Imke Courtois (32) zeilde samen met vijf andere BV’s drie weken lang over de Atlantische Oceaan. Ze vertrokken in Lanzarote en meerden maar liefst 5.000 kilometer verder aan in Guadeloupe. ‘Ik heb een volledig andere Imke leren kennen’, vertelt de ex-Red Flame.
We kennen Imke Courtois vooral als ex-topvoetbalster bij onze vrouwelijke Belgische nationale ploeg, de Red Flames. Verder kan je haar als voetbalanaliste aan het werk zien bij VRT en is ze bij diezelfde zender ook experte in sport en gezondheid. In juli toont ze ons een volledig andere kant van zichzelf, want ze ruilt haar voetbalschoenen in voor een paar zeebenen. Ze gaat namelijk samen met Jani Kazaltzis, Dominique Persoone, Otto-Jan Ham, Charlotte Vandermeersch en Evi Hanssen de Atlantische Oceaan oversteken op een zeiljacht. Pittig detail: Imke en de andere BV’s hebben nul komma nul zeilervaring. Toch zullen ze in Lanzarote vertrekken en maar liefst 5.000 kilometer varen – dag en nacht, zonder te stoppen – tot eindbestemming Guadeloupe. Onderweg hebben ze geen contact met de buitenwereld, en er gaat geen assistentieschip mee. Enkel ervaren kapitein Piet Smet en stuurman Willem zijn aan boord om alles in goede banen te leiden.
Waarom besloot je mee te doen aan dit programma?
‘Ze belden me toen ik op weg naar een zaalvoetbalwedstrijd in de wagen zat. Ik zei onmiddellijk ja omdat het me een zalig avontuur leek! Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn om zo lang op een boot te zitten, maar net dat onvoorspelbare sprak me aan. Ik keek ook uit naar de persoonlijke levenslessen en ervaringen die ik zou opdoen. En het stelde niet teleur, want dit is sowieso een van de meest spectaculaire dingen die ik ooit heb meegemaakt!’
Je zat 21 dagen lang op zee. Ben je eigenlijk een waterrat?
‘Totaal niet! Ik lig graag op een strand naar de kustlijn en de golven te kijken, maar daar blijft het ook bij (lacht). Ik had voordien ook nog nooit gezeild, dus ik wist dat het een uitdaging zou worden, maar daar hou ik wel van.’
Kende je de andere BV’s die meegingen?
‘Ik vroeg onmiddellijk wie er nog allemaal meeging, en toen ik de namen hoorde, was ik wel gerustgesteld. Jani kende ik goed en Otto-Jan kende ik een beetje, de rest van hen kende ik helemaal niet. Maar ik wist dat het allemaal toffe mensen waren en dat ik niet na twee dagen al iemand overboord zou willen gooien (lacht).’
Ik wist dat er allemaal toffe mensen meegingen en dat ik niet na twee dagen al iemand overboord zou willen gooien.
Sliepen jullie allemaal samen?
‘Er was niet voor iedereen een aparte kajuit met een afzonderlijke badkamer voorzien, want dat gaat niet op zo’n kleine boot. We moesten dus met twaalf mensen één badkamer delen en we hadden twee slaapkamers achteraan in de boot. Je ging eigenlijk liggen waar er plaats was. Je moet op zo’n tocht echt wel je gêne aan de kant schuiven.’
Vertel...
‘Het toiletgebruik verliep bijvoorbeeld een tikkeltje anders dan we gewend zijn. Je mocht je wc-papier niet in de leidingen gooien, want die zijn heel smal en mogen natuurlijk niet verstoppen. Je moet je gebruikte papier dus in ander papier rollen en het geheel mee naar buiten nemen om weg te gooien. In het begin is dat een drempel waar je overheen moet, maar na een tijdje wordt het een gewoonte en vind je het ook niet vies als iemand met zijn vuile toiletpapier uit de wc wandelt. Onze oksels en benen scheerden we ook gewoon achteraan op de boot met zeewater. En bij het overgeven voelde je je in het begin wat onwennig omdat de rest erop stond te kijken, maar ook dat leer je snel af. Je vangt elkaar net goed op: iemand houdt de persoon die kotst vast, zodat die niet overboord valt, en de rest gaat water en keukenpapier halen (lacht). Alle schaamte verdwijnt als je 24 uur op 24 samenzit.’
