Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over gender
‘Ik dacht dat Nele een dochter had?’ Mijn moeder imiteerde de persoon die diezelfde zin tegen haar gezegd had, met hetzelfde dedain. ‘Dat zei ze, Nele. Dat ze dacht dat je een dochter had.’ Mijn moeder rolde met haar ogen en ik lachte. Voor mij was het niets nieuws, want ik heb inderdaad een dochter. Een toffe, zelfs. Maar die persoon vond dat twijfelachtig toen mijn moeder haar – zoals de fiere grootmoeder die ze is – een foto van die dochter toonde.
Op die bewuste foto droeg mijn meisje groene sneakers, een grijze joggingbroek en een witte trui, terwijl ze vrolijk met een autootje speelt. Dat autootje was het eerste speelgoedje waar ze echt aan gehecht was: een donkergroene miniatuur-Porsche 911. We leerden haar het ding te benoemen als ‘het Porschke’, en overal waar we gingen, ging het Porschke. Toen iemand verbaasd vroeg of ze echt graag met autootjes speelde, besefte ik dat het ergens in een donkere uithoek van de maatschappij toch nog steeds een ding is: poppen of keukentjes voor meisjes en auto’s en Lego voor jongens. En dat had mijn moeder nu ook mogen beseffen, door een simpele maar duidelijke opmerking.
Ik suste mijn moeder en herinnerde haar aan de dagen waarop niet haar kleindochter, maar haar eigen dochter als jongen werd aanzien. En hoe we daar ons voordeel uit haalden, want met mijn korte kopje kon ik altijd de jongenstoiletten gebruiken, waar het nooit druk was. Dat waren mooie dagen, moest ook zij toegeven. En met mij was het ook goed gekomen. Of toch redelijk.
Met mijn korte kopje kon ik altijd de jongenstoiletten gebruiken, waar het nooit druk was.
Meer woorden wilde ik er niet aan vuilmaken. Ik wilde er niet over nadenken, laat staan er iets over schrijven. Stereotypen en vooroordelen zijn een ding. Van mij mag iedereen lekker doen wat hij of zij wil, zolang je aan het einde van de rit geen onverdraagzaam kutkind hebt grootgebracht. Thuis maken we geen opdeling tussen jongens- en meisjesspeelgoed, en mijn dochter draagt vooral basics.
Ik kan nu een pluim vragen voor mijn zogezegd weldoordachte genderneutrale opvoeding, maar eigenlijk gebeurt alles wat we doen vanzelf. Zodra er met het Porschke werd gespeeld, haalden we er nog een aantal andere autootjes bij en deden we of we met z’n allen in een garage werkten. Toen had ik een kind dat met autootjes speelt. Er werd een join de culasse vervangen, getakeld en getankt, maar vooral de schaft ging ons goed af. Het Porschke werd nog naar de keuring gereden, en daarna had het ding afgedaan. Toen mijn dochter plots met haar eigen papfles een Playmobilmannetje begon te voeden en dat mannetje in een luier wikkelde, haalden we er een pop bij omdat die beter in verhouding was met die papfles en die luier. En toen had ik een kind dat met een pop speelt. Die pop is een afdankertje van vrienden. Ze draagt een roze afdankertje en de bijbehorende afgedankte poppenwagen is nog rozer. Ik vind dat mooi noch genderneutraal, maar ik laat het zo.
Volgens mij kan mijn dochter op die manier leren dat er nog veel meer is tussen het Porschke en de pop. En zo blijkt, want drie dagen later heeft ook de pop plaats moeten maken en geniet alweer een ander speelgoedje haar voorkeur: een lege kartonnen koekjesdoos. Voorlopig denk ik dus niet dat we haar al echt verpest hebben. Met wat fantasie kan een lege kartonnen koekjesdoos namelijk alles zijn. Net zoals een kind.
Lees meer columns van Nele:
