Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over sterk zijn
Ik heb mijn dochter voor de vierde keer voor het eerst weer aan de opvang afgezet. Letterlijk zo: ik had haar vast en ik zette haar af aan de voordeur van de opvang, waar een begeleidster haar weer overnam. Meer contact kon er coronagewijs weer eventjes niet zijn. Niks uitgebreid afscheid, niks kusjes geven of samen een leuk speelgoedje uitkiezen. Snel nog eens zwaaien van achter het raam, negeren dat ze met een doffe slag tegen dat raam loopt omdat ze weer mee naar huis wil, en weg. Om dan een hele dag aan haar in plaats van aan mezelf te denken, ook al was dat laatste wel even nodig na alweer vier weken gedwongen thuisopvang.
Omdat ik zo’n wandelend cliché ben dat haar kind na die vier weken heel graag even uit handen geeft, om dat kind dan wel onmiddellijk te missen, verbeet ik een traan. ‘Daar worden ze sterk van’, sprak een vader me sussend toe toen we elkaar kruisten. Zijn kind werd net niet met een duwtje de inkom in gejaagd en rende als vanzelf de opvang in. De man was empathisch genoeg om te zien dat ik het even moeilijk had en wilde me vast enige vorm van troost bieden, maar ik wist eigenlijk niet goed wat ik met zijn woorden moest. Ze leken me nogal onhandig gekozen, ondanks de ongetwijfeld goede bedoelingen. Werd mijn kind sterk door haar na vier weken in een veilige cocon plots uit die cocon te stampen? En wat betekent het dan voor zo’n kind om sterk te zijn? Wat betekent het voor volwassenen om sterk te zijn? Ik knikte vriendelijk, maar vroeg me af of hij dan zo goed wist wat mijn kind – en bij uitbreiding alle anderen kinderen – nodig heeft. Of iemand dat wist...
Met een vierde eerste keer in de opvang leert ze alleszins om te gaan met veranderende situaties.
Met een vierde eerste keer in de opvang leert ze alleszins om te gaan met veranderende situaties. Dat hield ik me voor terwijl ik met een lege buggy naar huis wandelde. En omgaan met veranderende situaties is goed, want situaties veranderen altijd. Daar is 2020 het duidelijkste bewijs van. Toen ik mijn dochter ’s avonds ging ophalen in de opvang, plakte ze niet meer met haar tranen tegen het raam. In plaats daarvan zat ze ongeïnteresseerd naar een stapel blokken te staren, die ze wel meteen enthousiast omverduwde toen ze mij buiten zag verschijnen. De begeleidster bevestigde wat ik de hele dag had gevreesd: mijn dochter voelde zich nog niet helemaal opnieuw op haar gemak in de opvang. Ze had wat verloren rondgelopen, niet goed gegeten en geen dutje gedaan, wat haar dag niet veel van die van mij deed verschillen. Ik drukte haar stevig tegen me aan en duwde mijn neus in haar haartjes. Ze rook opnieuw naar de opvang in plaats van naar zichzelf of naar haar papa en mij.
We vertrokken, en opnieuw kruiste ik de vader die ik ’s ochtends kort gezien had. ‘Ah, heeft ze het overleefd?’ knipoogde hij. Het antwoord hing als een vermoeid aapje rond mijn nek. Ik knipoogde terug. ‘Daar worden ze sterk van, hè’, zei ik nog omdat ik heb geleerd dat ik mezelf het minst last bezorg door iemands woorden soms gewoon te bevestigen. Ik nuanceerde mijn woorden nochtans graag, en dat deed ik ook, maar dan vooral voor mezelf. Mijn kind wordt of is niet sterk omdat ze zich staande weet te houden in vervelende veranderende situaties. Mijn kind wordt en is sterk omdat ze zich ook zwak kan opstellen. Een regel die overigens niet enkel voor kinderen geldt.
Lees meer columns van Nele:
