COLUMN: ‘Ik plantte mijn dochter voor de spiegel, maar het besef dat ze zichzelf zag, kwam niet’

Over een spiegelbeeld

Met een rode lippenstift probeerde ik op het puntje van mijn dochters neus te mikken. Toen dat eindelijk gelukt was, plantte ik haar neer voor de spiegel. Als ze in die spiegel naar zichzelf zou kijken en vervolgens haar eigen neus zou betasten, zou ze volgens de wetenschap beseffen dat ze zichzelf ziet.

Maar dat besef kwam duidelijk niet. Ze keek verliefd in haar eigen blauwe ogen, lachte haar tandjes (die ze niet heeft) bloot en begon dan enthousiast te muilen met haar spiegelbeeld. Vol overgave duwde ze haar tong tegen de koude spiegel. Een clowntje dat geen besef had van wat ze eigenlijk echt aan het doen was.

Sindsdien zet ik haar geregeld voor de spiegel, zonder die lippenstift dan wel. Ze zwaait naar haar spiegelbeeld alsof het een blij weerzien is en schaterlacht wanneer dat spiegelbeeld hetzelfde doet naar haar. Ze voelt met haar handjes aan dat mensje aan de overkant en is duidelijk in de war wanneer het anders voelt dan ze verwachtte. Als ze al iets zou verwachten, natuurlijk. Mijn verwondering is op zulke momenten waarschijnlijk groter die van haar. En dat maakt wat ik zie in die spiegel, nog mooier.

Ik kom mezelf pas echt tegen wanneer ik naar mijn dochter kijk.

Uren kan ze naar zichzelf kijken, in de veronderstelling dat zij het niet is die haar nadoet. Voor die spiegel, maar ook in bad, waar ze zichzelf ziet in de draaiknop. Wat haar meteen de perfecte babysit voor zichzelf maakt. Volgens de wetenschap duurt deze pret toch nog zeker een halfjaar. Daarna zou ze zichzelf namelijk wel herkennen. Dan zou ze een eerste besef van identiteit krijgen. Een besef van wie ze is. En dat terwijl ik tegen dan waarschijnlijk nog steeds niet goed weet wie ze is. Een mensje, dat weet ik. Maar wat voor mensje?

Zelf ben ik tevreden met wat ik in de spiegel zie. Niet in die mate dat ik mijn spiegelbeeld meteen een tong zou draaien, maar het is oké. Ik ben oké. En als ik in de spiegel kijk, denk ik soms te zien hoe anderen me zien. Toch kom ik mezelf pas echt tegen wanneer ik naar mijn dochter kijk.

Laat haar dus maar rustig zichzelf bewonderen. Ze heeft nog een heel leven om uit te zoeken wie ze is, wie ze wil zijn. Ik kan haar alleen maar een spiegel voorhouden, zoals zij dat ook bij mij doet.

Lees meer columns van Nele:

• ‘Ondanks een veelheid aan gebaren is wijzen het enige wat mijn kind doet’
• ‘Ik slikte de brok in mijn keel weg terwijl zij haar laatste portie moedermelk dronk’
• ‘Mijn baarmoeder is alweer klaar voor een volgende bevruchting, ik nog niet’