Heb je veel last gehad van zeeziekte?
‘Ze vertelden ons op voorhand dat de kans heel groot was dat de meesten zeeziek zouden worden. Ik heb een redelijk gevoelige maag, dus ik wist op voorhand dat ik er last van zou krijgen. Ik ben drie dagen enorm ziek geweest. Dat was echt heftig! Je voelt je zo slap als een vod en hebt nul energie. Het enige wat je kan doen, is je ogen sluiten en wachten tot je lichaam gewend is dat het nooit stilstaat. Slapen was de beste remedie. We hadden wel medicatie mee, maar dat is straf spul, dus je kan dat niet de hele reis door nemen.’
Heb je aan boord eigenlijk deftig kunnen eten?
‘Amai, ik heb nog nooit twintig dagen lang zó lekker gegeten. Het was dankzij Dominique niet enkel een avontuurlijke zeiltrip, maar ook een culinaire reis. Zelfs met beperkte middelen en in zo’n kleine ruimte toverde hij lekkerste gerechten op tafel, zoals sushi en risotto. Hij maakte als ontbijt zelfs suiker- en rozijnenbrood. Hij heeft zijn taak als kok ongelooflijk goed vervuld.’
Had iedereen zo zijn specifieke taak aan boord?
‘Ja, die kregen we op voorhand van de kapitein. Dominique was dus de kok, Evi was de technisch verantwoordelijke, Jani was de bootmanager die alles moest organiseren en de boot proper moest houden, Charlotte was de navigator en Otto-Jan was de communicator en weerman. Ikzelf was de medic, en ik moest de water- en luchtonderzoeken uitvoeren. Het is niet verwonderlijk dat ik net die taken kreeg, want ik heb kinesitherapie gestudeerd en zat in de onderzoekswereld voor mijn doctoraat. Voor we vertrokken, hebben we ook cursussen gevolgd om onze taken onder de knie te krijgen. Zo leerde ik in twee dagen tijd van een spoedverpleegkundige hoe ik moest hechten, spalken moest aanleggen en een spuit moest geven. Verder ging ik naar Universiteit Gent om te leren hoe je waterstalen afneemt.’
Ik ben iemand die af en toe op zichzelf moet zijn, wat niet evident is als je met twaalf mensen op een kleine oppervlakte leeft.
Hebben jullie tijdens de trip discussies gehad? Jullie zaten immers dicht op elkaars huid...
‘We hebben geen ruzie gehad en ik ben op geen enkel moment kwaad geweest. Onze groep was erg complementair. Het is eigenlijk een unicum dat er geen discussies waren. We spraken wel op de eerste dag al af om het onmiddellijk in de groep te gooien als je met een probleem zat en er dan over te praten. Dat is ook zo gebeurd. Maar zoiets neemt natuurlijk niet weg dat iedereen tijdens die reis wel zijn of haar dipje heeft gehad.’
Wat was de grootste uitdaging voor jou?
‘Fysiek wist ik dat dit avontuur geen probleem zou zijn, want ik ben redelijk sportief en jong. Het was vooral mentaal een hele uitdaging. Ik heb veel slaap nodig, wat hier moeilijk was, want we deden shiften van vier uur. Bovendien ben ik iemand die af en toe op zichzelf moet zijn, wat niet evident is als je met twaalf mensen op een kleine oppervlakte leeft. Maar ik heb tijdens deze zeiltocht een volledig andere Imke leren kennen; iemand die geen probleem had met weinig slaap en perfect kon omgaan met het feit dat er echt op elk moment minstens twee mensen rond mij waren. Het is heel bizar, maar ik heb me nog nooit zo rustig gevoeld als op die boot.’
