Onze columniste Nele is terug, mét baby! Haar dochter is nu een jaar. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over een uitzonderlijk jaar
Om 18u35 werd mijn pasgeboren dochter voor het eerst op mijn borst gelegd. Als een gestroopt konijntje kleefde ze tegen mijn blote vel. Ze voelde warm aan. Instinctief zocht ze naar een borst om te drinken, maar dat kon nog even niet. Ze moest worden onderzocht en in een couveuse aansterken. Twee dagen later, uitgerekend op Moederdag, mocht ze uit haar bakje. Weer op mijn borst, voor zo lang ze wilde. Ze dronk bij mij, en zo lang zij en ik dat wilden en konden, mocht ze dat blijven doen. Een week, als het lukte. En dan nog een. Een maand. En dan nog een. Zes maanden leek me mooi. En na die zes maanden zouden we wel zien.
Uiteindelijk duurde het bijna een jaar tot mijn borsten leken te protesteren. Ofwel was het mijn hoofd. Ik maakte een bewuste keuze en zou stoppen met borstvoeding geven. Zo zou ik bijna een jaar halen qua live uit de borst drinken, dus het was goed geweest. Ik begon de melkproductie af te bouwen door steeds minder te kolven en zij laafde zich in tussentijd verder aan het gepompte voorraadje dat ik had opgebouwd en dat kant-en-klaar in de ijskast stond.
Het flesje was snel leeg en ik besefte dat we effectief een jaar hadden gehaald, zij en ik. Voldaan nestelde ze zich tegen mijn borst, en tranen van geluk welden op in mijn ogen.
Stiekem hoopte ik dat we het met die porties alsnog zouden redden tot haar eerste verjaardag. Eén ontdooide portie stootte ik om, een andere portie bleef te lang in de koelkast staan. Het was goud dat verloren ging, maar uiteindelijk ook niet meer dan dat. Ik wist niet hoeveel porties er nog waren, tot ik de laatste portie uit de ijskast haalde op de avond van haar verjaardag. Die dag viel in dit uitzonderlijke jaar toevallig samen met Moederdag.
In totale ontkenning duwde ik het flesje in de handen van mijn vriend. Hij mocht het geven. Ik wilde er verder niet bij nadenken, want het was een afscheid dat me zwaar viel. Mijn vriend gaf het terug en zei dat die eer aan mij was, dus slikte ik de brok in mijn keel weg terwijl zij haar laatste portie moedermelk dronk. Ik weet niet wie daar meer van genoot: zij of ik. Het flesje was snel leeg en ik besefte dat we effectief een jaar hadden gehaald, zij en ik. Voldaan nestelde ze zich tegen mijn borst, en tranen van geluk welden op in mijn ogen. We hadden een heel jaar gedaan wat we net dat jaar geleden niet meteen konden doen. Ik keek op de klok en het was 18u35.
Lees meer columns van Nele:
