COLUMN: ‘Stijn, ik heb je bedrogen. Ik ben naar een andere kapper geweest.’

Liefste Stijn,

Ik moet je iets bekennen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik kan dit vreselijke geheim niet langer voor mijzelf houden. Ik heb je bedrogen. Jup, ik ben naar een andere kapper geweest.

Voor je kwaad je voorraad rode kleurspoeling de vuilnisbak in keilt, moet je weten dat het mij ongelooflijk hard spijt. En in my defense: ik kon niet anders. Het was dinsdagochtend en jouw kapsalon was dicht. Eén dag later zou ik op perstrip naar Berlijn vertrekken, en je kan toch niet verwachten dat ik op het vliegtuig stap met een rattencoupe en uitgroei van vijf centimeter? Dus klopte ik aan bij die ene kapper waar altijd plaats is en ik héél soms ga als jij met vakantie bent. Flauwe excuses, ik weet het, maar gedane kapsels nemen geen keer.
‘En, hoe was het?’ hoor ik je gedegouteerd denken. Wel, het was een nachtmerrie, Stijn.

Het voelde aan alsof Edward Scissorhands in hoogsteigen persoon mijn haren waste.

Karma is a bitch, of in dit geval een zure blondine met lange nagels en een kappersdiploma. Het voelde aan alsof Edward Scissorhands in hoogsteigen persoon mijn haren waste en stukje voor stukje de huid achter mijn oren wegkrabde. Het water was te warm, de rand van de wasbak stond te hoog en toen ik er iets van zei, antwoordde Mevrouw dat ze ‘ermee bezig was’. Ondertussen lag ik daar mooi levend te verbranden met mijn nekwervels in een ongemakkelijke hoek van negentig graden gewrongen.

Niet veel later mochten mijn nekkramp en ik opnieuw voor de spiegel plaatsnemen, waar Miss Scissorhands hardhandig mijn haar begon te brushen. Met elke beweging van de borstel snokte ze mijn hoofd een halve meter naar achteren en negeerde ze schijnbaar moeiteloos mijn pijnkreten. Toen het föhnfiasco eindelijk achter de rug was, zette ze de schaar in mijn pony. ‘Hij lijkt nog een beetje scheef’, opperde ik na afloop. ‘Dat is omdat je daar een weerborstel hebt’, klonk haar reactie, en ze snoeide ongeïnteresseerd nog ergens een paar millimeter weg. Ik stond op, veegde vol ongeloof de haren van mijn gezicht en nam me voor nooit meer naar een andere kapper te gaan. Tenminste, als jij me nog hebben wil...

Stijn, ik weet dat ik je medelijden niet verdien, maar kan je het mij vergeven? Ik beloof dat ik braaf op tijd zal komen voor al mijn afspraken, geen drank uit je ijskast zal stelen en mijn pony nooit meer zelf zal knippen. Want als er één ding is dat je nog harder haat dan bedrog, dan zijn het scheef geknipte pony’s. Doe het dus niet voor mij, maar doe het voor mijn froufrou. Please?

Deze column verscheen in Flair op 29 maart.