In luttele seconden kan je leven drastisch veranderen. Janke (36) vertelt over de ergste nacht van haar leven. Haar man en de vader van haar zoontje werd toen in koelen bloede vermoord.
‘Ik denk dat iedereen weleens bang is de liefde van zijn leven te verliezen, of het nu door een auto-ongeluk is of door de gevolgen van een slepende ziekte. Maar dat ik de mijne zou verliezen door een vergismoord, dat zag ik in geen geval aankomen. Het is het scenario van een slechte film, iets wat je totaal niet voor mogelijk acht, tot het je daadwerkelijk overkomt, en dan nog is het soms moeilijk te geloven. (stil) Toch gebeurde tijdens de nacht van zaterdag 12 op zondag 13 juli 2014 het ondenkbare.’
Geen teken van leven
‘Stefan, ons zoontje Ruy – die destijds bijna drie was – en ik waren net terug in Nederland na een deugddoende vakantie in Spanje. Die zaterdag vierden we onze thuiskomst met een barbecue met zijn moeder. Ruy bleef daarna bij zijn oma logeren, zodat wij nog eens een avondje onder ons tweeën hadden, maar toen kreeg Stefan een telefoon van zijn broer. Of hij zin had om de troostfinale tussen Nederland en Brazilië – voor de derde plek op het WK – te kijken. Stefan was een grote voetbalfan en ging met plezier op de uitnodiging in. Ik was te moe en besloot om thuis te blijven. “Veel plezier, ik zie je straks”, zei ik toen hij in voetbaltenue richting zijn broer vertrok. Ik kuste Stefan gedag, niet wetende dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem levend zou zien.’
Stefan had op vakantie een nieuw paar schoenen gekocht, de schoenen die de agente beschreef.
‘Ik dacht dat Stefan rond middernacht weer thuis zou zijn, maar dat gebeurde maar niet. Omdat hij wegbleef en het toch al laat was, stuurde ik Stefan enkele sms’jes en probeerde ik hem meermaals te bellen, maar hij gaf geen teken van leven. Dat was niet van zijn gewoonte, maar ik maakte me geen zorgen, al was ik wel op mijn tenen getrapt omdat hij niets liet weten. Rond 2 uur ’s nachts stuurde ik een sms naar zijn broer, met de vraag waar Stefan bleef. Nog geen minuut later belde hij, wat ik al vreemd vond, zeker toen hij zei dat Stefan al een tijdje geleden naar huis was vertrokken. Ik trok wat kleren aan en besloot om buiten een kijkje te nemen. Ik had mijn schoonbroer nog aan de lijn, maar toen ik voorbij de hoek van onze straat wandelde, ging het licht letterlijk en figuurlijk bij me uit. Het leek of mijn lichaam me probeerde te beschermen. De herinneringen van dat moment kwamen pas twee jaar later beetje bij beetje terug.’
Een nieuw paar schoenen
‘De straat was afgezet en ik zag een politievoertuig en een ambulance bij onze auto staan. De ruiten waren verbrijzeld, in de flank zaten allerlei gaten en naast onze wagen lag iemand onder een laken. Ik hoorde een van de ambulanciers iets zeggen over astma. Mijn man was astmapatiënt, dus ik was in de veronderstelling: Stefan heeft iets gezien, is geschrokken, kreeg een astma-aanval en krijgt nu zuurstof toegediend. Toen ik tegen een agent zei dat die auto van mij was, vroeg hij meteen of ik mevrouw Verhagen was. Ik vond het gek dat hij mijn naam kende. Vervolgens werd ik begeleid naar het politiebusje en nam de agent me mee naar het politiebureau. Daar werd ik opgevangen door een vrouwelijke agente, die me vertelde dat ze nog geen naam kon meedelen, maar toen ze de schoenen van het slachtoffer beschreef, wist ik meer dan genoeg. Stefan had op vakantie een nieuw paar schoenen gekocht, de schoenen die de agente beschreef.’
Ruy geloofde me niet toen ik zei dat zijn papa dood was en begon vervolgens het hele huis te doorzoeken: onder het bed, in de kast en andere verstopplekjes.
