Onze columniste Nele is terug, mét baby! Haar dochter is nu een jaar. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over gebaren
Bij iedere hap die mijn dochter neemt tijdens het eten, open ik samen met haar mijn mond. Zo iemand ben ik nu geworden. Het gaat vanzelf. Zoals wanneer je automatisch je mond opent als je mascara aanbrengt. Daar is niks aan te doen.
Met die open mond en grote ogen probeer ik duidelijk te maken dat zij haar mond ook moet openen, terwijl ik pap in haar gezicht duw. En door me kruipend over de vloer te verplaatsen probeer ik aan te geven dat zij dat ook moet doen en hoe. Voor buitenstaanders ziet het er onnozel uit, maar het is de enige manier waarop je een kind iets duidelijk kan maken. Het is een poging van ouders om begrepen te worden door hun kind. Want er is niet veel dat vervelender is dan niet begrepen te worden. Voor mij zijn woorden alles wat ik heb, dus als het daarmee niet lukt, stopt het. Dacht ik.
Woorden zijn alles wat ik heb, maar sinds de komst van mijn dochter moet ik het anders aanpakken.
Want sinds de komst van mijn dochter ben ik dus gedwongen om het anders aan te pakken. Mijn woorden betekenen niets voor haar. Het is mijn intonatie, de blik in mijn ogen, mijn glimlach. Dat zijn de dingen die ze herkent en die haar triggeren. Dus naast die open mond en dat kruipen doe ik mijn best om onze gebarentaal uit te breiden. Want met gebaren kan ze mij duidelijk maken wat ze juist bedoelt.
Andere kinderen kunnen perfect zonder woorden duidelijk maken wat ze bedoelen. Handje naar de mond is ‘geef me eten, nu’. Handje vooruit is ‘stop met wat je doet, trut’. Handje zwaaien is ‘bol het af, doei’. Handjes vooruit is ‘pak me op, nu’. Wat ook schetst hoe dwingend kinderen kunnen zijn. Toch loopt het ergens fout. Ondanks die veelheid aan gebaren is wijzen het enige wat mijn kind doet. En wijzen is onbeleefd. Alsook minstens even dwingend als die andere gebaren. De hele dag wijst ze met haar vingertje naar van alles en nog wat. Naar haar eten als ze honger heeft, naar de deur als iemand vertrekt of moet vertrekken, naar alles wat ze nodig heeft en naar mij als ik haar moet oppakken.
Vooral naar mij, eigenlijk. Want ik moet opdraven voor alles. En omdat ik weet hoe vervelend het is om niet begrepen te worden, doe ik dat. En omdat ik haar moeder ben, blijf ik dat waarschijnlijk doen. Met open mond en grote ogen. Tot ze haar middelvinger naar me opsteekt.
Lees meer columns van Nele:
