Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
She said
© Sony Pictures

De film legt het seksueel misbruik van filmmagnaat Harvey Weinstein bloot.

REVIEW: ‘””She Said”” toont de brute realiteit van intimidatie en seksueel misbruik’

Chloë Foubert
Chloë Foubert Modejournalist

Vanaf vandaag speelt ‘She Said’, met Carey Mulligan en Zoe Kazan in de hoofdrollen, in de bioscoopzalen. Een verhaal dat het seksueel misbruik van filmmagnaat Harvey Weinstein blootlegt en de start van de #MeToo-beweging inluidt. Redactrice Chloë ging – met torenhoge verwachtingen – alvast naar de dramafilm kijken en vertelt je wat ze ervan vond.

Het journalistieke vak heeft altijd al tot de verbeelding van filmmakers gesproken, iets waar ik absoluut niet rouwig om ben. Oké, ‘The Devil Wears Prada’ mag dan geen realistisch beeld weergeven van de werksfeer bij de ‘modeboekskes’, maar het toont wel de essentie van de job. In de lifestylewereld is dat voornamelijk inspireren. En in het geval van de onderzoeksjournalistiek? Graven tot je de (bikkelharde) waarheid vindt en er vervolgens het verschil mee maken. Dat is precies de drijfveer van Megan Twohey (gespeeld door Carey Mulligan) en Jodi Kantor (Zoe Kazan), de twee journalisten van de New York Times die in ‘She Said’ samen achter Weinstein aangaan.

She said
© Sony Pictures

Hoewel de man in real life een gevangenisstraf van 23 jaar (en mogelijks nog langer) uitzit, neemt ‘She Said’ je mee naar de start van de Weinstein-affaire. Gewapend met een dictafoon en het ‘om andere vrouwen te helpen’-argument proberen Megan en Jodi met een onvermoeibaar doorzettingsvermogen vermeende slachtoffers te overhalen hun verhaal te doen.

Een heuse strijd, zo blijkt. Enerzijds kampen ze namelijk met een schaamtegevoel, anderzijds met de ongeziene intimidatie vanuit kamp Weinstein. Cash voor stilzwijgen geeft de grootste filmproducent uit Hollywood letterlijk vrij spel, dat terwijl de slachtoffers ondertussen alles wordt ontnomen: van hun waardigheid over hun dagboeken tot zelfs de kans op therapie.

Sterke boodschap

Wat me meteen opvalt is dat de Duitse regisseur Maria Schrader ervoor kiest om Weinstein geen gezicht te geven. Een sterke boodschap die z’n effect – althans bij mij – niet mist. Ook de wansmakelijke ‘casting couch’-praktijken die de filmproducent hanteerde, komen niet in beeld. Die maken plaats voor beklijvende getuigenissen waarbij talentvolle actrices, maar ook modellen ten prooi vallen aan een systeem dat aanranders beschermt. De enige manier waarop ze zich ertegen kunnen proberen weren, is door ‘twee panty’s over elkaar te dragen om tijd te winnen’ of op advies van collega’s te kiezen voor een stoel mét armleuningen.

She said
© Sony Pictures

Dat ik tijdens een van de slotscènes mijn tranen de vrije loop laat, kan ik toeschrijven aan twee redenen. Enerzijds aan de kracht van de slachtoffers om het stilzwijgen in de filmwereld (en ver daarbuiten) te doorbreken en het openlijk op te nemen tegen een van de grootste filmreuzen. Anderzijds laten de hoofdpersonages me uiteraard ook niet koud. De muren waar je als journalist soms tegenaan loopt, zijn niet te onderschatten. Maar als je ze weet te slopen en beseft dat je werk verandering teweeg zal brengen, voel je je letterlijk onoverwinbaar.

‘She Said’ is nu te zien in de bioscoop.

Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' ' '