‘Het leek of de grond onder mijn voeten wegzakte. Vanaf dat moment zat ik op een emotionele rollercoaster. Nog geen tien minuten later kwam Stefans broer toe en werd ook hem meegedeeld dat Stefan was doodgeschoten. Urenlang zaten we op het politiebureau en werden we verhoord. Pas om 07u30 mochten we het bureau verlaten, maar naar huis gaan was geen optie, want de politie wilde een huiszoeking uitvoeren. En dan begint het pas: je moet al je familie en vrienden op de hoogte stellen en uitleggen aan je driejarige zoon dat zijn papa niet meer naar huis komt. Ruy geloofde me niet toen ik zei dat zijn papa dood was en begon vervolgens het hele huis te doorzoeken: onder het bed, in de kast en andere verstopplekjes. Het was verschrikkelijk. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe.’
Liquidatie vanuit de maffia
‘De dag nadat Stefan werd vermoord, twitterde iemand dat het om een liquidatie ging vanuit de maffia, maar dat Stefan werd verward met een crimineel die in de buurt woonde en met hetzelfde voertuig reed. Ik viel bijna van mijn stoel toen ik dat las. Die tweet trok natuurlijk de aandacht van de pers. Ik ben vrijwel onmiddellijk gestopt met het lezen van reacties op sociale media, want daar werden de lelijkste dingen gezegd, zoals “Je wordt niet zomaar doodgeschoten” en “Meneer zal wel in drugs gehandeld hebben”. Geen seconde heb ik aan Stefan getwijfeld. Hij kon geen geheimen bewaren, laat staan dat hij een dubbelleven zou leiden. Enkele maanden na zijn dood werd ik uitgenodigd bij de Nederlandse Officier van Justitie, waar het gerucht dat de ronde deed, werd bevestigd: mijn man werd wellicht verward met iemand die ook met een blauwe Fiat Punto reed.’
Op Stefans graf staat enkel zijn voornaam en superpapa. Want dat omschrijft Stefan nog het beste van allemaal.
‘We zijn 4,5 jaar verder en tot nu toe is niemand vervolgd voor de moord. De persoon bij wie het moordwapen werd gevonden, heeft vastgezeten, maar kwam na negen maanden in voorarrest weer vrij. Twee jaar geleden werd hij zelf geliquideerd. De vermoedelijke dader leeft ook niet meer. Er is voorlopig niemand die nog informatie kan delen, en dat vind ik heel erg. Ik had graag gebruikgemaakt van mijn spreekrecht als nabestaande. Ik had die persoon in de ogen willen kijken en vertellen wat de impact van zijn keuze is. Ik had willen vragen waarom hij in dat milieu was terechtgekomen. Toen destijds werd bevestigd dat het om een vergismoord ging, was ik geruime tijd bijna op zoek naar een kaartje in de brievenbus, met een boodschap in de trend van: “Sorry, ik vind het erg dat dit gebeurd is.” Ik weet zeker dat de persoon die het schot loste die ochtend niet opstond met het idee: “Dan ga ik eens lekker de verkeerde doodschieten”. Maar antwoorden krijg ik niet.’
Superpapa
‘De eerste weken na Stefans dood wilde ik het liefst de hele tijd onder een dekentje liggen met een fles sterke drank. Ik voelde me zo zwart vanbinnen, maar zelfs ondanks wat er gebeurd is, weiger ik om de rest van mijn leven bitter en verzuurd te zijn. Dankzij de steun van mijn omgeving en traumatherapie begon de zon stilaan weer te schijnen. Na die nacht had ik niet gedacht dat ik ooit nog gelukkig kon zijn, maar het gaat intussen goed met me. Sinds een jaar geef ik in bijberoep lezingen over rouw en verlies en heb ik min of meer hetzelfde leven als vroeger, alleen is het ontzettend jammer dat ik Stefan niet aan mijn zijde heb. Ik mis hem elke dag. Stefan was een echte gezinsman. Onze relatie was nog heel pril toen hij zei dat we maar aan kinderen moesten beginnen. “Natuurlijk”, antwoordde ik in de veronderstelling dat hij ooit bedoelde. Maar Stefan sprong overeind en zei enthousiast: “Wat fijn dat je er ook zo over denkt!” (lacht) En gelijk kreeg hij: we waren iets langer dan een jaar samen toen Ruy werd geboren en vanaf die dag had Stefan een doel in zijn leven. Ruy was zijn oogappel. Mensen zeggen weleens dat het spijtig is dat Ruy zonder zijn vader moet opgroeien, maar nog erger is dat Stefan zijn zoon niet ziet opgroeien. Op Stefans graf staat enkel zijn voornaam en superpapa. Want dat omschrijft Stefan nog het beste van allemaal.’
Lees ook:
