‘Ik ben ooit al eens getrouwd geweest en heb toen de faliekante fout gemaakt om alles in één potje te gooien, met alle gevolgen van dien toen we uit elkaar gingen.’
Silke (34) over haar financiën: ‘Een eigen woning zal ik me wellicht nooit kunnen veroorloven, maar ik woon en werk wel in het paradijs’
De beleefdheid zegt dat je een vrouw niet naar haar getallen vraagt. De leeftijd, cupmaat en financiën zijn verboden terrein, maar niet voor ons. Silke (34) is global brand manager op zelfstandige basis bij een internationale horecaketen en laat je meekijken in haar portemonnee.
‘Sinds drie jaar werk ik als global brand manager bij een internationale horecaketen. Dat betekent dat ik verantwoordelijk ben voor alles wat met branding te maken heeft, met een focus op interieur. De afgelopen twee jaar schreef ik het nieuwe brandboek. Ik ben als het ware de gatekeeper van het merk, wat wil zeggen dat ik laat weten welke lampen er gebruikt mogen worden, welk hout ze moeten kiezen, hoe het logo gepresenteerd moet worden... als er nieuwe vestigingen geopend worden. Ik zet de lijnen over elk stadium uit en geef daarnaast ondersteuning op alle mogelijke vlakken aan franchisenemers wereldwijd. Dat is nodig, want we blijven groeien.’
‘Ik heb een functie met veel variatie. De ene dag knip ik etiketten, de andere dag bereid ik board meetings voor. Ooit begon ik bij deze werkgever als administratief bediende, maar door de jaren heen heb ik elke kans om te groeien gegrepen. Keihard werken schrikt me niet af, en daar werd ik voor beloond. Ik doe mijn job supergraag. Het is eigenlijk mijn droomjob. Daarom lag verhuizen naar de andere kant van de wereld een beetje gevoelig.’
Onbekend terrein
‘Enkele jaren geleden kreeg mijn echtgenoot de aanbieding om naar Mexico te verhuizen, tot het coronavirus daar een stokje voor stak. Dat was jammer aangezien we droomden van een buitenlandse woon- en werkervaring. Nu zijn werkgever de Aziatische markt wil veroveren, werd mijn man uitgekozen om de opstart te doen. We hebben veel ervaring met reizen, maar Azië was voor mij onbekend terrein. Daarom vond mijn man het belangrijk dat ik er kon aarden en niet zomaar mijn leven zou achterlaten. Nadat ik in het voorjaar twee weken ter plaatse was, gaf ik mijn zegen en was het mijn beurt om met mijn werkgever aan tafel te zitten. We zijn tot de afspraak gekomen dat ik vijf maanden per jaar vanuit België en enkele weken vanop afstand kan werken. Ik ben moeten overstappen van een functie in loondienst naar een job als zelfstandige, maar dat zie ik niet als een nadeel.’
Genoeg voor twee
‘Als we verhuizen, moet een van ons genoeg verdienen voor twee, want anders heeft het geen zin. Dat was de enige voorwaarde die we stelden. Ik heb ook wel wat opgegeven, dus het is geven én nemen. Mijn man heeft intussen een nettoloon van € 2400. Toen ik nog in loondienst werkte, kreeg ik hetzelfde plus extralegale voordelen, maar als zelfstandige keer ik mezelf ongeveer € 1500 uit. Dat is veel minder, maar het leven in Azië is dan ook stukken goedkoper. Bovendien zijn we met ons gat in de boter gevallen, want de werkgever van mijn man betaalt onze huisvesting en nutsvoorzieningen. Omdat het leven hier spotgoedkoop is, gaan we elke dag op restaurant. Je zou gek zijn om dan zelf te koken.’
Wonen en werken in het paradijs
‘Mijn man en ik houden onze rekeningen bewust gescheiden, zelfs onze spaarrekening. Daar staat bij mij momenteel € 9500 euro op. Ik ben ooit al eens getrouwd geweest en heb toen de faliekante fout gemaakt om alles in één potje te gooien, met alle gevolgen van dien toen we uit elkaar gingen. Geld brengt echt het lelijkste in mensen naar boven. Omdat ik zo’n situatie in geen geval een tweede keer wil meemaken, zijn we getrouwd onder de striktste vorm van scheiding van goederen.’
‘Ik vind het maar logisch dat zijn verdiensten en zijn eigendom ook echt van hem zijn, en omgekeerd. Ik dop mijn eigen boontjes wel. Ik ben ook van mening dat geld niet gelukkig maakt. Geld is slechts een middel en niet de kant-en-klare oplossing voor geluk. Mijn ouders zeggen altijd dat ik ervoor moet zorgen dat ik in bakstenen investeer. Een eigen woning zal ik me waarschijnlijk nooit kunnen veroorloven, maar ik zal daardoor niet minder gelukkig zijn. Zeker niet als ik in het paradijs mag wonen en werken.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
