‘Gezonde copingmechanismes: een nieuw concept?’

Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?

Ik ben een wandelend cliché. Dat zeg ik zelf al maar voor je er straks mee afkomt. Want wat heeft Annelies gedaan nu haar hart weer een beetje gebroken is? Ze heeft haar haar gekleurd. Rosse Ties est arrivée. Vroeger had ik dat nooit gedurfd. Ik raakte al in paniek als een kapper mijn haar kleurde, laat staan dat ik het zelf zou doen.

Nu kan ik je zeggen: eens je na de zwaarste break-up van je leven voor het eerst weer aan iemand verteld hebt dat je gevoelens voor hem hebt, lijkt een donker oranje kleurmasker plots niet meer zo angstaanjagend. Al zou mijn papa dat ontkennen, aangezien hij diegene was die (ocharme) toevallig mama’s telefoon opnam toen ik toch een klein beetje streste tijdens het inwerken van de kleur. Maar goed, dat zijn details.

Deze week benut ik mijn plekje op Flair.be dus om het te hebben over iets verrijkends: gezonde copingmechanismes. Iets wat me de voorbije maanden niet altijd bekend in de oren klonk. Sinds eind december was ik namelijk fervent lid van de Start to run…-club, meer specifiek de …from your feelings-editie. Ik zocht mijn coping in mannelijke aandacht, of ik dat nu wilde toegeven of niet. Voor een tijdje werkte dat ook, tot het dat niet meer deed.

De code gekraakt?

De eerste reflex die ik had na de ‘break-up’ vorige week, als je dat zelfs zo kan noemen, was om terug in datzelfde copingmechanisme te hervallen. Swipen, chatten, afspreken… Maar er wrong iets. Ik haalde er niet dezelfde voldoening uit als voordien. Integendeel, ik voelde me achteraf nog leger en verdrietiger dan voor ik me in m’n date-jurk hees. Je kan je al inbeelden hoe ik mijn hoofd gebroken heb over hoe dat kon. Ik had de code toch gekraakt?

Maar plots had ik zin in tijd alleen. Badjes nemen, pilates doen en boeken lezen. Gezonde coping, met andere woorden. Vreemd concept… Nu zou ik graag verklaren dat het allemaal te wijten is aan de persoonlijke groei die ik de laatste maanden heb doorgemaakt, maar dat zou een leugen zijn. Zeker 40 % van hoe ik me nu voel, komt door de manier waarop ik en de man in kwestie er een punt achter hebben gezet.

Er is deze keer namelijk geen gat geslagen, dat ik angstvallig wil opvullen met bevestiging van (de penis van) iemand anders. Anders dan met de ex, ben ik hier niet uitgekomen als gebroken meisje, dat zich afvraagt of ze het wel waard is om geliefd te worden. Of ze wel goed genoeg is, aangezien ze zo makkelijk inwisselbaar is. Ik sta hier nu als volwassen vrouw die eerlijk is geweest over de gevoelens die ze had voor een al even volwassen man. Die na een lang en open gesprek volledig begrijpt dat hij niet klaar is om te springen. En die vooral inziet dat het niets met haar te maken heeft en zeker niet afdoet aan haar waardigheid.

Verovering van de week

Ik voel op dit moment dus niet de behoefte om te daten. Enerzijds omdat niemand hem is, anderzijds omdat ik de kriebels krijg van het idee alleen. Nu wil dat ook niet zeggen dat ik in het klooster ga treden. Volgens mijn mama willen ze mij daar sowieso niet. Maar het is verhelderend om een gebroken hart te hebben, en het herstelproces daarvan niet te laten afhangen van hoeveel matches je binnenhaalt op Tinder. Van hoeveel mannelijk aandacht je zelfvertrouwen een boost geeft.

Ik kruip dus even in m’n introverte bubbel, om alles te verwerken en te genieten van het feit dat ik mijn eigen gezelschap eindelijk echt apprecieer én prioriteer. Als je me dus boeken ziet lezen alsof m’n leven ervan afhangt, koekjes met hopen ziet bakken, of gewoon niet hoort vertellen over de ‘verovering van de week’: dat is goed. Ik ben niet plots 60 jaar ouder geworden. Ik heel. Voor echt nu. 

Meer ‘How to be single’:

• ‘Hoe duik je als twee gebroken harten in iets nieuw? Niet.’
• ‘Ik hield mijn hart vast: zou hij het wel leuk vinden met mij alleen?’
• ‘Iemand afwijzen kan een van de meest volwassen dingen zijn om te doen, als je het goed doet’