Relatietherapie, werkt dat echt? Twee lezeressen getuigen.
Anne (34) en haar lief gingen in relatietherapie nadat ze hem bedroog: ‘De therapeut fungeerde als scheidsrechter’
Buigen of barsten, dat is waar relatietherapie in het beste en slechtste geval op neerkomt. Voor Falke en haar vriend was het de redding, voor Anne en haar partner bleek het helaas de druppel die de emmer deed overlopen.
Twijfel je eraan om in relatietherapie te gaan? Relatiedeskundige Rika Ponnet legt hier uit wat werkt en wat niet.
PRO: Falke (33) en haar vriend zijn sinds drie maanden in relatietherapie. Met succes.
‘We werden halsoverkop verliefd, gingen samenwonen, kregen twee kinderen en raakten elkaar onderweg ergens kwijt, tegen alle verwachtingen in. Alsof de voeling met elkaar plots helemaal weg was. Terwijl we elk ons eigen ding deden, leefden we naast elkaar door. Van een vriendin kreeg ik een tip: relatietherapie. Het had haar en haar vriend geholpen toen zij in een crisis zaten en baatte het niet, dan schaadde het niet. Zo bracht ik het ook aan bij mijn vriend. Hij zag net als ik in dat we moesten ingrijpen voor het te laat was en vertrouwde mee op de ervaringen van onze vrienden.’
Geen oordeel, geen verwijten
‘Al tijdens de eerste sessie was duidelijk wat er gebeurde: we maken weer tijd voor elkaar. Bewust. Niet die tien minuten tussen de dagelijkse hectiek van kinderen, was, plas, werk en slapengaan, maar een vol uur. Alleen voor ons twee, onder begeleiding van een pro die ons een beetje kan sturen. Ik merk dat die therapie ervoor zorgt dat we weer meer betrokken raken bij elkaars leven, interesses en dromen. We wisten ongeveer wel waar het fout zat, of waar het fout gelopen is, maar tijdens de therapie leren we die dingen ook benoemen. Zonder een wijzend of verwijtend vingertje. Het wordt soms wel intens, dat is even wennen. Ik heb al gehuild en mijn vriend heeft al geroepen (lacht). Uiteindelijk bespreek je je diepste gevoelens en angsten met iemand met wie je op zich niet meteen een echte vertrouwensband hebt.
Lichaam weer opeisen na de zwangerschap
‘Ik merk dat het af en toe makkelijker is om dingen uit te spreken tegenover iemand die je niet kent en in die positie ook niet oordeelt. Zo durfde ik toe te geven dat we al een half jaar geen seks meer gehad hebben, sinds de geboorte van onze jongste dochter. Gelukkig werd ik gerustgesteld door de therapeute, die zei dat het heel normaal was dat ik tijd nodig heb om mijn lichaam terug op te eisen na die zwangerschap. Om ook opnieuw te wennen aan dat lichaam. Ik leer stilaan mezelf terug ontdekken door haar tips en probeer ook mijn vriend in die intimiteit te betrekken. Zo hebben we vorige week naakt naast elkaar voor de spiegel gestaan. Dat klinkt nu misschien stom, maar om de beurt zeiden we iets wat we mooi vonden aan elkaars lichaam. Telkens als mijn vriend iets zei, groeide mijn zelfvertrouwen.’
Therapie als spiegel
‘Ik denk dat ik het daarom als volgt kan samenvatten: door de therapie leren we onszelf weer naar waarde schatten, we leren onszelf beter kennen. En dat maakt het makkelijker om dat ook weer bij elkaar te doen. We communiceren weer en leren niet alleen problemen te benoemen, maar slagen er intussen ook in om oplossingen te zoeken. Ergens zien we het ook als een groot spel, met opdrachten en uitdagingen. En telkens als we zo’n uitdaging aangaan en volbrengen, komen we weer een stap dichter bij elkaar. Dan vormen we opnieuw het team dat we voordien waren. Eigenlijk is het alsof die therapie ons een spiegel voorhoudt en ons de juiste vragen voorschotelt, waarop we zelf een antwoord moeten formuleren.’
Een helpende hand
‘Zonder het goed te beseffen heb ik het gevoel dat het voor ons beiden tot inzichten leidt, waardoor we er zelf ook achter komen wat we beter anders zouden doen. En vervolgens maken we daar werk van, al dan niet met de opdrachten die we mee naar huis krijgen. Ik zie steeds meer in dat het vóór de therapie daar stopte, op dat punt. Omdat er niemand was die ons opvolgde, misschien. Niemand die meekeek. Of omdat het zo snel weer vergeten werd of omdat er weer afleiding kwam. Wij hebben die helpende hand blijkbaar nodig en dat vinden we geen schande. Integendeel. We zijn blij dat we een manier gevonden hebben om weer te praten en het niet daar niet bij te houden.’
