Het is zomer. De opmerkingen over andermans lijf tieren weer welig. In onze BOOST!-special die deze week in de winkel ligt, vertellen vijf bekende gezichten – en lichamen – over hoe body commenting hun leven beïnvloedde. Presentatrice Kat Kerkhofs (32) kreeg als jong meisje te maken met heel ongepaste opmerkingen over haar borsten.
‘Toen ik veertien was, ben ik in een zomer tijd van een A-cup naar een D-cup gegaan. Dat ging niet onopgemerkt voorbij op school. Een vriendin van mij, met wie ik toen nog niet bevriend was, stuurde me net nog een bericht dat zij destijds het gerucht heeft verspreid dat ik “waterbeha’s” droeg, wat die ook mogen zijn (lacht). Er ging zelfs een mail rond met voor- en nafoto’s van mijn borsten.’
Geen meisje meer
‘Dat tieners over mijn grote borsten praatten en er opmerkingen over maakten, kan ik begrijpen, maar de manier waarop volwassenen reageerden, was degoutant. Ik weet nog dat ik tijdens de zomer op de zeedijk voorbij een groep mannen van de leeftijd van mijn vader wandelde, die elkaar aanstootten en me nariepen. “Kijk daar, wat een tieten!” Ik was nog een kind en had nog nooit gekust of een lief gehad, maar door mijn borsten werd ik bekeken als een vrouw in plaats van als een meisje. Mijn mama is op hen af gelopen om te zeggen dat ze zich moesten schamen en dat ik hun dochter kon zijn. Vanaf toen is het echt een complex geworden.’
‘Ik haatte het om beha’s te kopen omdat ik daarvoor naar een speciaalzaak moest waar de verkoopster 50 jaar was. Dus droeg ik topjes zonder beugel, ook omdat ik hoopte dat m’n borsten dan kleiner zouden lijken. Al moest ik er wel drie over elkaar aantrekken, zodat ze toch een beetje steun hadden. Een bikini dragen vond ik ook verschrikkelijk. Ik wou er per se een zonder beugel van H&M, zoals mijn vriendinnen, maar door het gewicht sneed het koordje keihard. Als ik dan thuiskwam had ik een heel pijnlijke rode streep in mijn nek. Ik durfde amper naar een zwembad gaan omdat ik wist dat ik blikken zou krijgen. Dries zegt nu nog dat het niet leuk was om met mij te gaan zwemmen, omdat andere jongens de hele tijd naar mijn borsten keken (lacht).’
Vederlicht
‘De beslissing om mijn borsten te laten verkleinen is er gekomen na een vakantie met vriendinnen in Spanje. Zij hadden allemaal mooie bikini’s en kleedjes aan, terwijl ik dat niet kon of niet durfde. Ik kon me geen meisje voelen, terwijl ik 19 jaar was. Ik had eerder weleens gedacht aan een operatie, maar toen ik van die vakantie thuiskwam, wist ik het zeker. Ik heb het meteen tegen mijn mama gezegd en haar gevraagd wat zij zou doen in mijn plaats. ‘Als ik jou was, zou ik het doen’, zei ze. Mijn mama wil bij wijze van spreken zelfs niet dat ik mijn wenkbrauwen epileer omdat dat niet naturel is (lacht). Maar een borstverkleining vond ze een goed idee. Als je mama zoiets zegt, dan weet je als jong meisje dat het oké is.’
Toen ik mijn mama vroeg wat zij zou doen in mijn plaats, zei ze: ‘Als ik jou was, zou ik het doen.’ Dan weet je dat het oké is.
‘Na de ingreep voelde ik me vederlicht, alsof er een ballast van me af was gevallen. Ik weet nog dat ik vol energie zat toen ik thuiskwam van het ziekenhuis, terwijl zo’n borstverkleining best een heftige operatie is en je eigenlijk een week platte rust moet nemen. Ik had het gevoel dat ik de wereld aankon. Ik geloof echt dat het door die mentale boost is dat ik fysiek amper afgezien heb.’
Dikke tetten!
‘Nu krijg ik nog steeds veel opmerkingen over mijn borsten, want ze zijn nog altijd groot. Ik weet nog dat ik tegen de dokter voor de operatie zei dat ik een A-cup wou, maar hij heeft me dat afgeraden. Daar ben ik nu blij om. Ik heb mijn borsten leren appreciëren. Op tijd en stond vind ik het wel tof om te tonen dat ik borsten heb. Ik heb genoeg betaald om ze goed te krijgen (lacht). Maar vanaf het moment dat ik een iets blotere foto deel, gaat het áltijd over mijn boezem. Soms wordt er zelfs over geschreven door de media, en niet altijd op de meest respectvolle manier. Ik kan een complimentje over mijn borsten zeker appreciëren, maar moet dat zo plat? “Dikke tieten!” is geen compliment.’
‘Ook het typische “Ben je zwanger?” krijg ik vaak te horen. Dat is vervelend, want mijn buik is net iets waar ik onzeker over ben. Ik heb nu eenmaal geen sixpack. Soms reageer ik dan met humor. Na de finale van “Dancing with the Stars” kwam die vraag vaak terug. Toen heb ik gezegd dat ik zwanger was van een Big Mac (lacht).’
Het zijn maar borsten
‘Ik wil borstverkleiningen niet promoten met mijn verhaal. Je moet vooral doen waar jij je goed bij voelt. Maar als je pijn hebt en je bent onzeker, kan het wel een goede oplossing zijn voor jou. Ik hoor van meisjes dat hun vriendinnen hen shamen omdat ze nadenken over plastische chirurgie. Dat vind ik heel erg. Niemand anders heeft iets te zeggen over wat jij met je lichaam doet.’
De samenleving doet ons geloven dat borsten perfect moeten zijn, maar perfecte borsten bestaan niet.
‘Ik vind het spijtig dat we als vrouwen zoveel bezig zijn met hoe onze borsten eruitzien, hoe groot onze tepels zijn, hoe ze staan,... Ik ken weinig vrouwen die daar niet onzeker zijn. Mijn vriendinnen vertellen me dat als ze seks hebben met een nieuwe man, ze in hun tepels knijpen zodat ze stijf zouden staan, want tepels zijn zogezegd niet mooi als ze niet stijf staan. Het is toch insane dat wij daar zo mee bezig zijn? Borsten zijn zo overgeseksualiseerd. Ze zijn er zogezegd voor mannen en de samenleving heeft ons doen geloven dat ze perfect moeten zijn, maar de perfecte borsten bestaan niet. Ik heb littekens op mijn borsten, die zijn misschien niet zo mooi, maar Dries ziet ze zelfs amper. Voor mannen zijn borsten gewoon borsten en ze vinden ze altijd fijn, of ze nu hangen, grote of kleine tepels hebben, of wat dan ook. Ik wil vooral meegeven aan meisjes dat ze geen beeld moeten nastreven dat gewoon niet bestaat.’
Lees ook:
