Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Instagram: @jade_decoster

NANNY IN NEW YORK: het verjaardagsfeest

‘Je gaat zes maanden in New York wonen en werken als nanny.’ Twaalf woorden. Meer waren er niet nodig om haar leven een volledig andere wending te geven. Jade Decoster verhuisde een jaar geleden naar New York om daar als nanny te werken in een gezin met twee jongens. Elke week vertelt ze haar avonturen en verhalen aan Flair. 

Mijn eerste dag als nanny had ik overleefd. In alle eerlijkheid, die eerste dagen waren zo slecht nog niet. Ze bestonden uit veel verlegenheid en kennismaking en veel te droge kip en opzoeken hoe lang wortels moeten koken en heel veel Google Translate en Google Maps. Maar al bij al viel het allemaal nog wel mee. Ja, de kinderen wilden elkaar vermoorden, lustten niets (daarom maakte ik alleen maar kip, wat anders viel er klaar te maken?) en hadden het concentratievermogen van een dode parkiet. Maar ze waren ook lief. En dat kwam duidelijk naar de oppervlakte vijf dagen na mijn aankomst, op 20 januari: mijn verjaardag.
 

Ik zou 22 jaar worden. Op zich geen belangrijke mijlpaal, behalve dat ik vanaf dan oprecht ‘I don’t know about you, but I’m feeling 22’ met Taylor Swift kon meezingen en niet meer welkom was in Forever 21 (of betekent dat dan juist dat ik altijd 21 blijf? Dat is een andere discussie). Maar daar zat ik dan, helemaal alleen. Zonder vrienden, zonder familie, zonder cadeautjes. Wel een taart, want ik had de dag ervoor een apple pie gekocht. Zelfs mijn roommate was nog niet aangekomen, dus ook zij kon niet met me vieren. En om het helemaal af te maken: het was ook nog eens de dag van Trumps inauguratie. *facepalm met een strijkijzer*
 

Natuurlijk – alsof mijn plan om mijn verjaardag te vullen met pie, wijn en romantische komedies die me slecht doen voelen over mezelf ooit in vervulling zou gaan – belde de Vader me om te vragen of ik plannen had en een lange avond kon blijven. De jongens hadden een vriendinnetje uitgenodigd en ze bleef slapen, en de ouders hadden het een of ander fancy diner waar ze naartoe moesten. Omdat ik technisch gezien toch geen echte plannen had, behalve wenen en drinken, zei ik maar ja.
 

Toen ik de Jongste van school ging halen – de eerste persoon die ik op mijn verjaardag zag – wachtte ik vol ongeduld op zijn eerste woorden.
‘Hi’, zei hij. ‘Ik heb honger.’
Teleurgesteld gaf ik hem onze zelfbedachte fistbump die ik hem gedwongen had te bedenken en die we nu elke dag op de speelplaats uitvoerden wanneer ik hem kwam halen.
‘Je bent mijn verjaardag vergeten’, zei ik beschuldigend. Alsof ik het de voorbije dagen niet om het uur uitgeroepen had.
‘Ow’, zei hij. ‘Happy birthday.’ Heel langzaam gingen zijn handen naar zijn broekzakken.
‘Wat doe je?’ vroeg ik.
‘Niks’, zei hij.
Stilte.
‘Ben je last minute een cadeautje in je broekzakken aan het zoeken, terwijl je eigenlijk helemaal niks voor me hebt?’
Stilte.
‘Ja.’
Stilte.
‘Geef me maar gewoon een knuffel, daar ben ik ook al blij mee.’
 

Toen de Oudste thuiskwam, gaf hij me meteen een dikke knuffel. Hij had zelfs een cadeautje: een plastic ring met konijnenoortjes die hij zelf gemaakt had met de 3D-printer op school (welke school heeft een 3D-printer???). Het vriendinnetje werd afgeleverd, een meisje dat smoorverliefd leek op de Jongste en de hele tijd op zijn arm sloeg om zijn aandacht te trekken. Ik vroeg wat we nog gingen doen voor mijn verjaardag. Op die dag mocht ik wel wat narcisistisch zijn.
‘We gaan een cake voor je bakken!’ riep de Oudste uit.
‘Ik wil helpen!’ riep de Jongste mee.
‘Ik ook!’ riep het vriendinnetje, dat alles wat de Jongste deed prachtig vond.
 

