NANNY IN NEW YORK: de verwende elite

Ik heb altijd zelf een bevoorrecht leven gehad, zonder enige tekortkomingen en elke wens vervuld (behalve de resem ‘onrealistische’ huisdieren die ik vroeg aan mijn vader, maar dat is een ander trauma). Maar de omgeving van mijn werksituatie in New York is een ander level. Een level waar mensen portiers, chauffeurs en contacten hebben waar ik alleen maar van kan dromen (denk aan topmedewerkers bij Disney en Universal Studios die viptickets uitdelen als goedkope kauwgom) en de kinderen fidget spinners van goud hebben. Het verschil was wel direct duidelijk: ik hoorde er niet bij. Ik was ‘maar’ de babysitter. Ik zat nu in een ondergeschikte positie als ‘hulp’, samen met de portiers en poetsvrouwen. En blijkbaar weegt dat voor bepaalde mensen zwaar door.

Begrijp me niet verkeerd: dat gevoel kreeg ik niet per se van mijn eigen werkgevers, de Ouders. Om me nu een deel van het gezin te gaan noemen, is wat vergezocht, maar ik kreeg niet (altijd) het gevoel dat er op me neer werd gekeken. Dat kan niet gezegd worden van de andere ouders: de ouders van de Vriendjes, de Klasgenootjes en de Kennissen.

Sommige ouders zijn enorm vriendelijk. Zoals de moeder van een Klasgenootje van de Jongste, een gerenommeerd schrijfster die altijd naar me lacht en me ooit zelfs een chocoladekoek gaf (en dus waarschijnlijk op elk vlak een goed persoon is). Of de vader van een Vriendje van de Oudste, die zelfs met me práátte toen hij zijn zoon kwam ophalen.

Maar dan heb je ook de andere kant van het verhaal, waarvan ik had gedacht die alleen terug te vinden in slechte romcoms en dramatische vrouwenseries. Maar de arrogante, designerkleren dragende, ietwat corpulente, blonde rijkeluismoeder met valse nagels en te witte tanden is dus niet zo onrealistisch als ik dacht.

Ik moest de Oudste naar een verjaardagsfeestje brengen, en aangezien ik de Jongste niet alleen kan laten, moest ik hem ook meesleuren. Niks bijzonders, niks speciaals. Tot we in de lobby van het appartementsgebouw kwamen. Het gebouw rook duur, naar kroonluchters en champagne. Nog een paar levels hoger dan het appartement van de kinderen. Het was stresserend om de deur open te doen, want zelfs die leek te duur om aan te raken.

Het jarige Vriendje stond toevallig ook in de lobby, dus we namen samen de lift naar boven (hij drukte verdorie op de penthouseknop, terwijl ik dacht dat die alleen ter versiering diende). Het Vriendje keurde me geen blik waardig en negeerde me compleet toen ik hallo zei. Wat een arrogant mormel. Dat had me al moeten waarschuwen. Een kind met de manieren van een baviaan kan geen aangename ouders hebben.



Op de penthouseverdieping gingen we het juiste appartement binnen, dat al vol stond met schreeuwende kinderen en bijna nog luider schreeuwende moeders. De Oudste liep meteen mee met het Mormel en de Jongste verdween net zo snel als mijn zelfvertrouwen toen ik de moeder van het Mormel in de gaten kreeg: blond, corpulent en met lange valse nagels. Ze leek iedereen vriendelijk te begroeten. Tot ze mij zag; duidelijk geen moeder. Duidelijk een babysitter.

Volgens mij heeft deze vrouw twee duidelijk categorieën bij het ontmoeten van nieuwe mensen. Ze bekeek me van top tot teen en besloot onmiddellijk dat ik in de catgeorie ‘nee’ thuishoorde, samen met vuilnismannen, mensen die de metro nemen en daklozen. Ze gunde me een zuur glimlachje en toen ik haar complimenteerde over haar appartement, antwoordde ze: ‘I know.’

De andere moeders stonden allemaal gezellig te babbelen en te roddelen, en omdat ik oprecht niet wist wat te doen en de Jongste toch ontsnapt was, probeerde ik te doen alsof ik in deze rijke, verwende ‘soccer moms met alcoholproblemen en veel te dure zonnebrillen’-club hoorde.

Opeens tikte de Mormelmoeder met haar lange rode nagel op mijn schouder. Heel even maar, want stel je voor dat ik haar zou besmetten met mijn armoede. ‘You should go’, zei ze. ‘You’re not needed.’

Excuseer?

Alsof ze een belletje had en ermee zou zwaaien telkens wanneer ze me nodig had. Wie dacht ze dat ze was? Wie dacht ze dat ik was?! Niemand anders werd de deur uit gewerkt, wat ik op zich zelfs niet zo erg vond. Ze kende me niet en misschien ging ze een eigen feestje, etentje of orgie met de rest van de moeders hebben. Maar ik werd weggewuifd als iets minderwaardigs. Als iets wat er niet hoorde. Iets wat er nooit bij zou kunnen horen.

Maar zoals altijd waren de uitbarstingen en rake antwoorden afwezig tot een uur nadat ik al vertrokken was en zei ik stilletjes: ‘Ja, natuurlijk.’ Ik vond de Jongste met een kat in zijn armen en trok hem praktisch de deur uit. Hij was verdrietig omdat hij niet uitgenodigd was voor het feestje en de kat moest achterlaten, ik was net afgemaakt door een clichébeeld van een Desperate Housewife. We hadden allebei een zware avond, dus we besloten pizza te eten en naar The Lego Movie te kijken.