'Waarom heb ik mezelf geen jaar de tijd gegeven om een fijne job te vinden? Mijn ouders of vriend hadden me wel financieel geholpen. Stomme, blinde paniek, daardoor zit ik waar ik nu zit.'
6 lezeressen kunnen zich absoluut niet vinden in #Ilovemyjob
Een blogster plaatst #Ilovemyjob bij haar selfie tijdens een shoot op een Balinees strand, een zakenvrouw pocht met de hashtag na een geslaagd netwerkevent. Heel mooi, al die arbeidsvreugde. Maar wat als jij helemaal niet zo gek bent op je job? Tijd om op te stappen of is dat best normaal?
Rebecca (30) werkt al tien jaar in een callcenter
‘Het is nu al tien jaar dat ik 38 uur per week naar het geklaag en de verwijten van mensen luister. Ben ik een dag wat ziekjes of heb ik privéproblemen, dat maakt hen geen snars uit. Noch de bellers, noch de bazen. Ik moet altijd productief zijn. Zeven minuten krijgen we tijd om het probleem van een klant te verhelpen. Met oudere mensen is dat vaak onbegonnen werk en hang je een uur later nog aan de lijn. De hele dag door heb ik geen seconde rust, met honderd collega’s rondom mij die constant aan het bellen zijn. Altijd maar die druk om sneller, productiever, efficiënter te zijn. Fysiek is mijn job niet zwaar, mentaal des te meer. Vaak denk ik: had ik niet beter verder gestudeerd? Mijn job is gewoon overleven, een leuke tijd beleven is niet aan de orde. Natuurlijk wil ik het anders. Hoor ik andere mensen met passie over hun job praten, dan ben ik soms jaloers. Ik weet dat er iets moet veranderen. Al drie jaar neem ik me voor om een betere job te zoeken. Bij de dierenbrigade werken lijkt me geweldig om te doen. Of ambulancier worden. Als ik maar anderen kan helpen, maar dan wel met iets anders dan mijn tv werkt niet.’
Karlijn (30) zou haar bureau zo inruilen voor een museumjob
‘Toen ik afstudeerde als historicus was ik ervan overtuigd dat ik op een dag mijn droomjob zou vinden. Als ik maar hard genoeg werkte en enthousiast solliciteerde, kon ik op een dag misschien wel in het MET (Metropolitan Museum of Art in New York, red.) aan de slag. Zo’n ambities mag je natuurlijk niet luidop uitspreken, mensen zouden je megalomaan vinden. Maar stiekem koesterde ik wel die droom. We zijn nu acht jaar later en ik zit nog altijd in mijn tweede job in de sociaal-culturele sector. Ik werk mee aan projecten waardoor jongeren zin krijgen om te participeren aan cultuur. Slof ik elke dag met tegenzin naar het werk? Neen. Ik vind mijn job soms leuk, soms saai, soms routineus, soms verrijkend, soms vervelend. Maar wat het ook is, het is zeker niet de job van mijn leven. Drie jaar geleden heb ik besloten om mijn ambitie meer buiten het werk te zoeken. Ik ben zangeres geworden in een bandje. Eén waarvan ik besef dat we het ook nooit tot op StuBru zullen schoppen. Maar ik kan er mijn creativiteit in kwijt, mijn energie. Die één à twee avonden per week dat we repeteren, vertoef ik in een andere wereld. Daarnaast probeer ik passioneel in het leven te staan. Ik train voor loopwedstrijden, ga naar concerten en pik films mee. Dat gaat ook net makkelijker doordat ik niet zo’n veeleisende job heb. Al blijft het zo dat wanneer ik een job in het MET zou krijgen, ik geen seconde zou twijfelen. Maar ik weet ondertussen dat die kans 0,0001 procent is (lacht).’
Daphne (27) koos te snel de verkoop als Plan B
‘Ik ben verkoopster in een kledingwinkel. Al noem ik het liever sales assistant, dat klinkt al net iets beter. Na mijn bachelor in communicatiemanagement ben ik beginnen te solliciteren naar jobs in pr, media en reclame. Meestal kreeg ik niet eens een antwoord. Mocht ik op gesprek gaan, dan waren er vaak nog dertig anderen in de running. Elke keer was er wel iemand bij met meer ervaring. Of gewoon meer talent, daar moet ik niet flauw over doen. Na vier maanden zoeken naar een job was ik in paniek. Ik zag mezelf mijn dagen in armoede slijten met enkel een brug als dak boven mijn hoofd. Dus heb ik dan maar gesolliciteerd voor een baan als verkoopster. Dit zou een tijdelijke oplossing zijn, zei ik tegen mijn ouders en vrienden. Ik werk nu vijf jaar in de sector. Weliswaar wel al op een leukere plek dan in mijn beginjaren. Maar ik zie niet in hoe ik hier nog uitgeraak. Waarom zou een pr- of reclamebureau me nu nog aannemen, na vijf jaar in de verkoop? Dus ik blijf gewoon voortdoen. Sommige dagen valt het best mee wanneer de sfeer goed zit onder de collega’s. Maar kleding opvouwen, dozen uitpakken en retours afhandelen zal nooit mijn favoriete tijdverdrijf worden. Het is de realiteit van het leven, denk ik dan maar? Niet iedereen kan zijn droomjob hebben. Al vloek ik soms dat ik te snel naar een plan B heb gegrepen. Waarom heb ik mezelf geen jaar de tijd gegeven om een fijne job te vinden? Mijn ouders of vriend hadden me wel financieel geholpen. Stomme, blinde paniek, daardoor zit ik waar ik nu zit.’
