‘Je gaat zes maanden in New York wonen en werken als nanny.’ Twaalf woorden. Meer waren er niet nodig om haar leven een volledig andere wending te geven. Jade Decoster verhuisde een jaar geleden naar New York om daar als nanny te werken in een gezin met twee jongens. Elke week vertelt ze haar avonturen en verhalen aan Flair. Vandaag vertelt ze over haar aankomst in New York, en hoe enorm hectisch die was.
Na een verrassend diepe slaap, werd ik om half 6 wakker. Mijn eerste ochtend in New York. Ik kon niet lang blijven liggen of panikeren over die gedachte, want om 7 uur werd ik al verwacht in het ouderlijk huis. Zonder ontbijt – want ik had nog niks gekocht – rolde ik het appartement uit. Er zijn niet genoeg woorden om de ontwikkelaars van Google Maps te bedanken. Zonder hen zat ik nu waarschijnlijk nog ergens in een goot te huilen. Hoewel het maar tien blokken verder was en allemaal in één rechte lijn, heb ik geen seconde mijn ogen van mijn scherm gehaald. En het is niet eens ingewikkeld! De straten zijn letterlijk genummerd!
Tien minuten en drie liter angstzweet later stond ik weer in de ultrafancy lobby van het appartement. Ik zei vriendelijk ‘goodmorning’ tegen de weinig behulpzame portier van de dag ervoor, maar wederom kreeg ik niet veel meer dan een staar, hoogstens een knikje. Wij zouden beste vrienden worden, ik kon het voelen.
Ik zei vriendelijk ‘goodmorning’ tegen de weinig behulpzame portier van de dag ervoor, maar wederom kreeg ik niet veel meer dan een staar, hoogstens een knikje.
Toen ik aankwam in het appartement zelf, was er al een lichte chaos ontstaan. De jongens zaten aan het ontbijt (cornflakes zonder melk, want melk vinden ze vies) (‘dat vind ik vies’ is trouwens een thema dat nog vaak terug zal komen, stay tuned), ogen vastgelijmd aan het iPad-scherm dat een of andere Disney Channel-show die me niets zei afspeelde. De Moeder liep heen en weer tussen de verschillende kamers en had elke keer als ze een deur uitkwam een andere outfit aan, als een modieuze goochelshow. De Vader had een manbun, en ik wist niet wat ik daarvan moest denken.
‘Goeiemorgen, Jade’, zei hij. Eigenlijk zei hij de Franse versie van mijn naam, Sjaat. Ik krijg koude rillingen bij die uitspraak. De Engelse klinkt tenminsten nog cool. Djeed. Het werd me niet gegund helaas. Sjaat it was. ‘Heb je goed geslapen?’ vroeg hij.
‘Ja hoor,’ zei ik, maar ik kon alleen maar naar de manbun kijken. Was hij daar te oud voor? Was iedereen daar niet al te oud voor?
Hij begon uit te leggen – terwijl hij zijn manbun strakker trok – dat ik enkel vandaag zo vroeg moest komen, zodat ik de jongens mee naar school kon brengen en mijn weg een beetje leren kennen. Mijn werkdag begon pas om kwart voor drie, als ik de Jongste van school moet halen. Mijn ogen werden ongetwijfeld zo groot als de iPad-schermen van de jongens. De hele voormiddag had ik vrijaf! Uren tijd om New York te ontdekken en het hele Amerikaanse Netflix-aanbod te bekijken!
De Vader spoorde de jongens aan om voort te maken en zich aan te kleden. De Jongste keek naar me op. ‘Sjaat?’
Nagels op een schoolbord. ‘Ja?’ zei ik.
‘Ken je Lab Rats?’ vroeg hij in het Engels. Hij weigerde blijkbaar Frans met me te spreken. Daar had ik geen probleem mee.
Ik knipperde even terug. ‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Wat is dat?’
Hij wees naar zijn iPad. ‘Mijn favoriete show! Het is zo grappig! Wil je meekijken?’
Een perfecte kans om mijn nanny-autoriteit te showen. ‘Waarom toon je het me vanavond na school niet? Nu moet je je echt aankleden, anders zijn we te laat voor school.’
Wonderbaarlijk genoeg werkte dat en liep hij naar de badkamer. Een paar minuten later stonden de kinderen en de Vader klaar om te vertrekken. De Moeder was al weggeslopen naar haar werk. Sneaky, maar slim.
