NANNY IN NEW YORK: dinosauriërs en huiswerk
‘Je gaat zes maanden in New York wonen en werken als nanny.’ Twaalf woorden. Meer waren er niet nodig om haar leven een volledig andere wending te geven. Jade Decoster verhuisde een jaar geleden naar New York om daar als nanny te werken in een gezin met twee jongens. Elke week vertelt ze haar avonturen en verhalen aan Flair.
Het werd al heel snel duidelijk dat allebei de jongens heel intelligent waren, maar met het concentratievermogen van een pot tomatensaus. De oudste kon urenlang praten over architectuur en design en technologie en computertoestanden die ik al snel niet meer kon volgen (Word en Google zijn zo’n beetje mijn enige capaciteiten) en de jongste wist meer weetjes over dinosauriërs te vertellen dan ik dacht aan te kunnen horen (dino-weetje: de meeste dinosauriërs waren vegetariërs**). Dat gebrek aan concentratie kwam vooral naar boven tijdens hun – en mijn – meest gevreesde tijd van de dag: tijd voor huiswerk.
De jongste had een absoluut onleesbaar handschrift, en bovendien ‘vergat’ hij zijn agenda vaak op school. Daarop kon ik dus niet altijd vertrouwen voor het huiswerk dat hij moest maken. De oudste kwam er niet zo gemakkelijk van af: zijn huiswerk stond online op de schoolwebsite. Het duurde even voor ik doorhad hoe de site precies in elkaar zat, de Amerikanen staan niet bepaald bekend om hun efficiëntie. Maar na een tijdje had ik door dat in de sectie ‘Grades’ (die ook nergens op slaan, alles wordt beoordeeld tussen 1 en 4??) ook werd aangegeven of huiswerkopdrachten al dan niet gemaakt werden. En verrassing, de oudste maakte zijn huiswerk niet vaak.
Toen ik hem daarover aansprak, deed de oudste wat hij altijd doet als hij boos wordt: hij ademde diep in, duwde zijn lippen stevig op elkaar en liep wild heen en weer. Daarna begon meestal het schreeuwen. In het begin was ik daarvan onder de indruk. Maar het werd al snel duidelijk dat de oudste snel boos werd. Heel snel. Wanneer hij huiswerk moest maken. Wanneer hij naar de pianoles moest. Wanneer ik groenten als avondeten maakte.
Het werd een bijna dagelijks ritueel, en uiteindelijk had het maar één uitkomst: ik ergerde me dood.
Ik probeerde met de oudste te praten, maar hij schreeuwde alleen dat alle leraren leugenaars zijn en dat de site gehackt was. Ik probeerde met de Moeder te praten, maar zij zei dat ze al met haar zoon gepraat had en de leraren waarschijnlijk een fout hadden gemaakt. Ik probeerde met de Vader te praten, maar hij zei dat ik met de Moeder moest praten. Ik probeerde zelfs met de Jongste te praten, maar ik kreeg alleen dino-weetjes in de plaats (dino-weetje: water-dinosauriërs vallen niet in de categorie van dinosaurus). Uiteindelijk praatte ik gewoon tegen de zo gehate groenten terwijl ik ze klaarmaakte. In het Nederlands, zodat ze mijn niet-kindvriendelijke geraas niet konden verstaan.
** Weetjes zijn meegegeven door een achtjarige, feitelijkheid is niet gegarandeerd. Dit is hetzelfde kind dat dacht dat Brooklyn in Connecticut ligt en dat bacon aan struiken groeit.
Door Jade Decoster
Lees Jades vorige blogs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
