Damian stierf nadat de politie binnenviel tijdens een lockdownfeestje: 'Hij werd slachtoffer van collateral damage, niet van zijn eigen keuzes. Het had zomaar mijn broer kunnen zijn. Of ik. Of misschien zelfs jij.'
COLUMN: ‘Damian had zomaar mijn jongere broer kunnen zijn’
Afgelopen weekend liet een jongeman in Antwerpen het leven nadat de politie binnenviel tijdens een lockdownfeestje in een hotel. Het had zomaar mijn broer kunnen zijn. In de fleur van zijn leven, een tikkel opstandig zoals een twintiger hoort te zijn en met al maanden zin in een chaud feestje.
Damian zat net zoals mijn broer samen met duizenden andere jongeren in hetzelfde schuitje: eentje waar de levenslust al meer dan een jaar wordt uitgezogen, als die er überhaupt nog is. Mijn hart breekt telkens wanneer ik mijn broer bijna levenloos in de zetel zie hangen. En geloof mij: dat is geen aanstellerij. Voor een of ander krankzinnig betoog in Brussel heeft hij allang de fut niet meer. Niet om er aanwezig te zijn noch om de gevolgen te dragen van wat iemand anders er uitspookt noch om er de schuld van te krijgen. Want elke jongeman met een beetje spierballen aan zijn lijf, ringetje in zijn oorlel en scheur in zijn broek wordt met de vinger gewezen. Ook mijn broer, die zijn tranen bij het zien van de beelden in het Ter Kamerenbos moest verbijten – ja, ik heb dat gezien en neen dat is niet iets om je over te schamen.
‘Het is hun eigen domme fout’, durft de oudere garde weleens te roepen in de comments op Facebook. Maar 1) het is onterecht om álle jongeren over één kam te scheren en 2) niet iedereen haalt voldoening uit een spannende ‘Thuis’-aflevering op vrijdagavond of wandeling in ‘t park op zondagmiddag. En begrijp mij niet verkeerd: we mogen niet opgeven en het is godverdomme – excuse my language – belangrijk om de coronamaatregelen te respecteren, maar het is voor studenten godverdomme ook moeilijk om dat te blijven volhouden. Dat begrijp jij toch ook?
De collateral damage die het coronavirus veroorzaakt kent geen grenzen en raakt iederéén.
Mijn broer en zijn vrienden willen feesten. Zuipen, schuren, in ’t geniep een sigaretje paffen, muilen, dansen en vooral weer kunnen lachen. Zijn hoogtepunt van de week? Dat is niet langer fitnessen met zijn maten of fuiven op vrijdagavond, maar wel ‘Blind Getrouwd’ kijken in de zetel. Da’s niet iets wat je van een 20-jarige boom van een kerel zou verwachten en heel pijnlijk om als grote zus te moeten aanzien. Ik voel mij gefaald. Ik wil hem helpen, opvrolijken en zeggen dat het allemaal wel goed zal komen. Maar we weten intussen wel beter. De collateral damage die het coronavirus veroorzaakt kent geen grenzen en raakt iedereen. Oók diegenen die er de kantjes aflopen of waarvan je, al dan niet onterecht, denkt dat ze ’t doen.
En zeg nu zelf: heb jij je al meer dan een jaar strikt aan de maatregelen gehouden? Dat dacht ik al. Met tranen in mijn ogen las ik dan ook de haatreacties onder het nieuwsbericht over Damian. Te onmenselijk om nog eens te herhalen. Hij werd slachtoffer van die collateral damage, niet van zijn eigen keuzes. Het had zomaar mijn broer kunnen zijn. Of ik. Of misschien zelfs jij. Want wat als ze jou nu zouden voorstellen om nog eens te feesten à la 2019? Ik weet niet of ik nog de wilskracht zou hebben om het aanbod af te wijzen. Laat ons dus alsjeblieft iets verdraagzamer zijn voor Damian, mijn broer en de duizenden andere jongvolwassenen die de zin van en in het leven aan het verliezen zijn, die zich wel aan de maatregelen houden en toch afgestraft worden, die misschien nog één keertje onbezonnen willen zijn, hun hart en niet de meute willen volgen, die te moe zijn om nog te roepen dat ze het niet meer zien zitten, die hopelijk een broer, zus, mama of nonkel hebben die dat in hun plaats wil doen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
