door toch te publiceren vandaag, en jij vindt het oké dat ik deze week geen grappige datingverhalen of inspirerende inzichten te bieden heb. Het enige waar ik je nu mee van dienst kan zijn, is kwetsbaarheid. In de puurste vorm. Toegeven dat ik het even niet kan. En hopen dat dat inspiratie genoeg is voor jou om, als je ooit dit punt bereikt, ook hulp in te roepen.
Zoek je zelf hulp of zit je met vragen? Zowel bij Eetexpert als bij ANBN kan je terecht met al jouw vragen omtrent eetstoornissen.
Meer ‘How to be single’:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