CONTRA: Anne (34) bedroog haar vriend en kreeg nog een kans, maar de relatietherapie mocht niet baten.
‘”Willen we samen verder?” Dat was de vraag die mijn partner en ik ons stelden, en het was ook de vraag die ons naar relatietherapie leidde. Want het antwoord was positief, ook al ging er heel wat negativiteit aan vooraf. We wilden samen verder, maar daarvoor zouden er wel wat dingen moeten veranderen. Hij en ik, om mee te beginnen. Ik had mijn vriend bedrogen met een collega en ik was ervan overtuigd dat het bedrog niet de oorzaak, maar een gevolg van onze problemen was. Maar zo zag mijn vriend het niet. Hij was er op zijn beurt van overtuigd dat er geen vuiltje aan de lucht was, tot dat bedrog. Het was zijn woord tegen het mijne. Die therapie moest ons helpen communiceren en onze problemen onder ogen zien en oplossen, in het beste geval.’
De bedrogen man vs de ongelukkige vrouw
‘Het was frappant, maar de vraag of we samen verder wilden was ook een van de eerste vragen die onze therapeut stelde. Vervolgens raadde hij ons aan daar verder niet mee bezig te zijn, omdat die vraag op zich tot niets zou leiden. We moesten ons in de plaats focussen op wie we waren en wat we deden, los van elkaar en samen. Dan zou het antwoord op die vraag vanzelf wel komen. Het eerste wat mijn partner zei, was dat hij een bedrogen man was. Ik zei dat ik een ongelukkige vrouw was. Wat meteen al schetste hoe we de situatie zagen en beleefden. Dat uur of anderhalf uur was soms het enige moment waarop we elkaar lieten uitspreken, omdat het moest. Die therapeut deed dienst als een soort van scheidsrechter, een objectieve derde partij die de kerk in het midden moest houden.’
Geen inzichten
‘De therapeut deed zijn best, daar waren we het over eens. Na elke sessie vroeg hij wat we ervan vonden en bij elke oefening mochten we onze mening geven. Tot zover. Alleen deden we zelf niet zo ons best. Die eerste keren luchtten we vooral ons hart en vertelden we over onszelf. Mij ging dat beter af dan mijn partner, want hij voelde zich wat betrapt, het viel hem moeilijk om open en eerlijk te zijn tegenover iemand die hij niet kende. Er werd verwacht dat we tot inzichten kwamen, maar naar mijn gevoel deed alleen ik daar mijn best voor.’
Ik, de bedriegster
‘Mijn vriend bleef berusten in de gedachte dat alles mijn schuld was en dat ik het dan ook maar moest oplossen. Toen de therapeut hem daarmee confronteerde, was hij ook niet van zijn stuk te brengen. Hij vond dat hij niet in therapie moest, maar ik. Want ik was het probleem. Toen er tijdens een sessie gevraagd werd een tekening te maken van hoe we elkaar als partner zagen, brak er iets. Uit pure frustratie en koppigheid had mijn vriend een vrouwtje getekend met daarrond allemaal mannetjes. Ik, de bedriegster. Daar en toen besefte ik dat ik, noch de beste therapeut ter wereld hem nooit op andere gedachten zou kunnen brengen. Samenleven zou zo onmogelijk worden voor ons.’
Even zwelgen in woede en onbegrip
‘Het was meteen de laatste keer dat we samen naar de therapeut gingen, want hij wilde er nu echt mee stoppen. Met alles, dus ook met onze relatie. Ik ben nu drie maanden single en heb het moeilijk met de manier waarop het geëindigd is. Ik ben nog een keer alleen naar de therapeut gegaan, maar ik voelde me er niet goed bij. Dat was niet de bedoeling. De bedoeling was om er met z’n tweeën te zitten en met z’n tweeën uit te komen. En nu ben ik alleen. De therapeut raadde me aan wel te blijven komen om de breuk te verwerken, maar mijn vertrouwen in heel dat therapiegegeven is even zoek. Voorlopig blijf ik even in woede en onbegrip zitten. Iemand moet hiervoor de schuld dragen en liefst niet ik. Die therapeut moest onze relatie redden en dat is niet gelukt. Ik raas nu, ik roep en tier. Maar tussendoor kom ik heel langzaam ook wel tot het besef dat het niet zijn, maar ónze verantwoordelijkheid was…’
[td_smart_list_end]
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
