Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'Toen ik Liesje verloor, zat ik dieper dan ooit. Maar zo zag voor haar een gemíddelde dag er dus uit', vertelt hij.

Joost Andries, man van Lies Lefever: ‘Ze kon iedereen doen lachen, maar er was altijd...iéts’

Voor het eerst sinds haar onverwacht overlijden in januari, doet Joost Andries, echtgenoot van comédienne Lies Lefever, zijn verhaal. In een mooi interview met De Morgen heeft hij het over de loodzware jaren die aan het noodlottige ongeval voorafgingen. ‘Toen ik Liesje verloor, zat ik dieper dan ooit. Maar zo zag voor haar een gemíddelde dag er dus uit’, vertelt hij.

Moeilijk verleden


De dood van comédienne Lies Lefever was een ongeval, maar een ongeval met een aanloop. De vrolijke vrouw die we altijd op televisie zagen, droeg achter haar masker namelijk nog steeds de gevolgen van wat haar als baby overkwam. Lies werd door haar moeder in Rwanda in een beerput achtergelaten, waardoor ze gedeeltelijk blind werd.

‘In het begin merkte ik al dat haar verleden veel gevoeliger lag dan ze liet uitschijnen’, vertelt haar man Joost, die haar rond de eeuwwisseling op het internet leerde kennen. ‘Liesje hield in het openbaar altijd een scherm hoog. Na een voorstelling klampten mensen me weleens aan, en zeiden: “Dat moet toch wel tof zijn, om met zo iemand samen te leven!” Dan knikte ik wezenloos voor me uit.’ Thuis mocht Lies haar vrolijk masker afzetten, viel die last van haar schouders. Maar dat zorgde ervoor dat de laatste vijf jaren niet tof waren voor Joost en hun twee zonen. ‘Dat hoofd van haar blééf maar malen. Als kind sliep ze al slecht, en ze was heel lang op zoek naar rust. Dan ben je al snel vatbaar voor verdovende middelen. Drank, in haar geval.’

Als kind sliep ze al slecht, en ze was heel lang op zoek naar rust. Dan ben je al snel vatbaar voor verdovende middelen. Drank, in haar geval.


Het ging allang niet goed met Liesje, verklaart Joost. Ze werd opgenomen in psychiatrische klinieken en bezocht psychologen en therapeuten, maar dat was tegen haar zin, zegt hij. ‘De laatste vijf jaar waren een ramp. Na een opname of een paar bezoeken aan een psycholoog of therapeut zocht Liesje algauw uitvluchten om er niet langer naartoe te moeten gaan. Ze wilde wel, wist ik... Maar ook weer niet. Het viel haar te zwaar om over die demonen in haar hoofd te praten.’ Het was een erg frustrerend gevecht voor Joost. ‘Liesje ging uiteindelijk alleen in opname om mij een plezier te doen. Omdat we het thuis niet meer volhielden. Maar het was altijd tegen haar goesting’, zegt hij.

Enorm dankbaar


Het alcoholmisbruik van Lies werd een onoverkomelijk probleem voor haar man en gezin, en leidde uiteindelijk tot haar dood. ‘Vlak voor Nieuwjaar wilde ik een dilemma voorleggen aan mijn psycholoog’, vertelt Andries. ‘Ik hou het niet meer vol. Onze jongens ook niet. Ik ben al zevenhonderd keer over mijn grens gegaan. Maar als ik Liesje laat vallen, gaat ze dood, dat besef ik ook. Ik ben haar laatste strohalm. Wat moet ik doen?’

Liesje voelde zich gruwelijk schuldig omdat het niet goed ging met haar en ze ons daarin meesleurde.


‘Zover is het dus nooit gekomen’, voegt hij nog toe, want op 10 januari struikelde en stierf Lies in haar woning. ‘De laatste middag lag ze in de zetel haar roes uit te slapen, omdat ze weer een hele nacht wakker was geweest. Iets over tienen ‘s avonds wilde ik naar bed gaan, maar ik wist dat het weinig zin had. Omdat ze misschien niet zou weten waar ze was, als ze wakker zou worden.’ Even later hoorde Joost gestommel en vond Lies op de grond. Reanimatiepogingen van de hulpdiensten mochten niet meer baten.

Joost mist Liesje nog elke dag, maar weet dat hij verder moet en kan zonder haar. ‘Ik ben haar enorm dankbaar dat ze het zolang heeft volgehouden. Dat ze mij en onze jongens zover heeft gebracht dat het wel zal lukken met ons drieën. Hoe moeilijk dat ook is.’ Want het moet heel moeilijk geweest zijn voor haar, dat volhouden. ‘Toen ik haar verloor, zat ik dieper dan ooit. Maar zo zag voor haar een gemíddelde dag er dus uit. Of dat geloof ik toch, omdat ik me gewoonweg niet kan voorstellen hoe zwaar elke nieuwe dag moet zijn geweest.’

Lees ook: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' ' '