Karen (32) doet haar job enkel voor de centen
‘Mijn grootste motivatie voor mijn job is mijn loon. Ik ben erg goed in een praatje slaan, de grijze dag van mensen opvrolijken en hen zo te overtuigen om iets te kopen. Ik verkoop iets in de modebranche. Wát ik verkoop, hou ik liever geheim om geen slapende bazen wakker te maken. Mijn werkdag bestaat meestal uit van winkel naar winkel rijden, steeds goedgezind een boetiek binnenstappen, een praatje slaan en zo veel mogelijk bestellingen binnenhalen. Ik ben er supergoed in, al zeg ik het zelf. Dat is dan ook nog mijn enige voldoening. Haal ik mijn targets en ga ik erboven, dan krijg ik bonussen. Maar hoe langer ik het doe, hoe meer moeite ik heb om het spelletje mee te spelen. Die chit-chat, dat geroddel over andere winkels... Ik ben het zo beu. Eigenlijk droom ik ervan om op een dag mijn eigen accessoiremerk te hebben en anderen op pad te sturen om mijn merk te verkopen. Maar ik vrees of het haalbaar is. Misschien moet ik barista worden, of lifecoach of… yogalerares. Neen, dat laatste is een grapje, ik geraak niet eens tot aan mijn knieën (lacht).’
Evelien (29) droomt aan haar bureau in het uitzendkantoor van design
‘Wie zijn al die mensen die #Ilovemyjob hashtaggen op Instagram? In mijn vriendenkring zitten ze alleszins niet. Ons favoriete tijdverdrijf tijdens een avondje op café is fantaseren over de jobs en de levens die we niet hebben. Ik ben misschien wel het meest hopeloze geval van de bende (lacht). Mijn job is saai, punt uit. Ik droomde ervan om interieurarchitecte te worden en de huizen in te richten van mensen met veel geld en een goede smaak. Uiteindelijk ben ik als consulente in een uitzendkantoor beland. Vraag me niet naar het verband tussen het ene en het andere, want het meubilair in ons kantoor is het lelijkste wat ik al gezien heb (lacht). Na bijna een jaar te solliciteren voor een job als interieurarchitecte heb ik zeven jaar geleden de hoop opgegeven. De enige job die een beetje in de richting ging, was verkoopster in een interieurwinkel, maar dat zei me niets. Ik zit nog liever op een kantoor, dan de hele dag rond te lopen en mensen te helpen bij de keuze tussen vijf al even lelijke zetels. Deze job valt best mee, ik hou er geen trauma’s aan over. Maar dit is niet wat ik wilde doen, verre van.’
Melissa (26) werkt tegen haar zin in de familiezaak
‘Ik zou geld geven om de tijd te kunnen terugdraaien. Toen ik vijftien was, kon het me niet schelen of ik een diploma zou halen. Met vriendinnen in het shoppingcenter gaan spijbelen, was toen veel interessanter dan de lessen te volgen. Uiteindelijk heb ik met de hakken over de sloot mijn secundair diploma gehaald. Eén jaar heb ik aan de hogeschool gestudeerd, al was dat ook vaker in de koffiebars en op elkaars kot zitten dan in de klaslokalen. Ik wilde geld verdienen, op eigen benen staan, met mijn vriendje gaan samenwonen. Studeren was niets voor mij, ik zou gaan werken. Het ene na het andere tijdelijk jobje passeerde de revue: rekken vullen, enquêtes afnemen, administratiewerk. En zo groeide het besef dat je maar beter een diploma hebt om een job te vinden die je zo’n veertig uur per week met plezier doet. Ondertussen werk ik in de familiezaak van mijn vriend, ik beantwoord telefoons, doe wat boekhouding en facturatie. Eerst vijf dagen per week, maar gelukkig sinds kort vier vijfde. Op die vrije dag zou ik willen cursussen volgen om ooit een andere job te kunnen doen, eentje waar ik niet puur uitvoerende taken doe. Maar dat is een langetermijnplan. Eerst uitzoeken wat die droomjob voor mij dan zou zijn (lacht).’
[td_smart_list_end]
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