NANNY IN NEW YORK: het verjaardagsfeest

Ik glimlachte, want het was wel ongelofelijk lief dat ze zo enthousiast waren. Maar drie overenthousiaste, van wie twee op elkaars bloed azende kinderen alleen in een keuken laten, leek een wel héél slecht idee.
‘Oké, maar ik blijf wel in de keuken met jullie’, waarschuwde ik. Ik wuifde hun protesten weg, en al snel nam de Oudste de leiding op zich.
‘Heb je een recept?’ vroeg ik fronsend toen hij lukraak suiker en bloem in een kom gooide.
‘Ik werk op gevoel’, antwoordde hij serieus. ‘En het is altijd lekker.’ Ik besloot maar niet tegen te pruttelen. De keuken werd uiteindelijk een slagveld van deeg, bloem en kinderlijk enthousiasme, en ik zat gedwongen op mijn stoel, glimlachend te kijken naar hun harde werk. (Maar stilletjes ook een beetje wanhopig omdat dit ook allemaal werd opgeruimd moest worden. Door mij, hoogstwaarschijnlijk.)
 

De cake werd uiteindelijk gereed verklaard en (door mij) in de oven gezet, waarna iedereen terug naar hun computer/PS4/Lego vertrok. Tijd om aan het avondeten te beginnen. Ik wilde absoluut niet weer droge kip eten, of zelfs maar koken in het algemeen, dus ik zette een pizza in de oven die veel te klein was voor ons allemaal. Maar het was tenminste geen kip. En er kwam nog cake.
Toen de pizza op en rommel opgeruimd was, was het moment suprême aangebroken. Ik mocht de cake alleen maar uit de oven halen, en toen hij afgekoeld was werd ik weer de keuken uitgeduwd. Ik hoorde een hoop geroezemoes en kabaal, maar aangezien ik niemand hoorde sterven, besloot ik dat ik ze wel even alleen kon laten. En ik wilde echt wel verrast worden.
Dus deden ze alle lichten uit, duwden ze me op een stoel en kwamen ze langzaam en dramatisch de keuken uit geschuifeld, een cake met acht kaarsjes in hun handen (want meer konden er niet op) en ‘happy birthday to you’ zingend. Emotioneel als ik altijd ben, glimlachte ik met waterige oogjes naar het hele gebeuren. Ook een beetje bang, want de kaarsen wiebelden gevaarlijk.
‘Jammer dat je nu zo oud bent’, zei de Jongste nog. Ik kon hem geen ongelijk geven.

 

De cake was vreselijk. Ik weet niet wat ze er te veel of net te weinig hadden in gedaan – want laten we eerlijk zijn, ik had het waarschijnlijk zelf niet beter gedaan – maar het smaakte vaag naar zeep. Maar ik at met plezier mijn stuk op, en toen ze me nog een stuk gaven, sloeg ik het niet af.

Later op de avond viel de Jongste tijdens een spelletje Twister op zijn schouder en krijste hij zo hard dat ik in paniek mijn moeder – om drie uur ’s nachts in België – wakker belde om te vragen hoe een schouder uit de kom er precies uitzag. Dat was dan ook het moment dat ik leerde hoe verschrikkelijk kleinzerig de Jongste was, want behalve een kleine blauwe plek was er niets aan de hand (of aan de schouder). Maar ik legde hen allemaal in bed, plofte op de zetel en keek voor de vijfde keer naar 'How I Met Your Mother', enkel en alleen voor Neil Patrick Harris. En toen de ouders thuiskwamen om halféén en me vroegen hoe mijn verjaardag was geweest, antwoordde ik: ‘Perfect.’ 
 

Lees ook:

 

Door Jade Decoster

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' ' '