Wat miste je het meest?
‘Mijn familie en vrienden. Niet alleen ben je niet bereikbaar, je krijgt ook geen nieuws van het thuisfront. Af en toe vroeg ik me dan ook af of alles nog goed was met hen, want in drie weken tijd kan er natuurlijk veel gebeuren. Verder miste ik kleine dingen, zoals Cola Zero of een uitgebreide douche. We konden ons ook niet lang wassen, want we moesten spaarzaam zijn met het water. We mochten eigenlijk maar zeventien tellen onder de douche staan. Dat is echt niet lang als je zowel je lichaam als je haar nat wil maken, wil inzepen en weer wil spoelen.’
Je hebt ook niet de middelen om je op te maken op een zeilboot. Had je daar moeite mee? Je komt immers op tv.
‘Ik gebruik geen make-up, dus dat was het minste van mijn zorgen. Ik ben daar totaal niet mee bezig. Ik vond het veel lastiger dat we ons niet dagelijks konden douchen. Ik kapte op den duur dan maar een emmer zeewater over me heen om me te verfrissen (lacht).’
Je zat drie weken vast op die boot. Was dat soms niet ongelooflijk saai?
‘Ik heb me eerlijk gezegd op geen enkel moment verveeld. Door die shiften is je tijdsbesef anders en leef je ook op een ander ritme. Overdag keek ik naar de golven en de dolfijnen, en ‘s nachts zat ik naar de sterren te staren. Ik leerde ook elke dag nieuwe dingen te appreciëren.’
Als sportvrouw moest je je energie toch ergens kwijtraken?
‘Ja. Als er iets actiefs moest gebeuren, zoals een zeil vervangen, was ik wel altijd de eerste die rechtsprong om te helpen (lacht). Daarin kon ik mijn energie kwijt. Je mag dat zeilen ook niet onderschatten, want je moet met enorm veel zaken rekening houden en het is bij momenten heel intens!’
Ben je op bepaalde momenten bang geweest?
‘Er kon echt van alles fout gaan, maar toch had ik geen schrik. Er waren wel momenten waarop ik stilstond bij het feit dat we alleen door water omgeven waren en we ook steeds minder andere schepen tegenkwamen. Maar ik had enorm veel vertrouwen in de mensen die mee waren. Mijn mama had het daar moeilijker mee.’
Zij was waarschijnlijk doodongerust.
‘Ze gunde me deze unieke ervaring, maar dat deed ze toch met een heel klein hartje. Ik heb haar meegenomen naar Lanzarote, waar we vertrokken. Zo kon ze met eigen ogen zien dat ik in goede handen was. Maar ze heeft het wel heel erg moeilijk gehad. Ze was in die periode ook echt onaanspreekbaar. Mijn stiefpapa en haar collega’s mochten niet te veel zeuren tegen haar (lacht). Ik hield tijdens die reis een dagboek bij, en zij deed net hetzelfde thuis. Ze heeft me onlangs haar exemplaar gegeven. Het was echt emotioneel om te lezen wat ze allemaal had neergeschreven. Pas dan pas besefte ik hoe heftig het voor haar was om niks van me te horen terwijl ik zo’n gevaarlijke reis ondernam.’
Mijn mama heeft het heel erg moeilijk gehad. Voor haar was het heftig om al die weken niks van mij te horen.
Wat was het mooiste moment van de hele trip?
