Onze columniste Nele is terug, mét baby! Haar dochter is nu een jaar. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over haar
In mijn geboorteboekje kleeft een plastic zakje met daarin een pluk haar. Het was de eerste pluk haar die mijn moeder, eveneens mijn kapster, ooit van mijn hoofd maaide. Een moment dat niet verloren mocht gaan. Letterlijk. Had mijn moeder destijds geweten dat ik post-partum zelf plastic zakken vol plukken haar zou kunnen vullen, dan had ze wel wat anders in dat boekje gekleefd.
Het begon nochtans veelbelovend. Tijdens de zwangerschap had ik plots de bos haar die ik altijd gewild heb. Glanzend, volumineus en sterk als gewapend beton. Een beetje zoals mijn borsten, die zich op dat moment langzaam tot de nok – of nek – vulden met melk, eigenlijk. Het had iets te maken met de hormoonhuishouding. Nog een huishouden waar ik duidelijk geen vat op heb.
Twee, drie maanden later verloor ik tijdens het douchen niet alleen liters melk, maar ook massa’s haar. Wat ironisch is, want ik had wel blijvende bakkebaarden en een volwaardige dons in mijn nek. Nooit eerder heb ik zoveel ontstopper door de afvoerputjes moeten gooien. Tot het moment waarop ik op het punt stond ontstopper te drinken of in mijn ogen te gieten, zodat ik het drama op mijn hoofd niet meer aan hoefde te zien.
Ik zag eruit als een trollenpopje wiens haar voor de hel uitgetrokken was door een agressieve kleuter.
Echt niemand had plezier aan de toestand van mijn haar. Ik zag eruit als een trollenpopje wiens haar voor de helft uitgetrokken was door een agressieve kleuter die dan verontschuldigend ‘karaktervol’ genoemd wordt. Ik denk dat ik de ergste fase enigszins heb kunnen verbergen, maar mezelf en mijn dochter kon ik natuurlijk niet lang voor de gek houden. Zodra zij me ’s ochtends zag, lachte ze me niet toe, maar uit. Toch iemand die er de lol van inzag.
Een dik jaar later lijkt mijn haardos zich langzaamaan te herstellen. Haar per haar, zo lijkt het wel, maar het wordt eindelijk weer wat voller. Ditmaal in tegenstelling tot mijn borsten. Nu is het het kapsel van de baby dat om hulp vraagt. Door alle bekommernissen over mijn eigen haar heb ik niet gemerkt dat haar haren onlangs in een groeifase zijn beland, waardoor ze nu een mullet aan het groeien is: een nekmat die doet denken aan Tiger King. Gaat mooi zijn in een plastic zakje. ’s Morgens lach ik haar met plezier toe. En zij lacht me niet meer uit. Toch niet vanwege mijn haar.
Lees meer columns van Nele:
