Anja was negentien toen ze haar vriendinnen wijsmaakte dat ze zwanger was. En even later loog ze ook een verhaal bijeen over haar abortus. Wat ze toen niet wist, is dat die leugen een eigen leven zou gaan leiden...
Anja: “De reden waarom ik dat verhaal toen verzonnen had, was heel eenvoudig: ik wilde aandacht. Ik had twee weken een ‘relatie’ gehad met een jongen op wie ik al meer dan een jaar stapelverliefd was. Ik was zo gelukkig toen we in bed belandden: eindelijk was hij van mij. Maar hij meende het niet serieus en maakte het na twee weken al uit. Maar er was meer dan dat: ik denk dat ik op dat punt in mijn leven een heel grote behoefte had aan zorg en aandacht. Ik herinner me nog dat ik vond dat ze mijn verdriet niet serieus namen, want ik was tenslotte maar twee weken met hem samen geweest. Hoe kon ik dan liefdesverdriet hebben?
Die eerste leugen kwam heel spontaan. Ik kreeg mijn maandstonden maar niet, loog ik, en ik maakte me zorgen. Met vriendinnen zocht ik op internet de symptomen van zwangerschap op. Ik genoot van hun aandacht en bezorgdheid. Eigenlijk had ik toen moeten stoppen. Maar ik kon het er niet bij laten. Ik zie nu nog de lijkbleke, angstige gezichten van mijn drie beste vriendinnen voor me toen ik hen vertelde dat de zwangerschapstest positief was...”