‘Het is heel moeilijk om één moment te kiezen, want de hele reis was onvergetelijk. Maar er is wel een moment dat er voor mij uitspringt. Na anderhalve week, dus halverwege onze reis, lag iedereen even languit op het dek terwijl de boot lag te dobberen, want er was geen wind. We hadden wat muziek opgezet en de zon scheen. Terwijl ik rondom me keek, zag ik dat iedereen een gelukzalige glimlach op zijn of haar gezicht had. Dat heeft een gigantische indruk nagelaten bij mij. Ik besefte toen dat mensen die elkaar niet kennen, toch prima met elkaar kunnen samenleven, zelfs op zo’n kleine afstand. Dat toont dat mensen echt lief en verdraagzaam kunnen zijn, dus waarom is alles zo moeilijk in de echte wereld? Ik probeer dat nu mee te nemen in mijn huidige levensstijl en denk daaraan terug als ik me bijvoorbeeld zit op te winden in het verkeer.’
En wat was het minst mooie moment?
‘Sowieso die drie dagen waarop ik zeeziek was. Die waren echt de hel. Ik kon niks meer. Zelfs een trapje van vijf treden beklimmen was te veel. Naar het einde toe begon ik me ook meer zorgen te maken. Je zou denken dat alles makkelijker werd naarmate de reis vorderde, want iedereen begon zijn taken onder de knie te krijgen. Dat was ook zo, maar tegelijkertijd begon die boot af te zien na al die dagen zwaar geladen op zee te varen en merk je dat bepaalde dingen echt wel fout kunnen lopen als je even niet oplet.’
‘Zeil je voor het eerst, dan sla je een flater.’ Iedereen kent het liedje wel. Wat was die flater bij jou?
‘Ik was medic, dus toen Dominique zeeziek was, gaf ik hem een middel tegen braken. We hadden in de keuken twee kranen: eentje met drinkbaar water en eentje met zeewater. Toen ik hem een glas gaf om dat poeder in op te lossen, zei hij nog dat het heel zout smaakte, maar ik dacht dat dat gewoon aan die medicatie lag, waar veel zouten in zitten. Uiteindelijk bleek dat ik hem zeewater gaf, wat heel erg is als medic, want voor hetzelfde geld was hij nóg zieker geworden.’
Zijn Jani, Otto-Jan, Evi, Charlotte en Dominique nu vrienden voor het leven?
‘We bellen elkaar niet wekelijks, maar als ik hen opnieuw zie, voel ik onmiddellijk die diepe band. Je hebt met al die mensen, inclusief de crew, iets bijzonders meegemaakt, dus dat verbindt je wel. Ze betekenen stuk voor stuk veel voor mij.’
Heb je na al die weken leren zeilen?
‘Ik ben een goede leerling, want ik ben heel leergierig en nieuwsgierig. Ik heb dan ook enorm veel bijgeleerd tijdens die tocht, dus ik denk dat ik een goeie hulp zou zijn voor een eerste kapitein. Ik ben trouwens ook bezig met het halen van mijn yachtmandiploma. Daar komen heel wat boeken en ontelbaar veel regeltjes bij kijken, maar ik wil en zal slagen.’
Wat brengt de toekomst voor je?
‘De sportzomer is een beetje in het water gevallen door de coronacrisis, maar ik ga zeker opnieuw als voetbalanaliste aan de slag. Verder ben ik bij VRT nog altijd als expert in sport en gezondheid aan de slag, dus daar draag ik ook mijn steentje bij.’
Droom je ervan om ooit je eigen programma te krijgen?
‘Goh, ik heb daar nooit naar gestreefd. Maar als zoiets op mijn pad komt en het me ligt, ga ik die uitdaging heel graag aan.’
De acht afleveringen van ‘Over de oceaan’ zullen vanaf 6 juli volledig beschikbaar zijn op Play en Play More van Telenet en dit najaar op VIER.
Lees ook:
- Kürt Rogiers: ‘Er gaat een heel heftige lijn voor Lars beginnen in “Familie”‘
- Pedro Elias: ‘Ik werkte al aan veel programma’s mee, maar ik kreeg nog nooit zoveel positieve reacties als op “De Container Cup”‘
- ‘White Lines’ van Álex Pina nu op Netflix: ‘Net als in “La casa de papel” speelt hij pingpong met je emoties’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
