COLUMN: ‘Ik vroeg niet eens of hij mij mooi vond in dat badpak, ik vond mezelf mooi’

Over een tekening

Onlangs kwam mijn nichtje fier aanzetten met een zelfgemaakte tekening. ‘Vind je het mooi?’ vroeg ze met een grote glimlach. Nu vond ik dat echt een lelijke tekening, met lelijke kleuren en een lelijke hond die op een vis leek. En dan nog was het een lelijke vis. Ik wilde eerlijk zijn, maar ik vroeg me ook af welke impact mijn eerlijke mening op haar zou hebben.

Ik dacht terug aan die keer dat ik zes weken na de bevalling een badpak had gekocht. Toen dat te drogen hing op een stoel, vroeg mijn lief nietsvermoedend of ik de hoes van de kinderwagen gewassen had. We hebben een grote, logge kinderwagen. Dus bekijk het maar.

Dat badpak kon effectief dienen als overtrek van de kinderwagen. We hadden er zelfs ons tweepersoonsbed mee kunnen opmaken. En dat kon me geen ene moer schelen.

In plaats van op mijn lief te gaan zitten en hem alzo te versmachten met mijn dikke reet, schoot ik in de lach. Dat badpak kon effectief dienen als overtrek van de kinderwagen. We hadden er zelfs ons tweepersoonsbed mee kunnen opmaken, zo groot leek die vlag. En dat kon me geen ene moer schelen. Ik duwde mijn postnatale lijf in dat badpak en vroeg niet eens of hij het mooi vond. Ik vond het mooi. Ik vond mezelf mooi. Ondanks of dankzij de impact van die zwangerschap.

Wat dat betreft, ben ik nogal vergevingsgezind voor mijn lichaam, om de simpele reden dat ik mezelf goed genoeg vind. Ook als iemand anders dat niet vindt. Ook als ik zwaai en het vel van mijn bovenarmen tegen mijn wangen kletst. Ook als ik plat op mijn rug lig en mijn borsten links en rechts naast me rollen. Ook met mijn zadeltasjes, canckles en vreemde knieën.

Ik ben dan ook nooit body negative geweest. Misschien omdat ik weet dat een lichaam ook kan falen, ben ik allang blij als het mijne doet wat het moet doen. Mijn nichtje verdiende een eerlijk antwoord op haar vraag, maar eerst wilde ik nog iets van haar weten. Dus ik kaatste de vraag terug. ‘Vind je het zelf mooi?’ Ik wilde niet dat zij haar waardeoordeel zou veranderen vanwege mijn mening. Of eender wiens mening. Zelfvoldaan knikte ze en zei ze van wel. ‘Heel mooi.’ Pas daarna gaf ik haar mijn eerlijke antwoord: ‘Dan is dat een heel mooie tekening.’

Dus de volgende keer dat je nog eens in de spiegel kijkt en in de reflectie die tekening van jezelf ziet, stel je dan die ene vraag: vind je het zelf mooi? Ik gun je een eerlijk antwoord.

Lees meer columns van Nele:

• ‘Ik plantte mijn dochter voor de spiegel, maar het besef dat ze zichzelf zag, kwam niet’
• ‘Ondanks een veelheid aan gebaren is wijzen het enige wat mijn kind doet’
• ‘Ik slikte de brok in mijn keel weg terwijl zij haar laatste portie moedermelk dronk’